นักเขียนได้รับแรงบันดาลใจจาก ฉันนี่แหละ นายอาทิตย์ อย่างไร?

ความอบอุ่นที่กระจายจากหน้าแรกของ 'ฉันนี่แหละ นายอาทิตย์' มักจะทำให้ฉันหยุดอ่านชั่วคราวแล้วคิดว่า: ผู้เขียนคนนี้เห็นอะไรในรายละเอียดเล็กๆ ที่คนอื่นมองข้ามเหรอ นิสัยการเล่าเรื่องแบบใกล้ชิดตัวละคร ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในห้องเดียวกับคนเล่า ทุกประโยคเหมือนการกระซิบบอกความคิดเล็กๆ ที่ไม่เคยถูกพูดออกมาอย่างเป็นทางการ นั่นเป็นสิ่งที่นักเขียนหลายคนเอาไปต่อยอด — การให้พื้นที่กับความไม่พูดตรงไปตรงมา และเชื่อมโยงสิ่งเล็กๆ เข้ากับอารมณ์ใหญ่ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่ดึงดูดนักเขียนคือการจัดจังหวะของเรื่อง ไม่ใช่แค่พล็อต แต่เป็นช่วงหายใจของตัวละคร ฉากที่พระเอกเดินเล่นใต้แสงอาทิตย์แล้วพบว่าขนมปังกลิ่นอุ่นทำให้เขานึกถึงบ้าน ถูกใช้เป็นจังหวะพักให้บทสนทนาหรือความคิดในศูนย์กลางของเรื่อง หนังสือเล่มนี้ยังสอนให้นักเขียนคิดเรื่องพื้นที่ว่างในหน้า กระบวนการละทิ้งคำอธิบายยืดยาวและเลือกใช้ภาพหรือการกระทำเล็กน้อยแทน เช่นเดียวกับวิธีที่ 'March Comes in Like a Lion' ใช้ความเงียบและภาพเพื่อสื่อความรู้สึกแทนบทสนทนา ฉันลองเอาเทคนิคการเว้นช่องว่างทางอารมณ์มาใช้เมื่อเขียนตอนสั้น ผลลัพธ์คือบทที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นและไม่พยายามอธิบายทุกอย่าง อีกมุมที่สำคัญคือความกล้าที่จะแสดงความเปราะบางโดยไม่ต้องทำให้เป็นดราม่าสุดโต่ง นักเขียนรุ่นใหม่ที่ฉันรู้จักเริ่มเลียนแบบการผสมระหว่างความอารมณ์อ่อนโยนกับมุขตลกเล็กๆ ที่ไม่ทิ้งความเศร้า ทำให้ตัวละครดูมนุษย์ขึ้นจริงๆ บทเพลงเล็กๆ หรือซีนประจำวันกลายเป็นจุดเชื่อมโยงกับผู้อ่านได้ง่ายขึ้น ฉันมักจะจบงานเขียนด้วยบรรยากาศคงที่ไม่ใช่ข้อสรุปใหญ่โต และนั่นแหละคือรากของแรงบันดาลใจที่ฉันเห็นจาก 'ฉันนี่แหละ นายอาทิตย์' — มันสอนให้เขียนด้วยความอ่อนโยน แต่ไม่ได้อ่อนแอ

หนังสือเล่มนี้กระตุ้นให้ฉันอยากทดลองมุมมองที่ไม่นิยมในการเล่าเรื่องมากขึ้น โดยเฉพาะการเลือกเล่าแบบไม่เป็นกลางและใช้สัญลักษณ์เล็กๆ ซ้ำๆ เป็นเสมือนร่องรอยของตัวละคร จุดที่ฉันชอบคือการใช้ 'อาทิตย์' ไม่ได้แปลตรงๆ ว่าความสุข แต่เป็นตัวแทนของการเปลี่ยนผ่าน ความอบอุ่น และบางครั้งความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในแสงสว่างนั้นเอง ผมเริ่มเอาไอเดียนี้ไปใช้ในงานที่ต้องการโทนละมุนแต่ไม่หวาน ซึ่งทำให้ฉากธรรมดาๆ อย่างการนั่งรอรถเมล์หรือการทำอาหารเช้ากลายเป็นฉากที่มีน้ำหนักทางอารมณ์ได้เหมือนใน 'Your Lie in April' ที่ใช้ดนตรีเป็นตัวกลางเชื่อมต่อความทรงจำ ถึงแม้สเกลจะต่างกัน แต่หลักการเดียวกันคือให้สัญลักษณ์เล็กๆ พยุงความรู้สึกของผู้อ่านไว้ ผลก็คือเรื่องเล็กๆ มีพลังมากขึ้น และนักเขียนมีพื้นที่ทดลองน้ำเสียงที่ละเอียดอ่อนขึ้นอย่างชัดเจน