นักแสดงในเรือนนพเก้า ใครรับบทสำคัญที่สุด?

มุมมองเชิงเทคนิคมองว่าไฟล์เสียง สีหน้า และการจัดแสงมักจะเน้นไปที่คนเดียวที่เรื่องต้องพึ่งพิง ซึ่งในความคิดของเรา บทบาทที่สำคัญที่สุดคือผู้ที่รับหน้าที่เป็นศูนย์กลางเชิงภาพและเสียง

เราเห็นว่าบางฉากใน 'เรือนนพเก้า' ออกแบบมาให้ทุกองค์ประกอบพุ่งตรงไปยังคนเดียว ทั้งการใช้โคลสอัพ การเลือกเพลงประกอบ และการใส่เงื่อนงำในบทพูด ทำให้คนดูเรียกร้องความสนใจจากตัวละครคนนั้นโดยอัตโนมัติ อีกเหตุผลที่สนับสนุนแนวคิดนี้คือเมื่อฉากจบของคนคนนั้นทำงานได้ดี มันจะทำให้การตัดต่อรวดเร็วและซาบซึ้ง — เหมือนฉากสุดท้ายในซีรีส์ที่เราเคยประทับใจจาก 'Breaking Bad' ที่ทุกองค์ประกอบโฟกัสไปที่ตัวละครหลักหนึ่งคน ดังนั้นในเชิงเทคนิค คนที่ถูกออกแบบให้เป็นศูนย์กลางภาพและเสียงนั่นแหละที่รับบทสำคัญที่สุดในมุมมองของผม เรียบง่าย แต่มันเปลี่ยนทั้งอารมณ์ของเรื่องได้อย่างชัดเจน

บอกตามตรง บทบาทที่ชัดเจนที่สุดใน 'เรือนนพเก้า' สำหรับผมมักจะหมายถึงคนที่แบกรับอารมณ์หลักของเรื่องไว้ — ไม่ได้หมายถึงแค่คนที่มีฉากมากที่สุด แต่คือคนที่ทำให้เส้นเรื่องทั้งหมดขยับและเชื่อมโยงกันได้อย่างเป็นรูปธรรม

ผมมองว่าแสดงนำที่ทำหน้าที่เป็นแกนกลาง (หลักๆ จะเป็นตัวละครที่เผชิญปมใหญ่ ทั้งความรัก การสูญเสีย หรือความลับของตระกูล) มีความสำคัญยิ่งกว่าแค่มียอดซีนเยอะ เพราะทุกซีนของเขาจะเป็นแรงผลักให้ตัวละครอื่นต้องตอบสนอง ถ้าฉากหนึ่งของเขาเปลี่ยนอารมณ์คนดูได้ จากตรงนั้นทั้งเรื่องจะเดินไปในทิศทางใหม่ ตัวอย่างที่เปรียบเทียบให้เห็นภาพคือ 'บุพเพสันนิวาส' ที่บทของนางเอกไม่ได้แค่สวยงาม แต่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรื่องราวอย่างอื่นเข้มข้นขึ้น

การแสดงที่หนักแน่นของนักแสดงคนนั้นส่งผลต่อบรรยากาศของทั้งเรื่อง ผมชอบดูว่าทางผู้กำกับเลือกใช้มุมกล้องและจังหวะตัดต่อกับเขาอย่างไร เพราะเมื่อคนที่รับบทแกนกลางเล่นได้ลึกพอ ฉากคู่กับตัวประกอบเล็กๆ ก็มีน้ำหนักขึ้นเสมอ — นี่แหละคือเหตุผลที่ผมมองว่า 'คนสำคัญที่สุด' ใน 'เรือนนพเก้า' ไม่ใช่ตำแหน่งอย่างเดียว แต่เป็นบทบาทที่ทำให้เรื่องเดินได้จนจบ และภาพสุดท้ายยังคงก้องอยู่ในหัว

บางคนอาจจะบอกว่าใจจริงแล้วตัวร้ายหรือคนที่สร้างปมต่างหากที่สำคัญสุด ผมมีมุมมองที่ต่างออกไปเล็กน้อย — ฉันชอบบทบาทที่เป็นตัวเชื่อมระหว่างอดีตกับปัจจุบัน เพราะบ่อยครั้งคนเหล่านี้คือสะพานของเรื่องราวและเป็นตัวกำหนดทิศทางของความขัดแย้งในงานดราม่า

ฉันมองว่าถ้านักแสดงคนหนึ่งสามารถทำให้แฟลชแบ็กหรือฉากอดีตมีน้ำหนักเท่ากับฉากปัจจุบัน แสดงว่าเขามีอิทธิพลต่อเนื้อเรื่องมากกว่าที่เห็นชัดตรงหน้า หลักคิดนี้ทำให้ฉันนึกถึงบางผลงานซีรีส์ต่างประเทศเช่น 'Game of Thrones' — ตัวละครรองบางตัวที่มีฉากสั้นกลับเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของพล็อต การที่นักแสดงถ่ายทอดความซับซ้อนในความสัมพันธ์และแรงจูงใจได้ ทำให้ทีมงานสามารถขยับพล็อตไปในทิศทางที่ต้องการได้ ฉะนั้นสำหรับฉัน คนที่รับบทสำคัญที่สุดอาจไม่ใช่พระเอกเสมอไป แต่เป็นคนที่ทำให้ปริศนาและบาดแผลของเรื่องขยายตัวจนไม่มีทางหันหลังกลับอีกต่อไป