นิยาย I''S มีพล็อตหลักเกี่ยวกับอะไร

วันหนึ่งที่เปิดเล่ม 'i''s' ขึ้นมา ผมรู้สึกว่าภาพและการเล่าเรื่องมันมีลายเซ็นที่คมชัดจนแยกออกทันที: ผู้เขียนต้นฉบับของเรื่องนี้คือ 'คัตสึระ มาซาคาซึ' ซึ่งเป็นคนที่ขึ้นชื่อลายเส้นหวานและการออกแบบตัวละครที่ดึงดูดใจมาก ๆ ผมโตมากับมังงะเก่า ๆ หลายเรื่องและเห็นพัฒนาการของคัตสึระตั้งแต่ 'Video Girl Ai' จนมาถึง 'i''s' ที่มีทั้งมุมมองความสัมพันธ์แบบวัยรุ่นและการลงรายละเอียดของแอ็กชันเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้เรื่องราวจะเน้นดราม่าโรแมนซ์เป็นหลัก แต่สิ่งที่ทำให้ผมติดคือตัวละครที่มีความไม่สมบูรณ์แบบ ถูกเขียนให้รู้สึกจริงและมีทางเลือกในใจ การใช้มุมกล้อง การเน้นแววตา รวมถึงการจัดคอมโพสภาพในหน้าเพจ มันทำให้ผลงานของคัตสึระมีเอกลักษณ์ที่ยากจะลืม ชอบตรงที่เขาไม่พยายามทำให้ทุกอย่างลงตัวเหมือนนิยายวรรณกรรม แต่เลือกให้ความพิลึกแบบวัยรุ่นเข้ามาเป็นเสน่ห์ของเรื่องแทน

ฉากที่แฟนๆ มักเอ่ยถึงเสมอคือฉากจูบ/สารภาพรักระหว่างพระเอกกับนางเอกบนดาดฟ้าหรือมุมเงียบของโรงเรียน ซึ่งสำหรับหลายคนมันคือโมเมนต์หัวใจพุ่งชนเพดาน ฉันยังจำความรู้สึกตื่นเต้นตอนอ่านครั้งแรกได้อยู่ในใจ—ภาพลายเส้นที่ละเอียดยิบ เงาแสงที่ลงบนหน้าตัวละคร และการจัดเฟรมที่ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นช่วงเวลาที่หนักแน่นและอ่อนโยนไปพร้อมกัน มุมมองหนึ่งที่น่าสนใจคือความกล้าในการแสดงความเปราะบาง ฉันมักคิดว่าฉากนี้ไม่ได้มีค่าที่ท่าทางโรแมนติกเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการเปิดเผยความกลัว ความหวัง และการเลือกที่จะยอมเสี่ยงเพื่อความรู้สึกของตัวเอง ซึ่งทำให้มันยืนยาวกว่าซีนแฟนเซอร์วิสทั่วไป เล่นกับความคาดหวังของผู้อ่านได้เหมือนฉากคลาสสิกใน 'Kimi ni Todoke' ที่ไม่ได้เน้นแค่หวิว แต่ย้ำถึงความจริงใจของตัวละคร ฉากแบบนี้แหละที่ทำให้ฉันกลับมาอ่าน 'i''s' อีกครั้งเสมอ เพราะมันให้ความอบอุ่นแบบเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง

เล่าตรงๆเลยว่าช่วงอ่านสัมภาษณ์ผู้กำกับ 'i''s' ฉันรู้สึกว่าประเด็นหลักที่ถูกหยิบขึ้นมาคือเรื่องการรักษาจังหวะความโรแมนติกจากหน้ากระดาษมาสู่ภาพเคลื่อนไหว ผู้กำกับพูดถึงการเลือกฉากที่ต้องย้ำอารมณ์ระหว่างฮีโร่กับฮีโรอิน ซึ่งต้องบาลานซ์ระหว่างความโรแมนติกแบบมังงะกับข้อจำกัดเวลาใน OVA เขาอธิบายวิธีตัดต่อ การใส่ซาวด์แทร็ก และการกระจายสกรีนไทม์ให้ตัวละครสำคัญไม่ถูกกลืนไป นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงการทำงานร่วมกับผู้วาดฉากและทีมออกแบบให้ภาพยังคงกลิ่นอายต้นฉบับของ 'i''s' โดยไม่รู้สึกหลุดจากยุค 90 ในมุมส่วนตัว ฉันยอมรับว่าฟังแล้วเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมบางฉากจึงยาวหรือสั้นกว่าที่คิด การสัมภาษณ์นี้ทำให้มองเห็นความพยายามด้านการเล่าเรื่องมากกว่าที่เห็นบนหน้าจอเพียงอย่างเดียว

แฟนเก่าของแนวโรแมนซ์-คอเมดี้อย่างฉันมักจะติดตามชื่อสตูดิโอที่ทำงานแนวนี้อยู่เสมอ เพราะสไตล์การทำอนิเมะแบบหนึ่งจะส่งกลิ่นอายที่จับต้องได้ เช่น ความละเอียดของคัตติ้งฉากโรแมนซ์หรือการจัดแสงในฉากดราม่า ฉันจำความรู้สึกตอนได้ดู 'i''s' ครั้งแรกได้อย่างชัดเจน—ภาพลายเส้นคงความเป็นมังงะและจังหวะช้าๆ ที่ทำให้ตัวละครเห็นรายละเอียดในความสัมพันธ์ นั่นดูสอดคล้องกับผลงานจากสตูดิโอเดียวกัน ซึ่งหนึ่งในผลงานเด่นที่มักถูกพูดถึงคือ 'Martian Successor Nadesico' ที่มีทั้งความเป็นซิทคอมและพล็อตไซไฟที่ฉลาด กับอีกเรื่องที่ให้ความรู้สึกคมและเนื้อหาหนักขึ้นคือ 'Shaman King' เวอร์ชันอนิเมะที่ให้ความสำคัญกับไดนามิกของการต่อสู้และการเติบโตของตัวละคร สไตล์ของสตูดิโอนี้สำหรับฉันคือการบาลานซ์ระหว่างฉากเรียบง่ายที่เติมอารมณ์กับฉากแอ็กชันที่ไม่ทิ้งรายละเอียด ฉะนั้นเมื่อเห็นชื่อสตูดิโอที่ทำ 'i''s' แล้วก็พอเข้าใจได้ว่าทำไมงานถึงออกมามีโทนแบบนั้น แต่ว่าทุกเรื่องก็มีเอกลักษณ์ต่างกันไป ทำให้เวลานึกถึงพอร์ตโฟลิโอของเขา ฉันยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่จะเห็นว่าพวกเขาจะลองอะไรใหม่ๆ บ้าง

มีแฟนฟิคไทยเรื่องหนึ่งที่ยังวนกลับมาทำให้ใจเต้นเมื่อคิดถึงโครงเรื่องที่ใช้ธีม 'I loved you' แบบไม่ซ้ำใคร — เรื่องนี้เล่นกับความทรงจำและเพลงเป็นตัวนำ บทเริ่มแรกเป็นภาพคนสองคนยืนอยู่หน้าตู้เพลงเก่า แล้วเรื่องกระโดดไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบันโดยใช้ทำนองเดิมเป็นเส้นใยเชื่อมความรักที่ไม่เคยถูกพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา การเล่าเรื่องในเล่มนี้ไม่ได้เลือกวิธีสารภาพหรือจบแบบโรแมนติกตรงๆ แต่กลับใช้บันทึกเสียงเก่า ๆ จดหมายที่ไม่เคยส่ง และฉากเล็ก ๆ ซึ่งตัวละครทำเพียงการกระทำเล็กน้อยแทนการสารภาพตรงๆ ทำให้ข้อความ 'I loved you' กลายเป็นสิ่งที่ฝังลึกและปรากฏเป็นเงาในทุกการกระทำ ฉันชอบการเลือกใช้ภาพรายละเอียดเล็ก ๆ เช่น กลิ่นของผ้าห่ม หรือเสียงเข็มนาฬิกา ที่ทำให้การรักใครสักคนกลายเป็นเรื่องของร่องรอยที่ทิ้งไว้มากกว่าคำพูด นักเขียนยังใส่เทคนิคการใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่งสลับกับบันทึกของบุคคลที่สาม ทำให้ผู้อ่านค่อย ๆ ประกอบภาพความรักที่ไม่เคยเปิดเผยได้เอง เรื่องนี้จึงเหมาะกับคนที่ชอบฟีลซึม ๆ และการตีความซ้ำไปซ้ำมา มากกว่าความหวานฉ่ำแบบตรงไปตรงมา — อ่านจบแล้วรู้สึกเหมือนได้หยิบเศษกระจกเล็ก ๆ มาประกอบเป็นภาพเต็มของความรักที่เคยมีอยู่ แล้วคิดว่าบางครั้งการรักนั้นสวยงามแม้ไม่ได้รับการตอบกลับแบบที่ใจต้องการ

บอกตรงๆว่า ฉบับอนิเมะของ 'i''s' ให้ความรู้สึกต่างจากมังงะพอสมควร เพราะสิ่งที่ถูกเน้นและสิ่งที่ถูกตัดทอนมันชัดเจนตั้งแต่จังหวะเรื่องย่อไปจนถึงน้ำหนักอารมณ์ ตัวมังงะของ Masakazu Katsura เดินเรื่องแบบสโลว์เบิร์น มีพื้นที่ให้ความคิดภายในของตัวละครและฉากสัมพันธ์ระหว่างตัวละครรองเยอะ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกซับซ้อนกับการเติบโตทางอารมณ์ ส่วนอนิเมะมักจะเลือกฉากสำคัญมาไฮไลต์และย่อเหตุการณ์ให้กระชับขึ้น ซึ่งข้อดีคือความต่อเนื่องทางภาพและเสียงทำให้อารมณ์บางช่วงพุ่งขึ้นทันที แต่ข้อเสียคือรายละเอียดเล็กๆ ที่ทำให้ปมความสัมพันธ์มีมิติลดลงไปบ้าง ในด้านพล็อต อนิเมะมักตัดหรือรวมซีนรองเพื่อให้ความยาวพอดีกับจำนวนตอนหรือรูปแบบ OVA/ซีรีส์ ทำให้เส้นเรื่องบางอย่างหายไปหรือถูกเล่าในรูปแบบย่อ ตัวละครบางคนที่ในมังงะมีบทบาทหนาแน่นถูกลดบทบาทจนกลายเป็นตัวเสริมเท่านั้น ซึ่งส่งผลต่อการเห็นพัฒนาการของตัวเอกและความสัมพันธ์ที่ควรค่อยๆ คลี่คลาย นอกจากนี้มังงะให้พื้นที่กับการต่อสู้กับความไม่แน่ใจภายในใจและการสื่อสารผิดพลาดมากกว่า ขณะที่อนิเมะจะชดเชยด้วยการใช้ดนตรี วิชวล และเสียงพากย์เพื่อบอกอารมณ์แทนคำบรรยายยาวๆ เรื่องโทนและเซนเซอร์เป็นอีกจุดที่ต่างกันชัดเจน ลายเส้นของต้นฉบับคัทสึระมีรายละเอียดแบบแฟนเซอร์วิสที่หนักหน่วงเป็นบางช่วง และมังงะสามารถคงระดับความเป็นผู้ใหญ่หรือความเสียวเล็กๆ ไว้ได้มากกว่า ขณะที่อนิเมะบางเวอร์ชันอาจลดทอนความเสียวหรือเปลี่ยนมุมกล้องให้เหมาะกับมาตรฐานแพลตฟอร์มหรือผู้ชมวงกว้างขึ้น ส่งผลให้บางฉากที่ในมังงะให้ความรู้สึกอึดอัด ละเอียด หรือเขิน กลับถูกทำให้เป็นฉากสั้นขึ้นหรือถูกตัดออกเลย นอกจากนั้น งานภาพในการเคลื่อนไหวและสไตล์การวาดต่างจากหน้าเพจในมังงะ—บางครั้งเส้นจะนิ่มลงหรือสีสันเปลี่ยนอารมณ์จากโมโนโทนเพจขาวดำไปเป็นโลกสีที่ต่างออกไป ในฐานะแฟนที่เคยอ่านมังงะและดูอนิเมะ ผมชอบทั้งสองแบบในเหตุผลต่างกัน มังงะให้ความลึกและบริบทเชิงจิตวิทยาของตัวละครที่ทำให้ผูกพันได้ยาวนาน ส่วนอนิเมะมอบการตีความทางภาพและเสียงที่ช่วยให้ประสบการณ์ดูมีชีวิตขึ้น ถ้ามาเทียบกันโดยตรง คนที่อยากเข้าใจความสัมพันธ์และพัฒนาการแบบค่อยเป็นค่อยไปควรเริ่มจากมังงะ ส่วนคนที่อยากเห็นโมเมนต์สำคัญแบบถูกขับเคลื่อนด้วยเสียงพากย์กับเพลงประกอบจะชอบอนิเมะมากกว่า สรุปแล้วทั้งสองเวอร์ชันเติมเต็มกัน—มังงะคือแผนที่ฉบับละเอียด ส่วนอนิเมะคือการเดินทางที่ให้ความรู้สึกทันที และผมมักจะกลับไปหาเวอร์ชันไหนขึ้นอยู่กับอารมณ์ในวันนั้น

ฉันเป็นแฟนตัวยงของ 'I''s' มานาน และถ้าต้องบอกว่ามีแฟนฟิคแนวไหนที่นิยมที่สุด คงต้องเริ่มจากแนวหวาน ๆ แบบ 'slice-of-life' กับ 'domestic fluff' ก่อนเลย การเขียนที่ฉันชอบเห็นบ่อยคือชีวิตประจำวันหลังจากจบม.ปลาย—คู่ของอิจิตากะกับอิโอริย้ายมาอยู่ด้วยกันหรือเริ่มเดตจริงจัง เรื่องพวกนี้มักเติมฉากเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น เช้าตื่นมาเตรียมอาหารเช้า แก้ความเขินอายหลังจากสารภาพรัก หรือฉากเปิดใจกลางคืนที่ทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดขึ้น เรื่องแนวนี้ให้ความอบอุ่นและความพึงพอใจทางอารมณ์ จึงถูกใจคนที่ต้องการความแน่นอนและตอนจบหวาน อีกกลุ่มที่แพร่หลายคือ 'fix-it' กับ 'hurt/comfort' — แก้จุดค้างในเนื้อเรื่องต้นฉบับหรือเติมบทที่รู้สึกว่ายังขาด เช่น แต่งเหตุการณ์ที่ความเข้าใจผิดถูกเคลียร์อย่างละเอียด หรือเขียนเหตุการณ์ที่หนึ่งในคู่อ่อนแอแล้วอีกฝ่ายคอยประคับประคอง ฉากแบบนี้บางครั้งผสมกับเนื้อหาโตขึ้น เช่น การเปลี่ยนไปอยู่มหา'ลัยหรือเริ่มงาน ซึ่งทำให้สามารถสำรวจความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ได้ลึกขึ้น ทั้งหมดนี้มักมีการอ้างอิงถึงบรรยากาศแบบ 'Video Girl Ai' ในการจัดแสงอารมณ์หรือฉากประกอบ เพื่อเพิ่มโทนโรแมนติกโทนคลาสสิกสักหน่อย และนั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมแฟนฟิคของ 'I''s' ถึงยังคงมีสีสันสำหรับคนเขียนกับผู้อ่าน

เพลง 'I Loved You' เวอร์ชั่นที่คนส่วนใหญ่นึกถึงกันในแนวป็อปอิเล็กทรอนิกส์คือผลงานของวง 'Blonde' ที่ได้ Melissa Steel มาร่วมร้อง ซึ่งปล่อยออกมาในปี 2014 และเคยขึ้นชาร์ตในสหราชอาณาจักรด้วยจังหวะเต้นที่ติดหูและคอรัสที่ร้องซํ้าประโยคง่าย ๆ 'I loved you' อยู่บ่อย ๆ. ท่อนร้องนั้นพูดถึงความรักในอดีตที่ยังมีร่องรอยหลงเหลือ แต่ไม่ได้เป็นการเรียกร้องหรือโหยหาแบบโจ่งแจ้ง มันเป็นการยอมรับว่าความสัมพันธ์จบลงแล้ว และจำต้องปล่อยให้เป็นไปตามทางของมัน โทนเพลงรวมจังหวะแดนซ์กับเมโลดี้ที่ค่อนข้างหวานปนขม ทำให้เนื้อเพลงที่เรียบง่ายดูมีหลายชั้น เรามองว่าสาระหลักคือการเผชิญหน้ากับความทรงจำและการยอมรับความเปลี่ยนแปลงแทนที่จะยึดติดทึ่เดิม คำว่า 'I loved you' ในเพลงนี้จึงฟังดูเหมือนการปิดบทบทหนึ่งมากกว่าจะเป็นการทวงคืนความรัก พอได้ฟังหลายรอบ ความประทับใจที่เหลืออยู่คือความกล้าหาญในการยอมรับว่ามีความรู้สึกที่เคยแรง แต่ก็เลือกเดินหน้าต่อไปอย่างสงบ นั่นแหละทำให้เพลงเวอร์ชั่นนี้โดดเด่นสำหรับฉัน เพราะมันไม่ใช่แค่เพลงเต้นปกติ แต่มันเล่าเรื่องการเติบโตแบบย่อม ๆ ที่หลายคนคุ้นเคย