(ไอศูรย์) Chapter 1

Chapter 1

ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าเล็กของหญิงสาวหุ่นดีกำลังเดินเลี่ยงออกมาจากงานการกุศลที่แสนน่าเบื่อ เมื่อมันไม่ได้เหมือนงานการกุศลทั่วไป แต่ทว่ากลับเหมือนงานที่บรรดาคุณหญิงคุณนายต่างพากันเอาลูกของตนมาอวดโฉมราวกับนัดดูตัวกัน

“เฮ้อ~ ฟู่~” เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อร่างเล็กหุ่นดีได้หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินที่มุมสวนหย่อมบริเวณด้านข้างตึกงานการกุศล ซึ่งบรรยากาศที่มีลมพัดพลิ้วไหว มันทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ความอึดอัดที่ต้องฉีกยิ้มหวานระรื่นอย่างมีความสุขอยู่ภายในงาน ทั้งที่เธอไม่ได้อยากที่จะมาร่วมงานแบบนี้เลยสักนิด แต่ทว่าโดนคุณแม่ของเธอคะยั้นคะยอให้มาร่วมงานกับท่านในคืนนี้

และในขณะที่หญิงสาวกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศอันสดชื่นในมุมที่เงียบสงบ ไร้ซึ่งความวุ่นวายได้ไม่นานนัก กลับมีกลิ่นควันบุหรี่พัดโชยเข้ามาทำลายอากาศบริสุทธ์โดยรอบบริเวณ ที่เธอกำลังนั่งสูดอากาศเข้าเต็มปอด  

ร่างเล็กหุ่นดีหยัดตัวลุกขึ้น แล้วเดินตรงไปที่ชายร่างสูงสวมสูทสีดำที่ตอนนี้เขายืนหันหลังอยู่อีกมุมหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เธอนั่งอยู่เมื่อครู่นัก

“คุณคะ ตรงนี้สูบบุหรี่ไม่ได้นะคะ” มัดหมี่เอ่ยบอกชายหนุ่มร่างสูงด้วยน้ำเสียงสุภาพ เมื่อเธอเห็นว่าเขาพ่นควันสีขาวออกมาจากปากหยักอย่างสบายใจ โดยที่ไม่ได้ตริตรองเลยว่าสถานที่แบบนี้ไม่ควรที่จะสูบบุหรี่

ชายหนุ่มร่างสูงหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวร่างเล็กหุ่นดีในชุดราตรียาวสีทอง เขากวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่แล้วปากหยักได้รูปกลับแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เมื่อดวงตาคมกริบมองเห็นปานแดงรูปหัวใจบริเวณหลังหูของหญิงสาว “หึ...เรียกร้องความสนใจเก่ง”

“ฉันเนี่ยนะคะ เรียกร้องความสนใจ?” มัดหมี่ยกมือชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเองด้วยสีหน้างุนงงปนความไม่พอใจ เมื่อเขากล่าวหาว่าเธอเรียกร้องความสนใจจากเขา ทั้งที่ประโยคที่เธอเอ่ยบอกเขานั้น มันไม่มีคำไหนเลยที่บ่งบอกว่าเธออยากคุยกับเขา นอกเสียจากเป็นการกล่าวเตือนคนไม่มีมารยาทที่สูบบุหรี่ในที่สาธารณะก็เท่านั้น

“แล้วถ้าเธอไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากฉัน แล้วเธอต้องการอะไร? เธอไม่แหกตาดูหรือไง?” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่ป้ายใกล้ๆ เขา ซึ่งมันระบุว่า ‘พื้นที่สูบบุหรี่’

“แฮ่ๆ อ๋อๆ ขะ...ขอโทษค่ะ” ใบหน้าสวยหวานส่งยิ้มเจื่อนให้คนตัวสูง เท้าเล็กถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วจะหมุนตัวเดินหนีออกไปอย่างขายหน้า เมื่อได้อ่านข้อความในป้ายนั้น

 “ว้ายยยย!!” มัดหมี่ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ เมื่อเธอโดนกระชากโดยไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งยังถูกดันจนแผ่นหลังบางแนบไปที่กำแพงเย็นเฉียบ โดยมีคนตัวสูงยืนคร่อมเอาแขนแกร่งกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

ฟู่! ฟู่!

“แค่กๆ ไอ้โรคจิต!” มัดหมี่ไอสำลักควันบุหรี่พร้อมกับด่าคนตัวสูงอย่างหัวเสีย เมื่อโดนเขาพ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้า ซึ่งการกระทำอันป่าเถื่อนของเขามันสวนทางกับใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับพระเอกในซีรีส์อย่างสิ้นเชิง

“เธอด่าฉันว่าโรคจิตงั้นเหรอ?...” คนตัวสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มดุดัน แต่ทว่าดวงตาคมกริบกลับจ้องมองเนินหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักเกาะอกออกมาด้วยสายตาโลมเลียหื่นกระหาย

“ปะ...ปล่อยฉันนะ! มองบ้าอะไรของคุณ” มัดหมี่รีบยกมือปิดเนินหน้าอกอวบอิ่มของตัวเองด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นเขาจ้องมองที่หน้าอกของเธออย่างไม่วางตา และไม่คิดจะปิดบังสายตาหื่นกามของเขา

“ก็เธอตั้งใจคิดจะยั่วให้ฉันมองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“มีแต่คนโรคจิตแบบคุณเนี่ยแหละที่คิดอกุศลแบบนี้ ว้ายยย!!”

 “โอ๊ยยย! ปล่อยฉัน! ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!” มัดหมี่ดีดดิ้นสุดแรงอย่างตกใจ เมื่อเขาจับข้อมือของเธอรวบไว้แน่นเหนือศีรษะ จนทำให้ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอแอ่นหน้าอกใส่หน้าเขาอย่างยั่วยวน

จ๊วบ! ปากหยักดูดเม้มที่เนินหน้าอกอวบอิ่มด้วยความรวดเร็ว จนเนินหน้าอกขาวผ่องเป็นรอยแดงช้ำเลือดหนึ่งจุด

“กรี๊ดดดด! ไอ้โร...” มัดหมี่กรีดร้องสุดเสียงและดีดดิ้นสุดแรงกับการกระทำอุกอาจของเขา แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นแรงขนาดไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้ เพราะด้วยขนาดตัวของเขาและเธอที่ต่างกัน