บอกตามตรง ฉันมักจะกลับไปอ่านฉากแรก ๆ ของ '
คู่กรรม' บ่อยๆ เพราะมันจับเอาช่วงเวลาที่ความสนใจถูกจุดขึ้นมาได้อย่างทรงพลัง — ไม่ใช่แค่คำว่าเห็นแล้วชอบ แต่มันคือการปะทะของโลกสองใบที่ทำให้หัวใจเต้นแรงจนเหมือนเวลาถูกหยุดชั่วขณะ
ฉากเจอกันแรกของตัวละครในเรื่องนี้ถูกวางจังหวะด้วยบริบทสงครามและความต่างทางวัฒนธรรม ทำให้ความรู้สึกแบบ 'รักแรกพบ' มีน้ำหนักมากกว่าความ
ใสซื่อทั่วไป มันไม่ได้เป็นแค่ความงามภายนอกหรือสายตาที่ผ่านไป หากแต่เป็นการรับรู้ถึงความเป็นมนุษย์ในอีกฝ่ายหนึ่งที่เข้ามาชนกับความเชื่อและความหวังของตัวละคร ฉันชอบที่นักเขียนไม่ล่อลวงด้วยคำหวานเพียงอย่างเดียว แต่ปล่อยให้ฉากและเหตุการณ์ขยายความรู้สึกนั้นออกมา ทั้งความหนักหน่วงของสถานการณ์และความบริสุทธิ์ของความรักทำให้ฉากแรกพบกลายเป็นจุดตั้งต้นของเรื่องราวทั้งชีวิต
เวลาที่อ่านแล้วฉันมักจะหยุดคิดว่า 'รักแรกพบ' ในงานเขียนไทยที่ทำได้ดีจะต้องให้ความสำคัญทั้งบริบทสังคมและเงื่อนไขของตัวละคร ไม่ใช่แค่ปฏิกิริยาทางสายตาเพียงอย่างเดียว — 'คู่กรรม' ทำให้ฉันเห็นว่าความรักที่เกิดจากการสบตาครั้งแรกสามารถกลายเป็นชะตากรรมที่ผูกติดทั้งความสุขและความเจ็บปวดได้อย่างน่าทึ่ง