บทสัมภาษณ์ผู้เขียนหลิน จือ หลิง เผยเบื้องหลังอะไรบ้าง?

สิ่งหนึ่งที่สะกดใจฉันคือการเล่าถึงเพลงที่หลินฟังระหว่างเขียน ซึ่งเธอบอกว่าช่วยกำหนดจังหวะของบทสนทนาได้มากกว่าที่คิด ฉันเห็นภาพเธอนั่งเขียนในร้านกาแฟ หูฟังครอบหูและจดบันทึกประโยคแรกของฉากใหม่ลงสมุดเล่มเล็ก ๆ
เธอเล่าว่ามีพิธีกรรมเล็ก ๆ เช่นการดื่มน้ำเปล่า 3 จอกก่อนเริ่มเขียนหนึ่งเซสชัน และการกลับไปเปิดสมุดบันทึกเก่า ๆ เพื่อหาไอเดียจากโมเมนต์ในชีวิตจริง บางครั้งแรงบันดาลใจมาจากสิ่งเล็ก ๆ อย่างเสียงรถไฟที่ผ่านหรือกลิ่นของแป้งขนมปัง เรื่องราวเหล่านี้ทำให้รู้สึกใกล้ชิดกับกระบวนการสร้างสรรค์ของเธอ และทำให้ฉันอยากลองจัดพิธีกรรมเล็ก ๆ ของตัวเองบ้าง

สไตล์การพูดของหลินในสัมภาษณ์ทำให้ฉันนึกถึงนักเขียนที่คำนึงถึงบริบทสังคมมากกว่าจะเขียนเพื่อธีมเท่านั้น เธออธิบายว่าบางธีมใน 'ขอบฟ้าสีเลือด' เกิดจากการอ่านข่าวและการสังเกตคนรอบตัว ตรงนี้ทำให้ฉากความขัดแย้งดูสมจริงและเชื่อมโยงกับผู้อ่านได้ง่าย

ประเด็นหนึ่งที่ฉันสนใจคือการพูดถึงงานวิจัยเชิงประวัติศาสตร์สำหรับฉากสงครามเล็ก ๆ ในเรื่อง เธอไม่ได้ลงรายละเอียดเชิงเทคนิคมาก แต่ย้ำว่าต้องเคารพข้อเท็จจริงเพื่อไม่ให้บิดเบือนเหตุการณ์จริง แถมยังเล่าว่าเธอชอบนำตำนานท้องถิ่นมาผสมกับการเมืองในเรื่อง ทำให้โทนของนิยายไม่กลายเป็นแค่บทสรุปเชิงอุดมการณ์ แต่ยังมีความขัดแย้งภายในตัวละครอย่างละเอียดอ่อน ฉันรู้สึกว่าบทสัมภาษณ์นี้ช่วยให้เข้าใจโครงสร้างเชิงเหตุผลของนิยายและวิธีที่หลินบาลานซ์ระหว่างความบันเทิงกับสาระ

บทสัมภาษณ์นี้เปิดเผยเบื้องหลังที่ละเอียดและอบอุ่นกว่าที่คาดไว้มาก ทำให้ฉันเห็นมิติของผู้เขียนในมุมที่เป็นมนุษย์มากขึ้น ทั้งเรื่องวิธีคิดตอนออกแบบตัวละครและการจัดโครงเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นในวันเดียว

เธอเล่าเกี่ยวกับแรงบันดาลใจจากภาพเก่า เพลงประจำการเขียน และการเดินทางสั้น ๆ ที่ทำให้เกิดฉากสำคัญใน 'สายลมกลางฤดูหนาว' ซึ่งช่วยอธิบายว่าทำไมฉากหนึ่งที่ดูเรียบง่ายกลับมีน้ำหนักทางอารมณ์เยอะจนน่าตกใจ นอกจากนี้ยังมีรายละเอียดการแก้ไขต้นฉบับที่น่าสนใจ—ไม่ใช่แค่ตัดเพิ่มหรือลด แต่เป็นการเปลี่ยนมุมมองของเล่าเรื่องทั้งหมดให้ตัวละครหนึ่งดูน่าเชื่อถือขึ้น

ฉันชอบที่เธอพูดตรง ๆ ว่ามีฉากที่ต้องลบออกเพราะมันขัดกับจังหวะของเล่ม และเธอยอมรับคำแนะนำจากบรรณาธิการอย่างจริงใจ เรื่องเล็ก ๆ อย่างสีของเสื้อผ้าของตัวละครยังถูกเปลี่ยนเพราะภาพประกอบที่วางไว้ ทำให้รู้สึกว่างานวรรณกรรมสำหรับเธอเป็นการร่วมมือ ไม่ใช่การทำงานเดี่ยวอย่างเด็ดขาด ตอนจบของบทสัมภาษณ์มีคำพูดสั้น ๆ เกี่ยวกับความพยายามที่จะไม่ทำซ้ำตัวเอง ซึ่งฟังแล้วให้กำลังใจและทำให้ฉันอยากติดตามผลงานต่อไป

การพูดถึงการแปลงานในสัมภาษณ์ทำให้ฉันยิ้มได้—เธอพูดถึงปัญหาเล็ก ๆ ที่ผู้แปลต้องเจอ อย่างการเลือกคำที่รักษาน้ำเสียงของตัวละครไว้ โดยยกตัวอย่างจากฉากใน 'นาฏกรรมแห่งเงา' ที่มีคำเปรียบเทียบพื้นบ้านซึ่งแปลตรง ๆ แล้วเสียความหมายไปหมด
ฉันเห็นภาพชัดขึ้นเมื่อเธออธิบายว่าบางบรรทัดต้องให้ความสำคัญกับจังหวะการอ่านมากกว่าความหมายดิบ ๆ เพราะความขบขันหรือความเศร้ามักอยู่ที่การวางคำ เธอยังพูดถึงการทำงานร่วมกับบีต้ารองอ่านและนักอ่านกลุ่มเล็ก ๆ เพื่อทดสอบว่าน้ำเสียงยังคงเดิมหลังแปลหรือไม่

มุมที่ชอบอีกอย่างคือเธอไม่กลัวจะพูดถึงความผิดพลาดในงานก่อนหน้า และเล่าว่าวิธีหนึ่งที่ช่วยคือการให้เพื่อนไม่ใช่นักเขียนอ่านต้นฉบับ เพราะเสียงที่ไม่เป็นมืออาชีพจะบอกจุดอึดอัดได้ดี เทคนิคนี้ฟังดูเรียบง่ายแต่ฉันคิดว่าจะเป็นประโยชน์สำหรับนักแปลและผู้เขียนทั้งหลาย