บ่วงนาคบาศ แตกต่างระหว่างนิยายกับละครอย่างไร?

ฉากที่ฉันนึกภาพแล้วยังขนลุกคือฉากบนระเบียงพระจันทร์ของ 'บ่วงหงส์'—ฉากที่ทั้งความงามกับความเจ็บปวดปะทะกันจนแทบหายใจไม่ออก เราเห็นตัวละครสองคนยืนเงียบ ท่ามกลางแสงจันทร์กับสายลมที่พัดเอาเศษผ้าไปมา ภาษาภาพในฉากนั้นใช้เงาและแสงเป็นตัวบอกเล่าแทนคำพูด ทำให้รายละเอียดเล็กๆ อย่างนิ้วที่สั่นหรือควันจากเทียนกลายเป็นสิ่งหนักแน่นกว่าเสียงโต้เถียงนับสิบย่อหน้า ฉากนี้ทำให้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างสองฝ่ายชัดขึ้นในแบบที่บทสนทนาอาจทำไม่ได้ เราเป็นคนชอบสังเกตมุมกล้องและการตัดต่อ ดังนั้นการที่ผู้กำกับเลือกให้กล้องค่อยๆ ซูมเข้าหาแววตาแทนการตัดไปตัดมา ทำให้ความตึงเครียดคงอยู่ ไม่รู้สึกว่าถูกบีบจนเกินไป แต่เป็นการเชิญชวนให้คนดูเข้าไปยืนร่วมสถานการณ์ด้วย พอฉากนี้ผ่านไป ผู้ชมมักจะพูดถึงทั้งความสวยและความเศร้าพร้อมกัน นี่แหละคือเหตุผลที่ฉากระเบียงจันทร์กลายเป็นไฮไลต์ที่แฟนๆ ยังเอ่ยถึงกันเสมอ

พูดตรง ๆ ว่าช่วงหลังเจอคนถามเรื่องนี้บ่อยมาก และผมรู้สึกว่าคำตอบไม่ซับซ้อนนัก: โดยทั่วไปถ้าเป็นเวอร์ชันละครหรือซีรีส์ที่เป็นงานแปลหรือคอนเทนต์ต่างประเทศ มักจะได้ลิขสิทธิ์กับแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งใหญ่ ๆ ในไทย เช่น 'iQIYI' กับ 'WeTV' ที่มักมีซับไทยหรือพากย์ไทยให้เลือก ในขณะที่บางครั้งถ้าเป็นงานละครไทยเองก็อาจอยู่บนแพลตฟอร์มอย่าง 'MONOMAX' หรือช่องเจ้าของลิขสิทธิ์โดยตรง ผมมักดูตัวอย่างและรายละเอียดบนหน้ารายการของแพลตฟอร์มนั้น ๆ เพื่อเช็กว่ามีซับไทยหรือพากย์ไทยหรือไม่ และถ้าอยากได้ประสบการณ์ดูต่อเนื่องกับคุณภาพคมชัดก็เลือกสมาชิกรายเดือนจากแพลตฟอร์มที่ระบุลิขสิทธิ์อย่างชัดเจน นึกภาพตอนที่ได้ดู 'สามชาติสามภพ' เวอร์ชันมีซับชัด ๆ แล้วความอินมันต่างกันมาก ดังนั้นถ้าเห็น 'บ่วงหงส์' ปรากฏในรายการของ 'iQIYI' หรือ 'WeTV' ในประเทศไทย นั่นคือแบบถูกลิขสิทธิ์และมั่นใจได้ว่าคุณได้บริการที่รองรับภาษาไทยด้วย

เพลงประกอบของ 'บ่วงบรรจถรณ์' เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เรื่องนี้ติดอยู่ในหัวผมได้ยาวนาน นอกจากธีมหลักที่จับใจแล้ว ยังมีชิ้นเพลงบรรเลงเล็ก ๆ ที่แทรกเข้ามาในช่วงเวลาสำคัญจนฉากบางฉากยังติดตาอยู่ เพลงธีมหลักมีเมโลดี้เรียบ ๆ แต่ฝังอยู่ในจังหวะของสายไวโอลินและเปียโน ซึ่งช่วยย้ำความรู้สึกของชะตากรรมและความคิดถึงในแบบที่คำพูดบอกไม่ได้ ผมชอบเวลาที่ธีมนี้ถูกลดทอนด้วยเสียงซอหรือฟลุตนุ่ม ๆ ในฉากย้อนความทรงจำ เพราะมันทำให้ฉากนั้นกลายเป็นภาพจำที่ละเอียดอ่อนและเจ็บปวดพร้อมกัน อีกชิ้นที่ผมมักกลับไปฟังซ้ำเป็นเพลงบรรเลงเพียว ๆ ที่ใช้ในฉากลาจาก ใช้กีตาร์อะคูสติกเบา ๆ ประสานกับสายเชลโลที่ลากยาวจนรู้สึกเหมือนลมหายใจหนึ่งถูกส่งไป ตัวเพลงเรียงโครงสร้างไม่ซับซ้อน แต่ซ่อนฮาร์โมนที่ทำให้คนฟังอยากย้อนกลับไปดูฉากนั้นซ้ำ นอกเหนือจากความเศร้า มันยังมีแง่มุมของการยอมรับและความสงบ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเอาเพลงนี้ไว้ในเพลย์ลิสต์ก่อนนอนเวลาที่ต้องการความปลอบประโลม ชิ้นที่ต่างจากสองชิ้นข้างต้นคือธีมที่ใช้ในฉากปะทะหรือไคลแม็กซ์เพลงนี้เน้นสตริงเร่งจังหวะ ผสมกับเครื่องเคาะที่หนักหน่วง ทำให้ฉากดูมีแรงดันมากขึ้นจนหัวใจเต้นตามไปด้วย ผมชอบการใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้านเบา ๆ เป็นจังหวะรองในชิ้นนี้ด้วย เพราะมันสร้างสีสันที่แตกต่างจากซาวด์ออร์เคสตราทั่วไป และยังเชื่อมโยงกับอารมณ์ของตัวละครในแบบที่เพลงอื่น ๆ ไม่สามารถทำได้ทั้งหมดโดยรวมแล้ว เพลงประกอบของ 'บ่วงบรรจถรณ์' ทำหน้าที่ไม่ใช่เพียงแค่แบ็กกราวนด์ แต่เป็นตัวบอกอารมณ์และตัวเชื่อมระหว่างฉาก ถ้าอยากเริ่มจากจุดที่ดีที่สุด ให้เริ่มจากธีมหลัก แล้วตามด้วยเพลงบรรเลงลาจากและชิ้นปะทะดูก่อน จะเห็นว่ามันจัดวางแนวคิดของเรื่องไว้ในตัวเองได้ชัดเจน และนั่นคือเหตุผลที่ผมยังคงหยิบมาฟังบ่อย ๆ แม้จะผ่านมานานแล้วก็ตาม

หลายคนอาจสงสัยว่า 'บ่วงบรรจถรณ์' มีฉบับแปลภาษาอังกฤษหรือยัง — คำตอบสั้น ๆ ก็คือ ณ เวลาที่ฉันติดตามเรื่องนี้ยังไม่พบฉบับแปลภาษาอังกฤษแบบเป็นทางการที่วางจำหน่ายทั่วไป แต่ก็มีมุมมองและรายละเอียดที่น่าสนใจรอบ ๆ ประเด็นนี้มากกว่าที่คิด ตรง ๆ เลย ฉันเห็นการแปลแบบแฟนเมดหรือสรุปเนื้อหาเป็นภาษาอังกฤษในฟอรัมและบล็อกบางแห่ง ซึ่งมักเป็นการแปลตอน สรุปย่อ หรือแฟนอาร์ตที่แปลบทสนทนา แต่สิ่งพวกนี้ไม่ใช่การตีพิมพ์ลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางการ ดังนั้นคุณภาพและความต่อเนื่องจึงขึ้นกับผู้แปลด้วย อะไรที่เป็นลิขสิทธิ์จริงจัง—เช่น เล่มที่มีสำนักพิมพ์ต่างประเทศซื้อสิทธิ์และแปล — มักต้องใช้เวลาและการเจรจาลิขสิทธิ์ระหว่างผู้แต่ง/สำนักพิมพ์ไทยกับสำนักพิมพ์ต่างชาติ ในมุมของคนที่ติดตามงานแปลจากไทยเป็นอังกฤษ มันมักเกิดกับผลงานที่มีความสนใจระดับสากลหรือได้รับรางวัล ทำให้สำนักพิมพ์ต่างชาติเห็นศักยภาพในการแปล เช่น กรณีของงานวรรณกรรมบางเรื่องที่ถูกแปลเป็นอังกฤษและแพร่หลาย ส่วนงานที่เป็นนิยายเฉพาะกลุ่มหรือแฟนตาซีเชิงท้องถิ่นมาก ๆ มักรอนานกว่าเยอะ ฉันคิดว่าโอกาสของ 'บ่วงบรรจถรณ์' ขึ้นอยู่กับปัจจัยพวกนี้: ความนิยมภายในประเทศ การผลักดันจากสำนักพิมพ์เจ้าของลิขสิทธิ์ และการมีตัวแทนหรือนักแปลที่สนใจจะผลักดันงานนี้ไปสู่ตลาดต่างประเทศ สรุปแบบไม่เป็นทางการ: ยังไม่มีฉบับแปลอังกฤษแบบเป็นทางการที่ชัดเจน แต่โลกออนไลน์มีการแปลที่แฟน ๆ ทำขึ้นและบทสรุปเป็นภาษาอังกฤษให้เห็นแนวเรื่องได้พอสมควร ฉันก็เฝ้ารอข่าวดีอยู่เหมือนกัน — ถ้าวันหนึ่งมีประกาศลิขสิทธิ์หรือแปลเป็นเล่มจริง ๆ คงตื่นเต้นไม่น้อย

เพลงประกอบบ่วงรักมีหลายเพลงที่ติดหูและสร้างอารมณ์ให้กับเรื่องได้ดีเลยนะ 'รักแท้อยู่ที่ไหน' ขับร้องโดยตั๊กแตน ชลดา เป็นเพลงเปิดที่ฮิตมากเพราะทำนองซึ้งๆ และเนื้อร้องที่ตรงกับเนื้อเรื่อง ส่วนเพลงปิดอย่าง 'คนที่ถูกลืม' โดยแซ็ค ชุมแพ ก็โดนใจไม่แพ้กัน อีกเพลงที่หลายคนน่าจะจำได้คือ 'คำว่ารัก' เวอร์ชั่นพิเศษที่ใช้ในฉากสำคัญๆ บางตอน กับเพลงบรรเลงอย่าง 'สายลมที่หวังดี' ที่มักเล่นตอนฉากเศร้าๆ การเลือกเพลงของบ่วงรักถือว่าคัดมาอย่างดีเลยล่ะ ทุกเพลงล้วนเสริมอารมณ์ละครได้อย่างลงตัว

นึกย้อนไปถึงซีรีส์ 'บ่วงเสน่หา' แล้วต้องยอมรับว่าเป็นการผสมผสานนักแสดงที่ลงตัวมากๆ พิมพ์มาดามอย่าง 'แอน ทองประสม' มาในบท 'พราว' ที่ทั้งแกร่งและเปราะบาง เธอถ่ายทอดอารมณ์ได้ลึกซึ้งจนติดตามทุกฉาก ส่วน 'เกรท วรินทร' ในบท 'ริว' ก็เติมเสน่ห์ชายหนุ่มเจ้าชู้ได้อย่างพอเหมาะ เคมีระหว่างคู่นี้ร้อนแรงจนหลายคนต้องลุ้น อีกด้านคือ 'อั๋น ปวรรัตน์' ในบท 'นุ๊ก' เพื่อนสนิทของพราว ที่นอกจากจะให้มุมมองเพื่อนแท้แล้ว ยังเป็นตัวละครที่สร้างสมดุลให้เรื่องไม่เครียดเกินไป ส่วน 'ต๊อด ชวนชื่น' ในบท 'ลุงสมพงษ์' ก็เติมความฮาได้แบบเนียนๆ แบบนี้ถ้าไม่ได้นักแสดงระดับนี้ เรื่องอาจไม่สะเทือนใจเท่าที่ควร

บอกตามตรงว่าการอ่าน 'บ่วงบรรจถรณ์' ครั้งแรกทำให้ฉันติดใจตัวละครหลักหลายคนจนอยากพูดไม่หยุด ฉันชอบเริ่มจากตัวเอกที่เป็นเสาหลักของเรื่อง: บุคคลนี้มักจะถูกวางให้เป็นคนที่ฝืนทนแต่ไม่ยอมแพ้ ภายนอกดูเยือกเย็น มีเหตุผลและคอยคำนวณทุกย่างก้าว แต่ข้างในกลับมีบาดแผลเก่า ๆ ที่ผลักดันให้เขาหรือเธอเคลื่อนไหวอย่างเด็ดเดี่ยว พอถึงฉากที่ต้องเผชิญหน้ากับอดีต ความนิ่งของตัวเอกกลับแปรเป็นพลังที่ทำให้บทเดินหน้าได้อย่างหนักแน่น อีกคนที่ฉันชอบคือคู่ปรับซึ่งไม่ใช่แค่คนร้ายตามสไตล์ทั่วไป บทบาทของเขา/เธอเป็นทั้งเงาท้าทายและกระจกสะท้อนของตัวเอก — โหดแต่มีเหตุผล แรงจูงใจไม่ได้ลวงลอย การปะทะระหว่างความตั้งใจของตัวเอกกับแนวคิดของคู่ปรับทำให้แต่ละตอนมีแรงดึงดูด พอรวมกับตัวละครสมทบอย่างเพื่อนซี้ที่มีมุมตลกหรือที่ปรึกษาที่เต็มไปด้วยความลับ เรื่องราวก็ครบเครื่อง ทั้งความรัก การทรยศ และการเรียนรู้ตัวตนในที่สุด ฉันยังคงชอบมุมที่ตัวละครถูกทดสอบความเชื่อของตัวเอง เป็นสิ่งที่ทำให้ 'บ่วงบรรจถรณ์' ไม่ใช่แค่เรื่องโรแมนติกหรือดราม่า แต่เป็นการเดินทางของคนที่ต้องเลือกทางเดินชีวิตด้วยหัวใจและเหตุผล

เราเผลอไหลไปกับทฤษฎีแรกที่แฟนๆ ชอบพูดถึงกันบ่อยที่สุด: ตอนจบเป็นการเสียสละครั้งใหญ่เพื่อล็อกบางสิ่งไว้ตลอดไป เสียงของฉากสุดท้ายที่ทุกคนเอ่ยถึงคือแสงสีแดงที่ปกคลุมเมืองพร้อมกับประตูหินที่ปิดลง ทำให้แฟนๆ จินตนาการได้ง่ายว่าตัวเอกหรือกลุ่มพระเอกต้องแลกด้วยชีวิตหรือพลังทั้งหมดเพื่อหยุดวงจรความชั่วร้าย ทฤษฎีนี้ชอบยกฉากการต่อสู้บนสะพานที่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดสะเทือนใจเป็นหลักฐานว่ามีการเตรียมใจและสัญญาลับก่อนการเสียสละ อีกมุมหนึ่งของทฤษฎีนี้มองว่าการเสียสละไม่ใช่จบแบบราบเรียบ แต่เป็นการเปลี่ยนสถานะ เช่น ใครบางคนถูกผนึกเป็นสิ่งหนึ่งอย่าง 'ตราประทับ' ที่ต้องเฝ้าระวังชั่วนิรันดร์ ทำให้แฟนๆ ที่ชอบโทนดราม่าเชิงมหากาพย์ยินดีรับมากกว่า เพราะมันให้ความหมายและน้ำหนักแก่การต่อสู้ทั้งหมด ส่วนตัวแล้วชอบความรู้สึกของทฤษฎีนี้เพราะมันผสมทั้งความเจ็บปวดและความหวังไว้ในข้อเดียว — แม้ว่ามันจะเศร้า แต่ก็นำเสนอการไถ่บาปและความกล้าหาญได้อย่างทรงพลัง เสน่ห์ของทฤษฎีคือการที่ฉากปิดมีทั้งภาพสวยงามและคั่นด้วยความหมายลึก ทำให้เวลากลับมาดูซ้ำยังรู้สึกมีอะไรใหม่ให้คิดตลอด