ผู้เขียนอาณาจักรโบราณได้แรงบันดาลใจมาจากแหล่งไหน

บางคนอาจมองว่าผลงานแนวโบราณมาจากหนังสือประวัติศาสตร์ล้วน ๆ แต่ในมุมของฉัน มันมักเกิดจากการรวมกันของตำนานพื้นบ้านกับวรรณกรรมการเดินทางเก่า ๆ กลุ่มนิทานชาวบ้าน นิทานป่าหรือลำนำที่เล่าสืบต่อกันหลายชั่วคน ให้โครงร่างคร่าว ๆ ของเทพ สัตว์ประหลาด และบทลงโทษทางศีลธรรม ซึ่งผู้เขียนสามารถนำไปขยายเป็นระบบความเชื่อในโลกของเขาได้ง่าย ฉันเองมักเห็นร่องรอยของมหากาพย์อื่น ๆ เช่นเรื่องราวฮีโร่จาก 'Beowulf' หรือความเป็นไปได้ทางวัฒนธรรมใน 'Journey to the West' ปะปนกับแนวคิดสมัยใหม่จากภาพนิ่งหรือสไตล์ภาพยนตร์ที่ชอบใช้มุมกล้องกว้าง ๆ เพื่อเน้นความโบราณของภูมิทัศน์ การผสมผสานนี้ทำให้โทนเรื่องไม่ตายตัวและเปิดช่องให้ผู้เขียนสำรวจประเด็นต่าง ๆ ทั้งการเมือง ศาสนา และการอยู่รอด โดยไม่จำเป็นต้องยึดติดกับความแม่นยำทางประวัติศาสตร์เสมอไป ในที่สุดแล้วสิ่งสำคัญคือการทำให้ผู้อ่านรู้สึกร่วมและเชื่อมโยงกับโลกที่ถูกสร้างขึ้น — นี่แหละคือหัวใจของแรงบันดาลใจที่ทำให้เรื่องราวโบราณมีชีวิต

เคยเดินผ่านซากหินเก่า ๆ ในพิพิธภัณฑ์แล้วรู้สึกว่าทุกลายเส้นมีเรื่องเล่า นั่นแหละคือหนึ่งในแรงขับที่ผมคิดว่าไปแตะต้องผู้เขียน 'อาณาจักรโบราณ' — ความอยากเอาเศษเสี้ยวของอดีตมาประกอบเป็นโลกใหม่ โดยส่วนตัวผมมองว่าแหล่งแรงบันดาลใจหลักมาจากการผสมผสานระหว่างประวัติศาสตร์จริงกับตำนานปากต่อปาก ประวัติศาสตร์เมโสโปเตเมีย อียิปต์โบราณ หรืออาณาจักรหินแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มักให้รูปแบบของรัฐ โครงสร้างศาสนา และวัตถุพิธีกรรมที่ชัดเจน ซึ่งผู้เขียนสามารถหยิบรายละเอียดเล็ก ๆ เช่นระบบพระราชพิธีหรือเครื่องประดับฝังหิน มาปั้นเป็นฉากที่ให้ความสมจริงได้อย่างง่ายดาย นอกจากแหล่งข้อมูลเชิงสืบค้นแล้ว งานวรรณกรรมและสื่อต่าง ๆ ก็มีบทบาทสำคัญ ผมเห็นเงาของมหากาพย์โบราณอย่าง 'The Epic of Gilgamesh' เลือน ๆ ในธีมการตามหาความเป็นอมตะ และบางครั้งก็มีองค์ประกอบการเมืองแบบที่แฟน ๆ คุ้นกับจาก 'Lord of the Rings' แต่ไม่ใช่สำเนาเป๊ะ ๆ — เป็นการหยิบโครงสร้างอารมณ์มาปรับใช้ อีกฝั่งหนึ่ง เกมและภาพยนตร์ที่เน้นการสำรวจซากปรักหักพัง เช่น 'Assassin's Creed: Origins' มักให้แนวคิดเรื่องการเล่าเรื่องที่เชื่อมอดีตกับปัจจุบันผ่านวัตถุหรือซาก ซึ่งช่วยให้ผู้เขียนสร้างมิติของโลกโบราณที่มีชั้นของเวลาและความหมาย การเห็นการจัดวางฉากพิธีกรรมหรือการใช้สัญลักษณ์ในสื่อเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าการออกแบบโลกโบราณไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้อมูลประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังขึ้นกับการตีความเชิงศิลป์ด้วย กลับมาที่มุมมองส่วนตัว ผมคิดว่าแรงบันดาลใจอีกชิ้นที่น่าจะสำคัญมากคือภูมิประเทศและวัฒนธรรมท้องถิ่นของผู้เขียนเอง บางทีกลิ่นหอมของสมุนไพร ทิวทัศน์ภูเขา หรือเรื่องเล่าในวันที่ตะเกียงสลัว กลายเป็นเมล็ดพันธุ์ให้เกิดพิธีกรรมและเทพนิยายที่เป็นเอกลักษณ์ การที่ผู้เขียนยอมให้รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างชื่อพระองค์ ประเพณีการแต่งงาน หรือวิธีการนับปี เกิดจากการสังเกตจริงและการผสมผสานสิ่งที่เรียนรู้มา ซึ่งทำให้โลกใน 'อาณาจักรโบราณ' มีความหนาแน่นและรู้สึกเชื่อมโยงกับมนุษย์จริง ๆ สุดท้ายแล้ว งานแบบนี้จึงเป็นการถักทอระหว่างข้อมูล ความฝัน และสัญชาตญาณของผู้สร้างโลก — นั่นคือเหตุผลที่มันอ่านสนุกและคงอยู่ในความทรงจำของผมได้นาน