ผู้เขียนเล่าเบื้องหลังการสร้างโยฮัน ลีเบิร์ต ว่าอะไรบ้าง?

ความลึกลับและเสน่ห์ของโยฮันทำให้ผมอยากรู้เบื้องหลังการสร้างของเขามาตลอด

เราเห็นว่าในการให้สัมภาษณ์หลายครั้ง ผู้เขียนตั้งใจทำให้โยฮันเป็นตัวร้ายที่ ‘ธรรมดา’ มากจนกลายเป็นน่าสะพรึง — หน้าตาดี เรียบร้อย พูดจานุ่มนวล แต่ข้างในมีความว่างเปล่าและความเย็นชาที่ทำให้คนอ่านตั้งคำถามว่าอะไรคือสาเหตุของความชั่วร้ายแบบนั้น ผู้เขียนเล่าถึงแรงบันดาลใจในการใช้ชื่อและลักษณะภายนอกที่ให้ภาพลักษณ์ยุโรปแบบเยือกเย็น เพื่อสร้างคอนทราสต์ระหว่างรูปลักษณ์กับการกระทำ

เราเชื่อว่าความคิดเรื่องสภาพแวดล้อมกับการหล่อหลอมจิตใจเป็นแกนสำคัญ เขาทำให้โยฮันมีอดีตที่ถูกทดลองและถูกทิ้งอยู่ในสถาบันนิรนาม เพื่อสะท้อนปัญหาการทำลายเด็กจากระบบนโยบายและการทดลองทางอุดมการณ์ ผู้เขียนไม่ได้ให้คำตอบชัดเจนเสมอไป แต่ตั้งใจปล่อยช่องว่างให้ผู้อ่านตีความว่าโยฮันเป็นผลิตผลของสภาพแวดล้อมหรือพลังบางอย่างที่เกิดจากภายในมากกว่า

สไตล์การวาดและการเล่าเรื่องก็มีบทบาท — ใบหน้าเรียบกริบ เส้นผมที่ตกกระทบแสง และมุมมองกล้องที่หมุนไปรอบตัวเขา ทำให้ความนิ่งกลายเป็นเครื่องมือในการหลอกล่อ ผมรู้สึกว่าผลงานนี้ตั้งใจให้โยฮันเป็นเงาสะท้อนของตัวละครรอบข้าง และเป็นช่องว่างที่เราต้องมองเข้าไปมากกว่าหาคำตอบเพียงข้อเดียว

ในมุมมองของคนที่ชอบวิเคราะห์ตัวละครร้าย ผมมองว่าเบื้องหลังการสร้างโยฮันเป็นการทดลองเชิงเล่าเรื่องเพื่อสำรวจความว่างเปล่าและเสน่ห์ของความชั่วร้าย ผู้เขียนพูดถึงการตั้งใจทำให้ตัวละครนี้มีเสน่ห์แบบที่คนทั่วไปยอมรับได้ ทำให้การกระทำชั่วร้ายของเขาดูชวนให้หลงใหล ศิลปะการลดทอนรายละเอียดบางอย่างในอดีตของโยฮัน — ปล่อยช่องว่างเรื่องที่มาไว้ไม่เต็ม — กลายเป็นเครื่องมือสำคัญที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น อีกมิติหนึ่งที่ผู้เขียนเล่าไว้คือความตั้งใจให้โยฮันเป็นกระจกสะท้อนความอ่อนแอของคนรอบข้าง ไม่ใช่แค่ตัวร้ายเพียงคนเดียว การออกแบบฉากและองค์ประกอบภาพมีบทบาทในการสร้างบรรยากาศ เช่นการใช้มุมกล้องที่เยือกเย็นและการจัดเฟรมใบหน้า ทำให้ความไม่เป็นมนุษย์ของโยฮันเด่นชัดขึ้น ผมคิดว่าผู้เขียนใช้องค์ประกอบศิลป์ร่วมกับธีมปรัชญา เพื่อกดดันให้ผู้อ่านตั้งคำถามว่ามนุษย์สามารถกลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจฟื้นคืนได้หรือไม่ — และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวละครนี้ยังคงรบกวนจิตใจหลังอ่านจบ

บางอย่างที่ผู้เขียนเล่าเกี่ยวกับโยฮันบอกให้รู้ว่าเขาต้องการให้ตัวร้ายนี้มีความคลุมเครือทางมนุษยธรรม เรารู้สึกได้ว่าการเว้นรายละเอียดบางส่วนเป็นเจตนาจากผู้เขียน ไม่ใช่ช่องโหว่ในการเล่าเรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างโยฮันกับตัวเอกอีกคนหนึ่งถูกใช้เป็นเครื่องมือสำคัญในการเปิดเผยมุมมองของความดีและความชั่ว ผู้เขียนย้ำว่าการทำให้โยฮันเป็นคนที่คนทั่วไปอาจเชื่อถือได้ ทั้งที่เขาซ่อนความโหดร้ายไว้ เป็นวิธีสร้างความขัดแย้งในใจผู้อ่าน การเลือกใช้ฉากเงียบ ๆ หรือการแสดงสีหน้าเพียงเล็กน้อย แทนคำอธิบายยืดยาว ทำให้ความน่าสะพรึงกลายเป็นสิ่งที่แทรกซึมเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ผมมองว่าแนวคิดนี้ยังทำให้โยฮันกลายเป็นสัญลักษณ์ของความว่างเปล่าที่น่ากลัว ซึ่งผู้เขียนตั้งใจทิ้งไว้ให้ผู้อ่านได้ตีความต่อไป