โยฮัน ลีเบิร์ต มีแรงจูงใจอะไรที่ทำให้เขากลายเป็นฆาตกร?

สิ่งที่ทำให้โยฮันน่าเกรงขามมากกว่าการฆาตกรรมทั่วๆ ไปคือเป้าหมายเชิงปรัชญาของเขา ฉันเชื่อว่าแรงจูงใจของเขาคือการลบเส้นแบ่งระหว่างคนธรรมดากับมอนสเตอร์

การลบอัตลักษณ์และความทรงจำของคนรอบตัวจนพวกเขาตอบสนองด้วยความรุนแรง เป็นวิธีที่เขาใช้ตรวจสอบว่าความเป็นมนุษย์ถูกยึดโยงกับอดีตหรือเป็นสิ่งเปราะบางที่พังทลายได้ง่าย เมื่อคนถูกบีบจนไม่มีทางเลือก ความจริงภายในจะโผล่ออกมา และนั่นคือสิ่งที่โยฮันต้องการเห็น — การเปิดเผยว่าความดีอาจเป็นหน้ากากที่บางเกินไป

ความคิดนี้ให้ความรู้สึกหนาวเย็นเพราะมันไม่ใช่แค่การฆ่าแบบเร่ร่อนไม่ได้คัดเลือก แต่เป็นการทดลองเชิงจิตวิทยาที่มีเป้าหมายชัด: ทำลายความเชื่อมโยงของคนกับอดีตเพื่อดูว่าพวกเขาจะเลือกอะไรในความว่าง เมื่อมองแบบนี้ การจัดการของโยฮันเป็นการเยาะเย้ยต่อความหวังและความหมายของชีวิตคนอื่น ซึ่งสะเทือนใจมากกว่าความรุนแรงทางกายเพียงอย่างเดียว

ความน่าสะพรึงของโยฮันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงจากการกระทำเพียงครั้งเดียว แต่เริ่มจากช่องว่างในหัวใจและการถูกปั้นแต่งให้เป็นอาวุธ

ผมมองว่าแรงขับดันหลักของเขามาจากการถูกพรากความเป็นมนุษย์ตั้งแต่ยังเด็ก ถูกทดสอบ ถูกทิ้งให้ต้องเลือกระหว่างการมีตัวตนหรือการกลายเป็นว่างเปล่า การเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ใช้เด็กเป็นเครื่องมือทำให้เขาเรียนรู้วิธีใช้ความสงสารและความกลัวของผู้อื่นเป็นเชือก เฉพาะเจาะจงกว่านั้นคือความสามารถในการอ่านช่องว่างในใจคน แล้วดันพวกเขาให้เติมช่องว่างนั้นด้วยการทำสิ่งเลวร้าย ซึ่งกลายเป็นความบันเทิงและเครื่องมือของเขาไปพร้อมกัน

แรงจูงใจอีกด้านหนึ่งที่ฉันเห็นคือความต้องการควบคุมชะตาชีวิตของผู้อื่นจนถึงขั้นตัดสินชะตาตัวเอง เขาไม่ได้โหดร้ายเพียงเพื่ออำนาจ แต่เพราะอยากพิสูจน์ทฤษฎีบางอย่างเกี่ยวกับความเปราะบางของอัตลักษณ์และความว่างเปล่าในคน การกระทำของเขาจึงเหมือนการทดลองที่โหดร้าย: หากดันคนให้สุดพวกเขาจะเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา และนั่นคือสิ่งที่โยฮันหาที่สุด — การยืนยันว่าความเป็นมนุษย์สามารถถูกทำลายหรือถูกสร้างเป็น 'มอนสเตอร์' ได้ตามสภาพแวดล้อม

ท้ายสุดแล้ว ผมคิดว่าโยฮันเป็นผลลัพธ์ของธรรมชาติผสมกับการเลี้ยงดูที่บิดเบี้ยว เขามีเสน่ห์ ความเฉียบแหลม และความว่างภายในซึ่งรวมกันเป็นแรงผลักให้เขากลายเป็นฆาตกรที่ไม่เพียงต้องการฆ่า แต่ต้องการทำให้คนอื่นกลายเป็นเหมือนเขา นี่เป็นเหตุผลที่การเผชิญหน้ากับเขาไม่เคยจบด้วยการลงโทษทางกายเพียงอย่างเดียว แต่มักจบด้วยคำถามถึงตัวตนของผู้รอดชีวิต ซึ่งยังคงตามหลอกหลอนฉันเสมอ

ภาพของชายที่ยิ้มอย่างเย็นชาขณะผลักคนให้ไปสู่ทางตายยังติดอยู่ในหัว ฉันคิดว่าแรงจูงใจของโยฮันมีหลายชั้น แต่แก่นคือการทดลองกับความว่างและอัตลักษณ์

เยาว์วัยที่แห้งกร้านและการถูกใช้งานเป็นเครื่องมือทางการเมือง/จิตวิทยาทำให้เขาเรียนรู้ว่ามนุษย์ถูกขยับได้เหมือนตัวต่อ เขาไม่จำเป็นต้องยืนอยู่ตรงหน้าเสมอไป — ความสามารถในการปลูกฝังความสงสัยและความผิดพลาดในคนอื่นให้ทำงานแทนตัวเองคือพลังหลักของเขา ความโหดร้ายจึงกลายเป็นวิธีแสดงความเหนือกว่าและทดสอบสมมติฐานของเขาเกี่ยวกับธรรมชาติของคน

นอกจากนั้น แรงขับที่เป็นส่วนตัวกว่าเป็นความว่างเปล่าในตัวเอง: การทำให้ผู้อื่นสูญเสียตัวตนทำให้เขารู้สึกมีเหตุผลอยู่บ้าง เหมือนการสะท้อนว่าถ้าทุกคนสามารถกลายเป็นมอนสเตอร์ได้ โลกก็ไม่มีมาตรวัดความดีที่แท้จริง การกระทำแบบนี้สะท้อนความสิ้นหวังแบบปรับแต่ง — ไม่ใช่แค่ความโหดร้ายเพื่อสนองตน แต่เป็นการประดิษฐ์บททดสอบระดับมวลเพื่อพิสูจน์แนวคิดหนึ่งของเขา

มุมมองนี้ทำให้ฉันเห็นโยฮันไม่ใช่แค่ฆาตกรเท่านั้น แต่เป็นนักคิดที่บิดเบี้ยว ผู้ซึ่งใช้การทำลายเป็นภาษาในการอธิบายโลกตามนิยามของตน