ผู้แต่งสิเน่หาส่าหรี ให้สัมภาษณ์เรื่องแรงบันดาลใจอย่างไร?

เสียงของผู้แต่งในสัมภาษณ์เกี่ยวกับแรงบันดาลใจของ 'สิเน่หาส่าหรี' มีความเป็นศิลปินสูงและอบอุ่นแตกต่างกันไปในแต่ละครั้ง แต่ธีมหลักที่วนเวียนอยู่เสมอคือความสัมพันธ์ระหว่างผ้า เครื่องแต่งกาย และความทรงจำส่วนตัว ผู้แต่งเล่าถึงภาพจำจากบ้านเกิด กลิ่นของผ้าที่เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าของคนในครอบครัว รวมถึงเรื่องเล่าจากผู้หญิงรุ่นก่อน ๆ ซึ่งกลายเป็นเชื้อไฟให้เกิดตัวละครที่มีความซับซ้อนทั้งด้านอารมณ์และประวัติชีวิต ฉันรู้สึกได้เลยว่าการอธิบายแรงบันดาลใจของเขาไม่ได้อยู่แค่เชิงไอเดีย แต่เป็นการย้อนกลับไปหาเซนส์ทางกายภาพ—สัมผัสของผ้า สีสัน ความพริ้วไหว—ซึ่งผู้แต่งใช้เป็นภาษาทางวรรณกรรมในการสื่อความหมายเชิงเพศ ความรัก และการเป็นเจ้าของตัวตน

นอกเหนือจากความทรงจำในครอบครัว ผู้แต่งมักพูดถึงแรงกระทบจากวัฒนธรรมป็อปและงานหัตถกรรมพื้นบ้านที่เขาเห็นระหว่างการเดินทาง ไม่ว่าจะเป็นตลาดผ้าท้องถิ่น งานสาธารณะของช่างทอผ้า หรือแม้กระทั่งฉากในละครและภาพยนตร์ที่ทำให้เขาคิดต่อเรื่องความสัมพันธ์แบบชนบทกับเมืองใหญ่ การสัมภาษณ์บอกเป็นนัยว่าเขาใช้เวลาสังเกตคนรอบข้าง ฟังเรื่องเล่าที่ไม่ได้ถูกบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ทางการ แล้วเอามาจัดวางใหม่ในมุมมองที่ใกล้ชิดและเป็นมนุษย์ ตัวละครใน 'สิเน่หาส่าหรี' จึงมีความสมจริง เพราะแรงบันดาลใจมาจากเรื่องเล็ก ๆ รอบตัวที่หลายคนมองข้าม เช่น บทสนทนาในร้านน้ำชา มุมส่วนน้อยของชีวิตประจำวันที่ถูกปกปิดไว้โดยความคาดหวังทางสังคม

อีกแง่มุมที่ผู้แต่งพูดถึงบ่อยคือการใช้ผ้าเป็นสัญลักษณ์ เขาอธิบายว่าเสื้อผ้าไม่ใช่แค่เครื่องนุ่งห่ม แต่เป็นตัวแทนของประวัติศาสตร์ ความสัมพันธ์ทางเพศ และการต่อรองอำนาจระหว่างบุคคล ฉันชอบที่ได้ยินเขาเล่าว่าการเลือกคำเปรียบเปรยเกี่ยวกับผ้าทำให้เรื่องมีความละเอียดอ่อนและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน แรงบันดาลใจจากงานศิลปะต่างประเทศ งานถ่ายภาพ หรือเพลงพื้นบ้านก็ผสมผสานอย่างพอดี ไม่ได้มาแทนที่บริบทไทย แต่กลับทำให้เรื่องมีมิติข้ามวัฒนธรรมบางอย่าง การสัมภาษณ์ยังเผยว่าเขาไม่กลัวการทดลองภาษาและโครงเรื่อง เพื่อให้ผู้อ่านได้สัมผัสความรู้สึกที่หลากหลายตั้งแต่เสน่หาไปจนถึงความเจ็บปวดแบบเงียบ ๆ

เมื่ออ่านคำอธิบายเหล่านี้แล้ว ฉันอ่าน 'สิเน่หาส่าหรี' ด้วยความเข้าใจที่ลึกขึ้น รู้สึกว่าทุกฉากทุกคำเปรียบเป็นผลจากการสังเกตและความอ่อนโยนต่อรายละเอียดเล็ก ๆ ของชีวิต การรู้แหล่งที่มาของแรงบันดาลใจทำให้ฉันยิ้มเมื่อเจอภาพผ้าพริ้ว ๆ ในหน้าเล่ม และทำให้บทสนทนาในเรื่องหนักแน่นขึ้นในหัวใจของฉัน นี่คือความทรงจำและมุมมองส่วนตัวที่ทำให้หนังสือเล่มนี้ยังคงติดอยู่ในความคิดฉันเสมอ