จากนักฆ่าผู้เคยไร้หัวใจ กลับต้องแสร้งเป็นคุณหนูผู้อ่อนแอ อวี้หลัน หรือที่วงการนักฆ่ารู้จักกันดีในนาม "เงาสีชาด" นักฆ่าอันดับหนึ่ง ผู้ที่ลงมือเมื่อใด ไม่มีเป้าหมายใดรอดชีวิต กลับพบว่าตัวเองฟื้นขึ้นมาในยุคโบราณ และยังอยู่ในร่างของเด็กสาวอ่อนแอชื่อแซ่เดียวกันที่ถูกวางยาพิษจนตาย การใช้ชีวิตในยุคที่เต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย ผู้หญิงคือเครื่องมือทางการเมือง บุตรีขุนนางคือหมากตัวหนึ่งในกระดานอำนาจ และตอนนี้ อวี้หลัน อดีตหญิงสาวยุคใหม่ที่เคยใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผลและวิทยาศาสตร์ ต้องเผชิญกับโลกที่คำว่า "อำนาจ" สำคัญยิ่งกว่าความถูกต้อง ด้วยสติปัญญาและมุมมองจากยุคปัจจุบัน นางพยายามเอาชีวิตรอดในโลกที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล แบ่งฝักแบ่งฝ่าย ในขณะเดียวกัน นางก็ต้องเลือกว่าจะเล่นตามเกมของผู้อื่น หรือจะวางเกมของตนเอง
View Moreในค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ ตกลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง ใต้เงามืดของตึกสูง หญิงสาวร่างบางในชุดแนบเนื้อสีดำสนิทกลมกลืนไปกับความมืด เคลื่อนไหวอย่างเงียบกริบ ฝีเท้าเบาราวกับแมว เธอย่างเท้าผ่านตึกสูงกลางเมืองเหมือนสายลม
ในมือถือปืนเก็บเสียงกระบอกเล็กเรียบลื่นมันวาว ที่ยังคงอุ่นจากการลั่นไกเมื่อไม่กี่นาทีก่อน กระสุนนัดเดียว ปิดฉากชีวิตของเป้าหมายอย่างแม่นยำ เงียบสนิทเหมือนฝันร้ายที่ไม่มีใครได้ยิน
ก่อนที่หญิงสาวจะหายลับไปท่ามกลางสายฝน ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ในค่ำคืนนี้...
เธอคือ อวี้หลัน หรือที่วงการนักฆ่ารู้จักกันดีในนาม "เงาสีชาด" นักฆ่าอันดับหนึ่ง ผู้ที่ลงมือเมื่อใด ไม่มีเป้าหมายใดรอดชีวิต
แต่ก่อนจะกลายเป็นเงามรณะในโลกมืด เธอเคยเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ อายุแค่เก้าขวบ มีพ่อขี้ยาที่นิสัยโหดร้าย ชอบทำร้ายร่างกายแม่กับเธออย่างทารุณเป็นประจำ
จนกระทั่งคืนหนึ่งเกิดเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เมื่อคนเป็นพ่อบังคับให้แม่ขายตัวแลกยา
แม่ของเธอถูกกรอกยา ทำร้ายร่างกายจนตายในคืนนั้น
เด็กหญิงที่ถูกความโกรธ ความเกลียด ครอบงำจนขาดสติ แทงมีดใส่คนเป็นพ่อจนทะลุอก
เธอ...ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขา แต่ก็ไม่มีทางย้อนคืน
อวี้หลันหนีออกจากบ้านมาเพราะความตกใจกลัว วิ่งหนีออกมาจากบ้านที่ไม่เคยเป็นบ้านในสภาพสั่นเทา เนื้อตัวเปื้อนเลือด กลายเป็นเด็กไร้บ้าน คนไร้ชื่อ และไม่มีใครเหลียวแล นั่งตัวสั่นอยู่ข้างถังขยะกลางฤดูหนาว
เธอหนาวจนชาไปหมดทั้งตัว และในหัวใจของเธอก็ด้านชาจนไร้ความรู้สึกเช่นกัน
และก่อนที่เธอจะหนาวตาย เธอก็ถูกหิ้วจากกองขยะโดยองค์กรนักฆ่าใต้ดิน ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ถูกฝึกให้เป็นนักฆ่า มีเพียงเสียงปืนและการฝึกฝนที่ไม่รู้จบ
พวกมันป้อนข้าวแลกเลือด สอนให้ฆ่าแทนคำกล่อมนอน และลบคำว่า "ร้องไห้" ออกจากพจนานุกรมของเธอ
สิบปีผ่านไป เด็กข้างถังขยะคนนั้น กลายเป็น เงาสีชาด นักฆ่าอันดับหนึ่ง ทุกครั้งที่เธอลงมือ เป้าหมายไม่เคยมีโอกาสรอดชีวิต
เร็ว เงียบ แม่นยำ เธอคือนิยามของความตายที่ไม่มีเสียง ในเวลาเพียงไม่กี่ปี เธอฆ่าคนไปมากมายราวใบไม้ร่วง แต่คนที่เธอฆ่าก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไรนัก
แต่โลกนี้ไม่มีที่ว่างให้เงาหลบซ่อนตลอดไป เมื่อรัฐบาลเปิดยุทธการกวาดล้างองค์กรใต้ดิน อวี้หลันเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่เธอก็รอดมาได้ด้วยโชคและฝีมือ ในที่สุดก็หลุดออกจากโลกมืดที่เธอเติบโตมา
อวี้หลันเปลี่ยนตัวตนใหม่ กลายเป็นบอดี้การ์ดรับจ้างให้กับคนใหญ่คนโตในสังคม ไม่มีใครรู้ว่าเธอเคยเป็น "เงาสีชาด" อดีตนักฆ่าระดับตำนาน
ทุกอย่างดูเหมือนจะสงบ แต่ไม่นานนัก เธอก็ได้รู้ว่า บางครั้ง ชีวิตธรรมดา ก็วุ่นวายยิ่งกว่าสมรภูมิ
ปัญหาโลกแตกที่เธอไม่คาดคิด และไม่เคยพบเจอ
เพราะเป็นคนที่หน้าตาดีเกินไป นายจ้างหลายคนจึงเริ่มเกาะแกะ พูดจาแทะโลม จนโดนหึงหวงจากภรรยาของพวกเขาแบบไม่มีเหตุผล จากที่ควรปกป้อง กลายเป็นต้องป้องกันตัวเองจากคนที่ควรเป็น "ลูกค้า"
สุดท้ายเธอทนไม่ไหว และก่อนที่จะพลั้งมือฆ่าใครตาย จึงเลือกหันหลังให้โลกที่เต็มไปด้วยความโสมมและซับซ้อน แล้วหันหน้าเข้าสู่วงการใหม่
สแตนด์อินฉากแอคชั่น
อาชีพที่ต้องใช้ร่างกายเข้าแลก ทั้งต้องพุ่งตัวจากดาดฟ้า กระโดดหนีออกจากรถที่กำลังจะระเบิด กลิ้งตัวหลบการโจมตี หรือพุ่งชนกระจกจนแตกกระจาย เรียกได้ว่าทุกฉากที่เป็นฉากเสี่ยงตาย ล้วนเป็นเธอที่ต้องแสดงแทน
สำหรับใครหลายคนมันอาจฟังดูบ้าระห่ำ หรืออันตรายเกินไป แต่สำหรับอวี้หลัน มันคืออาชีพที่ซื่อสัตย์ที่สุดที่เธอเคยทำมาในชีวิต เจ็บจริง ล้มจริง แลกค่าตัวจริง และที่สำคัญ ไม่มีใครต้องตาย
อวี้หลันคิดว่า เธอไปได้สวยกับเส้นทางนี้ มันเหมาะกับเธอมากกว่าที่คิด เธอได้ใช้ทักษะทั้งหมดที่มี โดยไม่ต้องเอาชีวิตใครเป็นเดิมพัน
แต่แล้วความสวยและความสามารถของเธอก็ดันไปเข้าตาผู้กำกับเข้าอีกจนได้
ผู้กำกับหนุ่มที่เธอไม่แม้แต่จะสนใจว่าอีกฝ่ายชื่อแซ่อะไร ว่ากันว่าเขาเป็นชายหนุ่มผู้โด่งดังในวงการบันเทิง ผู้พาภาพยนตร์ทำรายได้ทะลุพันล้านติดกันห้าปีซ้อน เขาเป็นคนมีพรสวรรค์ และมีสายตาเฉียบคมในการมอง "ดาว"
วันนั้น เขาเพียงแค่เดินผ่านฉากฝึกดาบ แต่ภาพหญิงสาวในชุดนักแสดงบู๊ที่เหวี่ยงดาบด้วยสายตาเย็นชา ท่าทางคล่องแคล่วเหมือนเกิดมาเพื่อฆ่า ก็ทำให้เขาหยุดชะงักทันที
"คนนั้น...ชื่ออะไร"
ชายหนุ่มถามผู้ช่วยโดยไม่ละสายตาจากใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังเช็ดเหงื่อ
และเพียงไม่นาน เขาก็เดินเข้าไปหาเธอ พร้อมยื่นข้อเสนอที่ใครหลายคนต่างใฝ่ฝัน
"ผมต้องการปั้นคุณให้เป็นนางเอก"
อวี้หลันเงยหน้ามองเขานิ่งๆ ก่อนจะตอบสั้นๆ อย่างไม่ต้องคิด
"ขอบคุณ แต่ฉันไม่สนใจ"
แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมล้มเลิกง่ายๆ เขาตื๊อเธอทุกทาง ตื๊อเธอไม่หยุด ยอมเสนอให้แม้กระทั่งค่าตอบแทนล่วงหน้าที่สูงลิบ ซึ่งอวี้หลันก็ยืนยันที่จะปฏิเสธทุกทางเช่นกัน แต่อีกฝ่ายกลับยังคงตามตื้อ วุ่นวายจนน่ารำคาญ
ชายหนุ่มเหมือนนักล่าที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อที่ตัวเองหมายตา
ในขณะที่อวี้หลันแค่อยากใช้ชีวิตเงียบๆ ในมุมที่ไม่มีใครสนใจเธอ
อวี้หลันคิดว่าแค่ไม่สนใจก็พอ เดี๋ยวอีกฝ่ายก็คงเหนื่อยและเบื่อไปเอง
แต่เธอคิดผิด...
เพราะการที่เขาเอาแต่สนใจเธอ กลับสร้างความไม่พอใจและความเกลียดชังให้กับผู้หญิงอีกคน
เธอยังไม่ทันจะได้ย่างเท้าก้าวขึ้นสู่จุดสว่างในวงการบันเทิงเลยด้วยซ้ำ กลับถูกกำจัด
อวี้หลันคิดว่าตัวเองหนีจากความตายได้แล้วแท้ๆ แต่กลับต้องมาตายง่ายๆ เพราะพิษของความหึงหวงและอิจฉาริษยาของสตรีด้วยกันเอง
เธอถูกนางเอกที่กำลังเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงและคงจะเป็นคู่ขาของเจ้าผู้กำกับเฮงซวยนั่น วางยานอนหลับในน้ำดื่ม ทำให้เธอหมดสติกลางฉากใต้น้ำ
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงน้ำทะลักเข้าปากและจมูก ภาพสุดท้ายที่เห็นคือภาพฟองอากาศแตกกระจาย และความรู้สึกสุดท้ายคือ...
ความคับแค้นใจที่มีต่อผู้กำกับเฮงซวยนั่น
และเธอคงแค้นเขามาก กระทั่งในวินาทีสุดท้าย เธอยังเห็นใบหน้าของเขากำลังใกล้เข้ามา ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินทุกอย่าง
เส้นทางจากเมืองหลวงสู่วัดประจำเมืองทอดยาวคดเคี้ยวผ่านไหล่เขาและแนวป่าร่มครึ้ม ต้นไม้สูงเรียงรายบดบังแสงแดดบางส่วน จนพื้นดินใต้ล้อรถม้าเย็นชื้นแม้ยามสาย รถม้าคันหรูของอวี้หลันเคลื่อนตัวไปอย่างมั่นคงภายใต้การควบคุมของฉิงเอ้อ เสียงล้อบดหินดังกึกกักแผ่วเบา ท่ามกลางเสียงลมโชยและเสียงจิ้งหรีดในพงหญ้าแต่เมื่อเวลาล่วงเลยไปเพียงครู่... ความสงบที่เคยโอบล้อมพลันเริ่มแปรเปลี่ยนเสียงนกร้องที่เคยคึกคักกลับเงียบหายไป ราวกับธรรมชาติร่วมกันกลั้นหายใจ สายลมที่เคยพัดเบาบาง กลับนิ่งงันจนน่าประหลาด ท้องฟ้ายังแลดูปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนยังส่องลอดใบไม้ แต่ในความสว่างนั้นกลับเจือเงาหม่นบางเบา กลิ่นดินชื้นลอยแตะปลายจมูกเจือกลิ่นสาบคาวบางอย่างเบื้องหลังม่านใบไม้ ลึกเข้าไปในแนวป่า เงาร่างหลายสายกำลังขยับคืบคลานอย่างเงียบเชียบ ฉิงเอ้อที่นั่งควบคุมรถม้าอยู่เบื้องหน้า ชะงักนิ้วมือเพียงเล็กน้อย สายตาคมประหนึ่งเหยี่ยวกวาดมองไปยังแนวป่าด้านข้าง ความเงียบที่ผิดธรรมชาติทำให้เขาแน่ใจว่า มีคนซุ่มดูอยู่อาการเกร็งตัวและท่าทางระแวดระวังของสหายด้านข้าง ไม่อาจรอดพ้นสายตาของฉิงซาน เขาหันไปสบตากับอีกฝ่ายเล็กน้อย บ่าทั้งสองแข
เช้าวันนี้ ท้องฟ้าโปร่งใส อากาศเย็นสบาย สายลมอ่อนพัดโชยมาเป็นระยะ พาให้บรรยากาศในเมืองหลวงชุ่มชื่นสดใส และภายในจวนรองเสนาบดีอวี้ ก็คล้ายจะอบอวลด้วยกลิ่นอายของความยินดีไม่แพ้กันช่วงนี้ภายในจวนมีแต่เรื่องมงคลถาโถมเข้ามาราวพรมแดนแห่งโชคชะตาเปิดทางเรียกได้ว่าในรอบหลายปีไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่จวนรองเสนาบดีจะครึกครื้นและมีแต่ข่าวดีเช่นนี้บ่าวไพร่ต่างเร่งจัดเตรียมสิ่งของกันขวักไขว่ ขณะที่ขุนนางผู้เป็นเจ้าของจวนก็ยืดอกได้เต็มที่ ราวกับว่าแม้แต่สวรรค์ยังโปรดปรานตระกูลอวี้ในช่วงเวลานี้โดยแท้เริ่มตั้งแต่บุตรสาวคนโตของจวน หมั้นหมายกับองค์ชายห้า ข่าวนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้ผู้คนทั้งในและนอกจวนฮือฮา บรรดาขุนนางใหญ่เล็กต่างก็พากันส่งของขวัญมาแสดงความยินดี บางส่วนถึงกับแวะเวียนมาเยือนด้วยตนเองเพื่อสานไมตรีแต่นั่นยังไม่พอ ข่าวถัดมาก็เรียกความตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะไม่นานหลังจากนั้น บุตรชายคนโตของตระกูล คุณชายใหญ่อวี้เฉิน ผู้ที่หายหน้าจากเมืองหลวงไปนานหลายปีเนื่องจากไปศึกษาต่างเมืองได้เดินทางกลับมา และสิ่งที่น่าสนใจก็คือ เขากลับมาพร้อมกับขบวนทัพบุรุษที่เป็นผู้สนับสนุนเขาไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็น อง
เมื่อครั้งที่องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงทรงมีพระชนมายุได้เพียงเก้าชันษา ขณะทรงศึกษาอยู่ในสถานศึกษาหลวง พระองค์ก็ได้พบกับเหตุการณ์ที่ไม่มีวันลืมในวันนั้น ที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง พระองค์มักจะแอบมานั่งอ่านตำราพิชัยสงครามเล่มโปรดเงียบๆ บริเวณศาลาริมสระบัวกลางสวนหลังตำหนักเรียนสถานที่สงบเงียบไร้ผู้คน เป็นที่ที่พระองค์มักจะมาใช้เวลาคิดและฝึกสมาธิในยามว่างเสมอ หากแต่ในขณะกำลังจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในตำรา กลับมีมือปริศนาคู่หนึ่งผลักพระองค์จากทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กในวัยเยาว์พลันพลัดตกลงไปในสระบัวที่ลึกและเย็นจัดสายน้ำเย็นเฉียบตวัดรัดทั่วพระวรกายในทันที ความตกใจแล่นวูบไปทั้งจิตใจ กลีบบัวที่เคยงดงามกลับกลายเป็นม่านบังสายตา ความตื่นตระหนกก่อให้เกิดแรงตะเกียกตะกาย แต่มือเล็กกลับไม่อาจไขว่คว้าแม้เพียงความหวังพระองค์คิดว่าคงสิ้นใจอยู่ใต้น้ำนั้นแน่แล้ว หากแต่ว่า...ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป ก็มีหญิงสาวผู้หนึ่งโผล่เข้ามาในห้วงเวลานั้นพระองค์จำได้เพียงเงาร่างนั้นแหวกผืนน้ำเข้ามาอย่างไม่ลังเล แขนเรียวเล็กของนางพุ่งเข้ามาแล้วคว้าพระหัตถ์ที่ไร้เรี่ยวแรงของพระองค์เอาไว้แน่น ก่
สองแฝดพี่น้องสีหน้ามืดครึ้มลงพร้อมกันแทบจะทันที แววตาของทั้งคู่พลันเปลี่ยนเป็นดุดัน จ้องมองพี่สาวต่างมารดาอย่างไม่ปิดบังความไม่พอใจ บรรยากาศที่แต่เดิมเงียบอึมครึมกลับทวีความร้อนแรงคล้ายพายุที่พร้อมจะปะทุ แรงอารมณ์ของสองพี่น้องแทบจะผลักให้พวกเขาลุกขึ้นมาฉีกอก เลาะกรามคนที่บังอาจเอ่ยวาจาหมิ่นมารดาผู้ล่วงลับของตนส่วนรองเสนาบดีอวี้ก็จ้องมองบุตรสาวคนโตด้วยสายตาเย็นชา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและตำหนิ ทั้งสายตาดุดันนั้นยังเผื่อแผ่ไปยังมารดาของนาง ที่ไม่อบรมสั่งสอนบุตรสาวให้ดีแต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยอันใด เสียงทุ้มต่ำแฝงความเยียบเย็นของหลี่เหวินหลงก็ดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด"สนิทสนมหรือ จะเรียกเช่นนั้นก็ได้ เพราะนางคือผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตข้า"ถ้อยคำเพียงไม่กี่คำกลับดังก้องในห้องโถง จนทั้งห้องคล้ายตกอยู่ในความเงียบฉับพลัน สายพระเนตรขององค์ชายใหญ่ที่ทอดผ่านมายังอวี้เหมยเยือกเย็นเฉียบขาด จนอีกฝ่ายไม่กล้าขยับ ริมฝีปากที่เคยยิ้มแย้มของอวี้เหมยแปรเปลี่ยนเป็นแข็งตึง นางผู้ช่ำชองในการใช้ฝีปากพ่นวาจาสีหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด คล้ายจะสำลักคำพูดของตนเองเซิ่งซื่อที่นั่งนิ่งอยู่นาน
"ยินดีที่ได้พบกัน... คุณหนูรอง" หลี่เหวินหลงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำ ขณะสายพระเนตรยังคงทอดมองอวี้หลันอย่างไม่ลดละ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย พลางกระตุกยิ้มบางมุมปาก"ไม่ทราบว่าเรา...เคยพบกันมาก่อนหรือไม่"พระสุรเสียงนั้นไม่ได้ดังนัก ทว่าแฝงด้วยโทนเสียงเชื่องช้าและนุ่มลึกอย่างประหลาด แต่กลับชวนให้ใจคนฟังเต้นแรงกว่าเดิมคำถามของเขาดูเหมือนจะธรรมดา แต่สายพระเนตรที่ทอดมองมามีบางอย่างเจืออยู่ คล้ายจับผิด คล้ายแกล้งหยอกเย้า และคล้ายว่ากำลังเพลิดเพลินกับการเห็นนางเก็บอาการไม่อยู่อวี้หลันเม้มปากเล็กน้อย เริ่มไม่มั่นใจว่าเขาจดจำนางได้หรือไม่ หญิงสาวยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ เสียงทุ้มหนักของรองเสนาบดีอวี้จิ้งก็ดังขึ้นเสียก่อน ตัดขาดการสนทนาระหว่างบุตรสาวกับบุรุษผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า"หลันเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จึงมักจะเก็บตัวอยู่เพียงในเรือน คงยากที่จะเคยพบเจอองค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแฝงความหมายชัดเจนอยู่ในทุกถ้อยคำ อวี้จิ้งหยุดชั่วครู่ ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ฟังดูหนักแน่นขึ้น"อีกทั้งพระองค์เพิ่งจะกลับมา ยิ่งไม่มีโอกาสพบเจอกันพ่ะย่ะค่ะ"ทุกถ้อยค
หลี่เหวินหลงหยัดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มบางเฉียบที่ไม่อาจอ่านได้ว่ากำลังดูแคลน หรือเพียงเพลิดเพลินไปกับการจับตามองผู้อื่นดิ้นพล่านในสายตาของเขา เซิ่งซื่อก็ไม่ต่างจากแมลงตัวหนึ่งที่กำลังพยายามปีนป่ายหลีกหนีเปลวเพลิงที่ลุกลามใกล้ตัว ยิ่งดิ้นรน...ยิ่งเผยจุดอ่อนดวงเนตรคมกริบใต้คิ้วคมเข้ม ทอดมองสตรีที่พยายามคลี่ยิ้มอ่อนโยนกลบเกลื่อนความหวาดหวั่น ท่าทางเสแสร้งนั้นไม่ต่างจากฉากละครตื้นเขินที่เขาเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนจากมารดาเลี้ยงของตนเขาถึงว่ากันว่าคนประเภทเดียวกันจึงมักจะอยู่ร่วมกันได้สายตาของเขาจึงมองเซิ่งซื่อไม่ต่างจากมองซากเนื้อชิ้นหนึ่งที่ยังมีลมหายใจ เขาไม่เร่งเวลาชำระแค้น เพราะรู้ดีว่า… การให้อีกฝ่ายได้ยินเสียงฝีเท้าแห่งหายนะคืบคลานทีละก้าวนั้นทรมานยิ่งกว่าความตาย จากนั้นเขาจะโยนพวกมันลงหลุมในคราวเดียวหลี่เหวินหลงกระตุกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะเบือนหน้าจากภาพเหล่านั้นอย่างไม่ไยดี เขาไม่ได้ให้ความสนใจสตรีตรงหน้าอีกว่านางจะเสแสร้งต่อไปอย่างไรเพราะทันทีที่สัมผัสได้ถึงเสียงฝีเท้าเร่งร้อนที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้ สายพระเนตรคมกริบก็เบนจากทุกคนในห้อง ไปยังบานประตูห้องโถงโดยฉับพลันแผ่นหลังกว้างขอ
Comments