ยัยตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม ซีรีส์มีทั้งหมดกี่ตอนและตอนละกี่นาที?

โลกแฟนอาร์ตและฟิคของนิยายเข้มข้นในไทยมีเยอะกว่าที่หลายคนคิด และมักจะมีผลงานที่ไม่ติดเหรียญให้คนอ่านได้เต็มอิ่มถ้าว่ายอมลุยตามช่องทางต่างๆ บนแพลตฟอร์มอย่าง 'Dek-D' ส่วนของนิยายและฟิคยังเต็มไปด้วยเรื่องราวแฟนเมดที่แต่งแบบยาวๆ โดยผู้เขียนหลายคนเลือกปล่อยฟรีเพื่อแลกกับการมีฐานแฟน พื้นที่อย่าง 'Fictionlog' ก็เป็นแหล่งทองของฟิคแนวเข้มข้น ไม่ว่าจะเป็นดราม่า โรแมนซ์ดาร์ก หรือนิยายบู๊ที่ผู้แต่งอยากให้คนอ่านแชร์ความรู้สึกโดยไม่ต้องจ่ายเงิน นอกจากนั้น Twitter/X, Tumblr และ Instagram ของไทยก็มีแท็กเฉพาะเช่น #ฟิคไทย #แฟนอาร์ต ที่ทำให้ตามหาเนื้อหาฟรีได้ง่ายขึ้น ผมเคยเจอฟิคยาวๆ ที่ดราม่าจัดจ้านและแฟนอาร์ตบรรยากาศหลากหลายที่ผู้สร้างปล่อยให้ดาวน์โหลดฟรี ซึ่งเป็นความสุขแบบติดตามกันยาวๆ มากกว่าการจ่ายเพื่อเข้าอ่านตอนเดียว

บอกตรง ๆ ว่าแฟนฟิคเถื่อนทำให้โลกของนักเขียนต้นฉบับสั่นคลอนทั้งทางกฎหมายและจิตใจ ผมเห็นภาพของงานที่รักถูกดัดแปลงไปเป็นเรื่องราวใหม่โดยไม่ขออนุญาต แล้วคนแต่งต้นฉบับต้องมานั่งเผชิญหน้ากับผลกระทบหลายชั้น ทั้งรายได้ที่อาจหดหายหากมีการนำตัวละครหรือโลกไปใช้เชิงพาณิชย์โดยไม่ได้แบ่งผลประโยชน์ สิทธิ์ทางปัญญาที่ถูกละเมิดก็เป็นเรื่องสำคัญ เพราะบางประเทศให้น้ำหนักกับ 'moral rights'—สิทธิ์ที่จะคุ้มครองชื่อเสียงและความตั้งใจของผู้สร้าง—มากกว่าการแบ่งผลประโยชน์ทางการเงิน ในฐานะแฟนงานศิลป์ ผมเข้าใจความอยากสร้างสรรค์ของแฟน ๆ แต่มุมมองของนักเขียนคือการควบคุมสิ่งที่เกิดจากผลงานของตัวเอง ถ้าแฟนฟิคเถื่อนไปสร้างภาพลักษณ์ที่ทำให้ตัวละครถูกตีความผิดไป หรือไปเชื่อมโยงกับเนื้อหาที่ขัดต่อค่านิยมของผู้สร้าง ก็อาจเกิดความเสียหายต่อชื่อเสียงและโอกาสการทำงานร่วมกับนักลงทุนหรือเครือข่ายสื่อในอนาคต การบังคับใช้กฎหมาย เช่นจดหมายเตือนหรือคำสั่งให้ลบงาน อาจเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ผู้สร้างต้องใช้ แม้จะเจ็บปวดก็ตาม

ฉันตามอ่านงานของพี่บูมมาตั้งแต่ที่ยังโพสต์ในบล็อกเล็ก ๆ และสองเรื่องที่เพื่อน ๆ มักยกให้เป็นตำนานก็คือ 'หลังสายฝน' กับ 'แสงสุดท้ายที่ร้านกาแฟ' 'หลังสายฝน' โดดเด่นตรงการถ่ายทอดความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไป—การเติบโตของตัวละครไม่ได้จบในตอนเดียว แต่เป็นการสอดแทรกโมเมนต์เล็ก ๆ ที่ทำให้ผู้อ่านร้องไห้โดยไม่รู้ตัว ฉากที่ตัวเอกยืนรอใต้ฟ้าเทา ๆ แล้วทั้งสองยอมหันมาคุยกันเป็นหนึ่งในฉากคลาสสิกที่แฟนฟิคชอบเอามารีเมค ส่วน 'แสงสุดท้ายที่ร้านกาแฟ' นั้นใช้อารมณ์อบอุ่นผสมขมเล็กน้อย การตั้งฉากร้านกาแฟเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้ตัวละครได้พูดความจริงกันทำให้แฟน ๆ ทำฟิคขยายโลกกันไม่หยุด ทั้งสองเรื่องส่งผลให้ชุมชนแฟนอาร์ตและมิกซ์เพลงขยายตัว เห็นได้ชัดว่าเรื่องรักเล็ก ๆ แต่ทำให้คนอยากอยู่ด้วยต่อไปได้มากแค่ไหน

แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าตอนนี้การดูซีรีส์เกาหลีแบบฟรี ๆ ที่มีพากย์ไทยและอัปเดตไวไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป ฉันลองสลับใช้งานหลายแอปแล้วพบว่าถ้าคิดแบบใช้งานจริง ๆ จะมีตัวเลือกที่เด่น ๆ อยู่ไม่กี่เจ้า เช่น WeTV, iQIYI, Viu และ TrueID ที่มักมีคอนเทนต์ให้ดูฟรีบ้างแบบมีโฆษณาหรือเป็นช่วงทดลอง และบางเรื่องมีพากย์ไทยให้เลือกด้วย WeTV มักได้ลิขสิทธิ์ซีรีส์เอเชียหลากหลายแบบเร็ว และมีเวอร์ชันพากย์ไทยสำหรับบางผลงานซึ่งสะดวกตรงที่ไม่ต้องอ่านซับ ส่วน iQIYI ไทยก็เคยปล่อยซีรีส์ใหม่ ๆ แบบอัปเดตทีละตอนในบางเรื่องพร้อมซับและบางครั้งมีพากย์ไทยให้เลือก ซึ่งเหมาะกับคนอยากได้เวอร์ชันฟังสบาย ๆ Viu จะเด่นที่อัปเดตเร็วสำหรับซับไทยและมีคอนเทนต์ให้ดูฟรีเป็นระยะ แต่พากย์ไทยอาจน้อยกว่า WeTV/TrueID ไปบ้าง ท้ายที่สุดยังอยากเตือนว่าเรื่องลิขสิทธิ์กับภูมิภาคมีผลมาก: บางเรื่องที่มีพากย์ไทยบนแพลตฟอร์มหนึ่งอาจไม่มีบนอีกแพลตฟอร์มเลย และเวอร์ชันพากย์ก็ไม่ได้มีทุกรายการ ถ้าอยากตัวเลือกครบ ๆ ฉันแนะนำให้ติดตั้งสองแอปที่กล่าวมาและใช้ฟีเจอร์แจ้งเตือนตอนใหม่ จะช่วยให้ไม่พลาดตอนอัปเดตเร็ว ๆ นี้ โดยทั้งหมดนี้เป็นมุมมองที่ได้จากการสลับดูจนคุ้นมือ คนชอบแบบฟังไม่ต้องเพ่งซับน่าจะพอใจอยู่

เคยแอบตามฉากพิธีคนทรงในหนังไทยแล้วคิดอยากไปดูของจริงไหม? ฉันชอบบอกคนรอบตัวว่าฉากแนวนี้ทีมงานมักเลือกสถานที่ที่ยังมีวิถีชีวิตแบบชุมชนอยู่จริง ๆ — หมายถึงวัดชุมชนเล็ก ๆ ลานหมู่บ้าน หรือหมู่บ้านเก่าทางภาคอีสานกับภาคเหนือที่ยังรักษาพิธีกรรมดั้งเดิมไว้ นักท่องเที่ยวสามารถเข้าไปดูได้ในหลายที่ที่เปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เช่น งานประเพณีพื้นบ้านหรือเทศกาลสำคัญ ๆ ฉันเองเคยไปงานประเพณีท้องถิ่นที่มีการแสดงพิธีกรรมซึ่งดูเหมือนฉากคนทรงในหนัง หลายครั้งฉากเหล่านั้นถูกถ่ายทำในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่นักท่องเที่ยวสามารถเข้าร่วมได้ถ้าตามเทศกาลให้ถูกเวลา นอกจากนี้ชุมชนอนุรักษ์และพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านบางแห่งก็จัดสาธิตพิธีหรือมีการจำลองสถานการณ์ให้ชม โดยทั่วไปถ้าต้องการไปดูฉากที่ถ่ายทำไว้จริง ๆ ให้หาข้อมูลเกี่ยวกับงานประเพณีท้องถิ่น เช่น งานบุญประจำปี งานบวงสรวง หรืองานแห่ต่าง ๆ อย่าลืมว่าการไปดูพิธีแบบนี้ควรมีความเคารพเสมอ ฉันมักเตือนเพื่อนว่าต้องสังเกตป้ายประกาศ เวลาเข้าร่วมไม่ควรถ่ายรูปตอนที่เขาห้าม และควรแต่งกายสุภาพ ชวนให้คิดว่าการไปชมฉากคนทรงไม่ต่างจากการไปชมนิทรรศการวัฒนธรรมที่มีชีวิต — ได้เรียนรู้ ได้สัมผัส แต่ก็ควรทำด้วยความยำเกรงต่อความเชื่อของคนท้องถิ่น

ครั้งแรกที่ผ่านตากับชื่อ 'ยามซากุระร่วงโรย' ทำให้ภาพซากุระโปรยปรายบนถนนเล็กๆ ผุดขึ้นมาในหัวทันทีและฉากเหตุการณ์ในหนังสือค่อยๆ ต่อกันเป็นภาพชัดเจน ในมุมมองของผู้ชื่นชอบเรื่องเล่าระดับอารมณ์ ผมพบว่าเรื่องนี้เล่าเรื่องการกลับมาของคนหนุ่มคนหนึ่งที่ทิ้งบ้านเกิดไปนานและกลับมาเพราะสิ่งเล็กๆ อย่างต้นซากุระกับความทรงจำที่หล่นร่วงตามใบไม้ เนื้อเรื่องหลักไม่ซับซ้อนนัก แต่น้ำหนักจะอยู่ที่ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครสองคนที่ผูกพันกันตั้งแต่วัยเด็ก การกลับมาคราวนี้ทำให้ความเงียบของเมืองเล็กๆ เผยความลับเก่า ๆ ออกมา ทั้งการไม่บอกลา การรู้สึกผิด และการพยายามเยียวยาบาดแผลในอดีต เรื่องราวมีจังหวะช้า เหมือนฉากใน '5 Centimeters per Second' ที่ใช้ภาพธรรมชาติเข้าสะท้อนอารมณ์ แต่ในหนังสือเล่มนี้ผู้เขียนเลือกใส่บทสนทนาและความคิดภายในเยอะขึ้น ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนเดินไปกับตัวเอกในวันที่ดอกไม้ร่วง ฉากไคลแม็กซ์คือช่วงที่ซากุระร่วงหนักจนคลุมทั้งสถานีรถไฟ และบทสนทนาสั้นๆ ระหว่างสองคนที่ไม่ต้องพูดมากก็เข้าใจกันได้ ตรงนี้แหละที่ทำให้ผมนั่งนิ่งแล้วคิดถึงการปล่อยวาง บทลงท้ายไม่ได้บอกให้ทุกอย่างจบแบบอิ่มเอม แต่เปิดช่องให้คนอ่านคิดต่อให้เป็นของตัวเอง เรื่องนี้จึงเหมาะกับคนที่ชอบงานละเมียดละไม ไม่หวือหวา แต่เต็มไปด้วยการสังเกตใจคนและความงามของนาทีเล็กๆ

รายการที่ผมมองว่าเด่นที่สุดคงต้องเป็น 'Blood of Zeus' เพราะมันจับแก่นของตำนานกรีกแล้วพาไปเล่าในโทนที่ดุดันและโตเต็มวัยกว่าที่คิดไว้มาก ผมชอบความกล้าของงานชิ้นนี้ตรงที่ไม่ได้ทำให้เทพดูไบโพลาร์แค่ดีหรือเลว แต่วางระบบความสัมพันธ์ระหว่างเทพกับมนุษย์เป็นเรื่องของอำนาจ ความผิดพลาด และผลพวงที่ตามมา ฉากต่อสู้มีพลัง การออกแบบสิ่งมีชีวิตจากตำนานก็แปลกตา และการเขียนชะตากรรมของตัวเอกทำให้เรื่องมีน้ำหนักกว่าฉากแอ็กชันเพียวๆ มุมมองผมคือถ้าอยากเห็นเวอร์ชันกรีกที่ไม่หวานเจี๊ยบสำหรับเด็ก แต่ยังคงเสน่ห์ของเทพและตำนานโบราณไว้ครบถ้วน เรื่องนี้ตอบโจทย์สุดแล้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิทานโบราณที่ถูกเติมสีสันด้วยความเป็นแอนิเมชันสมัยใหม่ ซึ่งผมคิดว่านี่แหละคือเหตุผลว่าทำไมคนถึงจดจำได้

แฟนสะสมอย่างดิฉันมีความสุขทุกครั้งที่เห็นสินค้าลิขสิทธิ์จากผลงานดังๆ ออกมาใหม่ เพราะมันทำให้ความทรงจำจากฉากโปรดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ใครที่มองหาของสะสมจะเจอได้ตั้งแต่ฟิกเกอร์ละเอียดๆ แบบพีวีซี หรือสเกลที่ทำออกมาแทบจะเหมือนฉากในอนิเมะ เช่น ฟิกเกอร์ 'Demon Slayer' ที่มีท่าทางต่อสู้ชวนว้าว เครื่องแต่งกายแบบรีพลิกาที่จับรายละเอียดผ้าพันคอและหนามงอกได้อย่างประณีต ไปจนถึงชุดสวมใส่จริงอย่างเสื้อฮู้ดหรือเสื้อยืดคอลเล็กชันพิเศษของ 'One Piece' ที่มีลายพิมพ์จากโปสเตอร์ฉบับต้นฉบับ ผมมักจะเลือกชิ้นที่ใช้ประโยชน์ได้จริงด้วย เช่น หมวกหรือกระเป๋าที่มีลายตัวละครโปรดแทนการซื้อของที่วางโชว์อย่างเดียว ยังมีหมวดของใช้ในบ้านที่น่ารักและใช้งานได้จริง ซึ่งผมสะสมเรื่อยๆ เช่น แก้วกาแฟลาย 'Persona 5' ที่ทำกราฟิกสวยจนอยากเก็บไว้ในคอลเลกชัน อาร์ทบุ๊กและไดอะริที่รวมภาพคอนเซปต์อาร์ตจากเกมหรืออนิเมะก็เป็นไอเท็มที่ช่วยเติมเต็มมุมทำงาน ส่วนใครชอบรุ่นลิมิเต็ดเอดิชัน จะมีบ็อกซ์เซ็ตที่รวมซาวด์แทร็ก แผ่นไวนิล หรือแผนที่พิมพ์บนผ้าอย่าง 'The Legend of Zelda' ซึ่งผมเคยซื้อเป็นของขวัญให้ตัวเองในวันพิเศษ นอกจากของที่ระลึกแล้ว สินค้าไลฟ์สไตล์อย่างพวงกุญแจอะคริลิค ฟิกเกอร์นารูโตะสไตล์นัวร์ หรือเสื้อแจ็กเก็ตลิมิเต็ดที่ร่วมกับแบรนด์สตรีทก็เพิ่มความเป็นภารกิจสะสมให้สนุกขึ้น การเลือกซื้อของลิขสิทธิ์สำหรับผมมีบรรทัดฐานง่ายๆ คือคุณภาพและความหมาย ถ้าชิ้นงานมีรายละเอียดดีและสื่อถึงฉากหรือคาแรกเตอร์ที่ผมรัก ผมยอมลงทุน แม้สินค้าบางชิ้นจะออกมาจำกัดและราคาสูง แต่การได้ถือของที่ผ่านการออกแบบและได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการมันให้ความรู้สึกต่างจากของทำเลียนแบบ บ่อยครั้งที่ผมจะเก็บกล่องไว้ด้วยเพราะกล่องลิมิเต็ดมักมีงานศิลป์ที่คุ้มค่า การได้เห็นคอลเลกชันเติบโตทีละชิ้นทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่เดินผ่านชั้นวางของในห้องเล็กๆ ของตัวเอง