ยูโทเปีย ได้รับแรงบันดาลใจจากงานวรรณกรรมหรือเหตุการณ์ใด

นาตาลีหลงรักพ่อเลี้ยงมหาเศรษฐีของเธอมานานมากแล้ว หลังแม่ของเธอจากไปอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชีวิตของเธอก็พลิกผันอีกครั้งเมื่อพ่อเลี้ยงหมั้นหมายกับผู้หญิงคนใหม่ ในขณะเดียวกันอาเลี้ยงของเธอได้ค้นพบว่านาตาลีมีความรักและปรารถนาต้องห้ามต่อพ่อเลี้ยงของเธอ การโกหกของนาตาลีทำให้เธอโดนบังคับให้ต้องมีบอดี้การ์ดส่วนตัว ชีวิตอันวุ่นวายของเธอยังไม่จบแค่นี้ในเมื่อเธอยังต้องดิ้นรนเพื่อปกปิดความรักต้องห้ามที่ก่อเกิดมาจากรักสมัยเด็กของเธอ สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือโลกมายาอันหลอกลวงกำลังรอเธออยู่ซึ่งจะบีบให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความลึกลับและความจริงที่อยู่เบื้องหลังการเสียชีวิตของแม่ของเธอและตัวตนที่แท้จริงของตัวเธอเอง นาตาลีจะจัดการกับความรักและความสัมพันธ์กับชายทั้งสี่อย่างไร การตัดสินใจของเธอจะส่งผลต่อชีวิตและความสัมพันธ์ของเธอกับชายต้องห้ามทั้งสี่คนนี้อย่างไร “ฉันไม่อยากถูกลืมอีกต่อไป ฉันจะให้ความสุขแก่คุณมากจนคุณจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ชายของฉัน” - เอ็ดเวิร์ด"ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณปลอดภัย ถ้ามีใครต้องเจ็บ คนๆ นั้นต้องเป็นฉัน..." - แซค"ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณเป็นของฉัน โปรดรออีกหน่อย" - ลูเซียน"ฉันจะปกป้องเธอเสมอ...แม้จากตัวเธอเอง" - ไรเนอร์บรรณาธิการตรวจแก้โดย ธีรินทร

อวิ๋นฝูหลิงเดินทางข้ามมิติแล้ว ทันทีที่ลืมตา ไม่เพียงกลายเป็นแม่คนโดยที่ไม่ต้องเจ็บปวด มีลูกชายอายุสามปีครึ่งหนึ่งคน ยังต้องเผชิญหน้ากับอันตรายของภัยน้ำท่วมอีก จึงได้แต่หอบข้าวหอบของหนีภัย ไม่มีกินไม่มีดื่มหรือ? ไม่กลัว พี่สาวมีเสบียงเต็มมิติ! อันธพาลเจ้าถิ่นหาเรื่องหรือ? ไม่กลัว เข็มเดียวก็ทำให้เขาไปพบยมบาลได้! มีทักษะการแพทย์อยู่ในมือ ทั่วหล้าก็เป็นของข้า แค่ช่วยชายรูปงามผู้หนึ่งเอาไว้ เหตุใดเขาจึงติดนางจนสลัดอย่างไรก็ไม่หลุดเสียแล้ว “ฮูหยิน พวกเรามีลูกคนที่สองกันเถอะ!”

"ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ ทำไมฉันจะ....เธอไม่ได้!!"

"ฉันรวยมากพอ...ที่จะซื้อเธอ เอาคนอย่างเธอมากระแทกเล่นๆ ได้" ใบหน้าอันหล่อเหลาเอ่ยมาด้วยสีหน้าอันดุดัน "เงินนายอาจจะซื้อคนอื่นได้ แต่...ซื้อคนอย่างฉัน...ไม่ได้" "คำพูดเธอแม่งโครตจะดูแพง เลยวะ..." เจมส์เสมองร่างบางราวกับดูถูกผู้หญิงที่ตนกำลังสนใจ "แต่ที่จริงถูกยิ่งกว่าแจกฟรี..." "เพียะ" อันนาฟาดฝ่ามือเรียวเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเจมส์ด้วยถ้อยคำที่ดูถูกและเหยียดหยาม "เธอ..." เจมส์จ้องอันนามาด้วยสายตาอันดุดัน ยัยนี้กล้าดียังไงมาตบหน้าเขาถึงสองครั้ง

นางคอยดูแลพ่อแม่สามีของนางเป็นอย่างดี และใช้สินเดิมของตัวเองเพื่ออุดหนุนทั้งจวนแม่ทัพ แต่สิ่งที่นางได้มากลับคือเขาประสบความสำเร็จแต่ได้แต่งงานกับแม่ทัพหญิงในฐานะภรรยาที่เท่าเทียมกันกับนาง จ้านเป่ยว่างหัวเราะเยาะ: ซ่งซีซี เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่เจ้าอยู่เย็นมีสุข ใช้ชีวิตหรูหราได้ มันเป็นเพราะข้ากับยี่ฝางสู้กับศัตรูในสนามรบด้วยชีวิต? เจ้าไม่มีวันกลายเป็นแม่ทัพหญิงที่เผด็จการและกล้าหาญเช่นยี่ฝาง เจ้ารู้แต่ทำเรื่องงานบ้านงานเรือนและสื่อสารกับฮูหยินต่างๆเพื่อแลกเปลี่ยนเล่ห์เหลี่ยมแย่งชิงอำนาจในจวนหลังให้กันและกันเท่านั้น ซ่งซีซีทนไม่ไหวและจากไป นางขึ้นม้าเพื่อเข้าสู่สนามรบ เดิมทีนางเป็นลูกหลานแห่งครอบครัวแม่ทัพอยู่แล้ว แต่นางแค่ยอมทอดทิ้งยศทั้งหมดเพื่อจ้านเป่ยว่าง แต่นี่ไม่ได้หมายความว่านางไม่สามารถกลับมาต่อสู้อีก

"โจวหว่านถิง  เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา  โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง  ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า  แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า  เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก  มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ "ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว  ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง  ทำให้จริงสักที  ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ  ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า  ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"