สัมภาษณ์ซงยุนฮยอง เขาพูดถึงแรงบันดาลใจการแสดงอย่างไร

บรรยากาศการสัมภาษณ์เต็มไปด้วยความเรียบง่ายแต่ชัดเจน เขาเล่าว่าแรงบันดาลใจมักมาจากเสียงเล็ก ๆ รอบตัว ทั้งบทสนทนาในคาเฟ่ หรือแววตาของคนบนรถเมล์ ซึ่งทำให้เขาอยากจับความจริงนั้นมาผูกเป็นเรื่องราว การจินตนาการของเขาไม่ได้จำกัดแค่ภาพในจอ แต่ขยายไปถึงการเล่นบทในพื้นที่ที่แตกต่างกัน เช่นเวทีละครหรือผลงานที่มีโทนดราม่าคลาสสิกอย่าง 'The King and the Clown' ที่เคยทำให้เขาเห็นพลังในการถ่ายทอดอารมณ์ผ่านการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ

ผมรู้สึกว่าเขามองการแสดงเป็นงานที่ต้องสะสมความเข้าใจและความเมตตา ไม่ใช่แค่การโชว์ฝีมือ การทำงานร่วมกับนักแสดงรุ่นเก่า ๆ และการอ่านบทที่ละเอียดช่วยให้เขาเปิดมุมมองใหม่ ๆ อยู่เสมอ ซึ่งทำให้ทุกบทที่เขารับไม่ใช่แค่บทบาทบนกระดาษ แต่เป็นการแลกเปลี่ยนความเป็นมนุษย์ในแบบที่อบอุ่นและไม่ยึดติดกับสูตรสำเร็จ

เสียงของเขาเปล่งออกมาด้วยความจริงจังที่ดึงผมเข้าไปในเรื่องราวทันที เมื่อซงยุนฮยองเล่าถึงแรงบันดาลใจในการแสดง เขาพูดถึงการสังเกตผู้คนรอบตัวเป็นหลัก ไม่ได้เน้นว่าเกิดจากภาพยนตร์เรื่องใดเรื่องหนึ่งเพียงอย่างเดียว แต่จากเหตุการณ์เล็ก ๆ ในชีวิตประจำวันที่จุดประกายให้เขาอยากเล่าเรื่องผ่านตัวละคร

เมื่อฟังรายละเอียด ผมสัมผัสถึงการผสมผสานระหว่างความอยากเข้าใจคนอื่นกับความอยากทดลองบทบาทที่ต่างออกไป เขาบอกว่าบทที่ทำให้เขาอยากลงมือจริงจังมักจะเป็นบทที่มีความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือแรงจูงใจที่ขัดแย้งกัน เช่นตัวละครที่ยิ้มแต่ตาซ่อนความเจ็บปวด การได้ชมฉากที่เน้นมุมมองภายในมากกว่าเหตุการณ์ภายนอกในหนังอย่าง 'Oldboy' หรือแม้แต่โทนการวิพากษ์สังคมใน 'Parasite' ช่วยให้เขาเห็นว่าการแสดงเป็นเครื่องมือเล่าเรื่องที่ทรงพลัง เขาไม่ได้เลียนแบบฉากโปรดแบบตรง ๆ แต่เรียนรู้วิธีทำให้ความรู้สึกเล็ก ๆ ของตัวละครกลายเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์คนดู

อีกสิ่งที่เขาพูดและทำให้ผมประทับใจก็คือแนวทางการเตรียมตัว เขาเน้นการเก็บรายละเอียดจากผู้คนจริง ๆ เช่นการจดท่าทาง การฟังน้ำเสียงยามพูดเรื่องธรรมดา และการทดลองซ้ำ ๆ จนพบสัมผัสของตัวละคร คำพูดของเขามีความเป็นนักสร้างสรรค์มากกว่านักแสดงที่พยายามเอาตัวเองเข้าไปรับบทเพียงอย่างเดียว การร่วมงานกับผู้กำกับที่เปิดพื้นที่ให้ลองสิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นแรงผลักดันสำคัญ เขาเล่าว่าบางบททำให้เขาได้ค้นพบมุมมองใหม่ ๆ ในชีวิตของตัวเอง และนั่นคือสิ่งที่ทำให้การแสดงสำหรับเขาไม่เคยหยุดนิ่ง มันเป็นการเดินทางเพื่อเข้าใจโลกและผู้คน ซึ่งจบลงด้วยภาพจำที่ยังคงหลอกหลอนคนดูได้อย่างเงียบ ๆ