เพลงประกอบที่เชื่อมกับยูเมโกะช่วยสร้างบรรยากาศอย่างไร?

ยอมรับเลยว่าดนตรีประกอบของ 'kakegurui' ทำงานเหมือนเส้นเลือดที่ตีให้ยูเมโกะมีชีวิตขึ้นมาในทุกฉาก ฉันจำไม่ได้ว่าฉันเริ่มหลงเสน่ห์เธอจากภาพลักษณ์หรือจากเสียงดนตรีก่อน แต่แน่ใจว่าทุกครั้งที่จังหวะเปลี่ยน เสียงสังเคราะห์กับคอรัสที่กึกก้องจะพาอารมณ์คนดูไต่ขึ้นไปตามระดับความเสี่ยง เมื่อยูเมโกะเข้าไปในเกม ดนตรีไม่ได้แค่ประกอบภาพ แต่มันเป็นภาษาที่บอกเราว่าเธอกำลังเสพความเสี่ยงอย่างเต็มที่—สนุก ปราศจากความกลัว และมีความอายุรเวทอยู่เบา ๆ ที่ทำให้การเล่นการพนันกลายเป็นพิธีกรรม

ฉันมักจะนึกถึงฉากในตอนเปิดซีซั่นแรกที่ยูเมโกะเผชิญหน้ากับมาริย์; เสียงเปียโนบาง ๆ ที่เริ่มค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยสังเคราะห์เสียงสูงและจังหวะกลองหนัก ๆ ทำให้การพลิกไพ่กลายเป็นช่วงเวลาระทึกขวัญ ดนตรีในฉากนั้นไม่ได้เป็นเพียงแบ็คกราวด์ แต่เป็นผู้เล่าเรื่องร่วม—ทุกคอร์ดที่เพิ่มขึ้นคือความโลภที่ตื่นขึ้นในตัวเธอ ส่วนช็อตที่เธอยิ้มอย่างปีติเมื่อคนอื่นสิ้นหวังก็มีการใส่คอรัสให้เป็นเหมือนเสียงยินดีที่มืดมน เป็นองค์ประกอบที่ย้ำว่าอารมณ์ของยูเมโกะคือการสวนทางกับขนบปกติของฮีโร่ในอนิเมะทั่วไป

หลังดูหลายรอบ ฉันเริ่มสังเกตว่าบางธีมจะกลับมาในรูปแบบต่าง ๆ—บางครั้งเป็นเวอร์ชันเงียบบรรเลง บางครั้งเป็นเวอร์ชันที่บิดเบี้ยวด้วยเสียงอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งทำให้การรับรู้ตัวละครพัฒนาไปพร้อม ๆ กับเพลง นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าเพลงไม่ใช่แค่ฉากประกอบ แต่มันคือบันทึกจิตใจของยูเมโกะ ที่เปลี่ยนไปตามการเดิมพันแต่ละครั้ง เวลาจบฉากใดฉากหนึ่งและดนตรีค่อย ๆ เลือนหายไป มันมักทิ้งความเย็นชาที่น่าจดจำไว้กับฉันเสมอ

บรรยากาศที่เกิดจากการสลับจังหวะของดนตรีทำให้ฉันนั่งไม่ติดขณะดูยูเมโกะเล่น ปกติแล้วฉันชอบฟังชิ้นเพลงที่ลดทอนลงเป็นเปียโนเดี่ยวก่อนที่ฉากจะระเบิดออกมา เพราะช่วงเวลานั้นคือการเตรียมใจให้ผู้ชมรู้สึกถึงการคาดหวัง เมื่อเพลงค่อย ๆ เติมความเข้มขึ้นด้วยเครื่องสายหรือเสียงเบสนุ่ม ๆ ความรู้สึกเหมือนมีไฟบางอย่างกำลังลุกขึ้นภายในตัวละคร

ในฉากที่ยูเมโกะเผชิญกับคณะกรรมการนักเรียน เสียงประกอบที่แทรกด้วยจังหวะซินธ์และเสียงร้องประสานแบบไม่สมมาตร ช่วยเน้นความเป็นผู้ควบคุมเกมของเธอได้ชัดเจน ฉันชอบว่าดนตรีมักจะเลือกใช้ช่องว่างเสียง (space) มากกว่าการใส่โน้ตแน่น ๆ ทำให้แต่ละท่าทีของยูเมโกะมีน้ำหนัก และเมื่อเพลงกลับมาเป็นธีมหลักอีกครั้ง มันให้ความรู้สึกเหมือนการยืนยันว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา ฉันยังคงคิดว่าดนตรีคือสะพานที่ทำให้คนดูเข้าไปยืนข้างในความบ้าและความหลงใหลของตัวละครได้อย่างกลมกลืน