เพลงประกอบแซ่บรักมาเฟียร้าย เถื่อน ควรมีบรรยากาศแบบไหน

บรรยากาศของเพลงประกอบสำหรับเรื่องราวมาเฟียเถื่อนต้องมีความหนักแน่นและมีร่องรอยของความเปราะบางอยู่ด้วยกัน

เสียงเบสต่ำๆ ที่เดินเป็นเส้นตรง ประกบด้วยเครื่องทองเหลืองที่แผ่วเบาแล้วฉับไว เป็นสิ่งที่ผมมักจินตนาการก่อนเลยเมื่อคิดถึงฉากที่ตัวละครถูกรุมล้อมด้วยแรงกดดัน ทั้งต้องการให้คนฟังรู้สึกถึงอำนาจและความเสี่ยง แต่อีกด้านหนึ่งก็ต้องแทรกความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนแอของตัวละครลงไปด้วย เพื่อให้ดนตรีไม่กลายเป็นแค่เสียงประกาศอำนาจแต่กลายเป็นเสียงเล่าเรื่องร่วมกับภาพ

การใช้เสียงที่แตกต่างกันเป็นชั้นๆ ช่วยสร้างบรรยากาศได้ดี เช่น การเอาสตริงที่ตีแบบโค้งโค้งมาเก็บความเศร้า เบสซินโคปที่เดินช้าๆ เพื่อให้จังหวะหัวใจเต้นช้าลง แล้วแทรกกลองริมขอบที่มีแอมเบียนซ์หนาๆ ให้รู้สึกว่าเสียงจากโลกภายนอกกำลังเคลื่อนเข้ามา ผมชอบไอเดียให้แต่ละตัวละครมีลีทโมทีฟสั้นๆ ที่เกิดซ้ำเมื่อถึงช่วงตึงเครียด เหมือนที่เห็นในงานภาพยนตร์คลาสสิกอย่าง 'The Godfather' หรือซีรีส์ที่มีโทนหม่นอย่าง 'Peaky Blinders' แต่ก็อย่าให้มันซ้ำจนกลายเป็นสูตรสำเร็จ

สุดท้ายแล้วความแซ่บของเพลงประกอบอยู่ที่การบาลานซ์ระหว่างความกดดันกับความเป็นมนุษย์ เสียงที่หยุดชะงัก ความเงียบที่ยาวกว่าที่คาด และการเปลี่ยนเทกซ์เจอร์อย่างฉับพลันสามารถทำให้ฉากปะทะประทับใจมากขึ้น ผมมักจะเลือกพาเลตท์ดนตรีที่ดิบและแคบ แต่เปิดช่องให้เมโลดี้เล็กๆ เล่าเรื่องแทนคำพูด จบฉากด้วยคอร์ดที่ยังไม่คลี่ออกหมดเพื่อทิ้งร่องรอยของความไม่แน่นอนไว้ในใจคนฟัง

แสงไฟสลัวบนถนนเปียกฝนมักจะชวนให้ผมนึกถึงเพลงประกอบที่มีลูปเปียโนเหงาๆ ประกบด้วยเครื่องสายบางเบา เสียงแซกโซโฟนที่เล็กน้อยหรือฮาร์โมนิก้าแบบหม่นๆ จะเติมความเหงาให้ฉากมาเฟียที่เต็มไปด้วยการทรยศและความคิดถึง

ในความคิดของผม ความเปราะบางเป็นสิ่งสำคัญ เพลงประกอบไม่ควรพยายามประกาศตัวตลอดเวลา แต่ควรเลือกจังหวะที่จะซ่อนอารมณ์ไว้ใต้พื้นผิว เสียงซินธ์แบบเก่าๆ ที่มีรีเวิร์บลึกหรือเบสที่ลอดใต้คนพูด สามารถทำให้ฉากสนทนาในรถเก๋งหรือในบาร์รู้สึกถ่วงหนักขึ้น ตัวอย่างที่ผมชอบสังเกตคืองานดนตรีในอนิเมะแบบ 'Banana Fish' ที่ผสมอารมณ์ดราม่าเข้ากับองค์ประกอบสมัยใหม่ และเกมอย่าง 'Mafia II' ที่สร้างบรรยากาศผ่านซาวด์แทร็กที่เน้นโทนวินเทจ ทั้งสองแบบต่างกันแต่มีเป้าหมายร่วมกันคือทำให้โลกที่ตัวละครเดินอยู่มีชีวิต

สรุปแล้วถ้าจะเรียกความแซ่บแบบเถื่อนให้ชัดเจน ควรให้เพลงคงความเป็นมนุษย์ไว้มากกว่าการเป็นเครื่องมือขู่เข็ญ และปล่อยให้เสียงเล็กๆ พูดแทนคำพูดของตัวละคร มันทำให้ภาพรวมของเรื่องหนักแน่นและเจ็บปวดไปพร้อมกัน ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ผมคิดว่าน่าจะทำให้คนฟังติดตามไปกับเรื่องราวได้นาน

โทนเพลงที่ติดค้างในหูสำหรับเรื่องมาเฟียเถื่อนควรมีทั้งความดิบและความเท่ในเวลาเดียวกัน โดยเน้นองค์ประกอบหลักๆ ที่ทำให้เกิดอารมณ์นั้นขึ้นมา
- เมโลดี้สั้น ๆ และซ้ำได้: เป็นเส้นที่คนฟังจำได้ทันทีโดยไม่ต้องหวือหวา เหมาะกับธีมการตามล่าและซ่อนตัว
- จังหวะที่แข็งแรงแต่ไม่ตายตัว: กลองสแนร์หรือกลองชุดที่เล่นแบบใช้แปรงหรือแข็งขึ้นเล็กน้อยจะให้ความรู้สึกของการกดดันและก้าวย่าง
- เทกซ์เจอร์เสียงที่สกปรกเล็กน้อย: เทปซาตเทิ้ล เสียงเทอมินัลเก่าหรือซินธ์แอนะล็อกที่มีความเพี้ยนเล็กน้อยจะเพิ่มกลิ่นอายเถื่อน
- พื้นที่ของความเงียบ: เว้นจังหวะให้คนฟังได้หายใจ เพื่อให้เสียงกลับมาได้ผล

มุมมองของฉันมักเน้นการผสมเสียงอคูสติกกับอิเล็กทรอนิกส์ เพื่อให้ภาพรวมทั้งคลาสสิกและร่วมสมัยพร้อมกัน ตัวอย่างงานที่อิงโทนแบบนี้เช่นซาวด์แทร็กจากซีรีส์อาชญากรรมอย่าง 'Gomorrah' ที่ให้ความดิบหรือธีมหนักๆ ใน 'Narcos' ที่เล่นกับจังหวะและปฏิสัมพันธ์ของเครื่องดนตรีแบบเรียบง่าย คนที่ทำเพลงแบบนี้มักจะใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่น เสียงคนเดิน เสียงแก้วชน เพื่อเพิ่มมิติความเป็นโลกจริง และสิ่งที่ทำให้เพลงแบบนี้อยู่ในความทรงจำคือการจับอารมณ์ของตัวละครได้อย่างแม่นยำ ไม่ใช่แค่อยากให้คนรู้สึกกลัวเท่านั้น แต่ต้องทำให้เขาเห็นความเป็นมนุษย์อยู่ในความโหดร้ายของสังคมด้วย