เพลงหรือหนังสือที่มีคำว่าไม่อยากตาย ช่วยเยียวยาอย่างไร

เสียงเพลง 'ไม่อยากตาย' เคยเป็นตัวกลางที่ดึงฉันกลับมาเมื่อโลกดูไร้สี

คำร้องที่ตรงไปตรงมาและซื่อตรงช่วยให้เสียงในหัวที่คอยบอกว่าไม่มีใครเข้าใจ ถูกพูดออกมาจนมันไม่ใช่เรื่องต้องปิดบังอีกต่อไป ในช่วงเวลาที่สมองเต็มไปด้วยความว่างเปล่า การได้ฟังวรรคเดียวที่เรียบง่ายแต่หนักแน่นเหมือนได้รับอนุญาตให้ยอมรับความป่วยของตัวเองเป็นครั้งแรกนั้นเยียวยาได้อย่างแปลกประหลาด ฉันรู้สึกว่าการตั้งชื่ออารมณ์ทำให้มันเล็กลง—จากมหึมาเป็นคำ ๆ หนึ่ง ซึ่งพอมีคำพูดไว้ให้ยึด ก็สามารถหาวิธีจัดการได้

การอ่านประโยคเดียวกันในหนังสือบางเล่ม ทำให้ฉันเห็นมุมมองที่ต่างออกไปเพราะตัวละครไม่ได้พูดเพียงเพื่อระบาย แต่ให้เหตุผล ความทรงจำ และเส้นทางต่อไป หนังสืออย่าง 'The Bell Jar' แสดงให้เห็นว่าการยอมรับความคิดชวนน่าสะเทือนใจเป็นจุดเริ่มต้น ไม่ใช่จุดจบ ฉันจำได้ว่าในจังหวะหนึ่งที่ตัวละครเปิดใจ ทำให้คนอ่านที่กำลังหลุดลอยรู้สึกว่ามีคนเดินมาจับมือไว้

พยายามใช้เพลงหรือบทหนังสือนั้นเป็นเครื่องมือไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย เช่น ตั้งเวลาให้เป็นช่วงปลอดภัยในการฟังหรืออ่าน เขียนประโยคที่สะเทือนใจลงกระดาษแล้วแยกความรู้สึกออกเป็นข้อ ๆ สิ่งเหล่านี้ช่วยเปลี่ยนการสะเทือนใจให้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของการดูแลตัวเองมากกว่าการปล่อยให้มันกินพื้นที่ทั้งหมด และแม้บางครั้งการได้ยินคำว่า 'ไม่อยากตาย' จะเจ็บ แต่ก็เปิดโอกาสให้เห็นว่าการอยู่ต่อยังพอมีความหมาย