ความสงสัยที่ผู้ชมมักมีคือสิ่งที่ผลักดันให้เรโอะกระทำบางอย่างมากกว่าคำพูดใด ๆ และในมุมมองของฉันนั่นคือความขัดแย้งภายในที่ซับซ้อน
บทบาทของเขามักทำหน้าที่เป็นพลังดึงศูนย์กลางทางศีลธรรม เขาไม่ได้เป็นผู้นำที่ชัดเจนหรือฮีโร่ที่ถูกยกย่อง แต่เป็นคนที่ยินยอมรับผลที่ตามมาจากการตัดสินใจ และการต่อสู้ที่สะเทือนใจที่สุดคือการต่อสู้กับความกลัวของตัวเอง ฉากสู้บนสะพานซึ่งเขาปะทะกับเพื่อนเก่าที่กลายเป็นศัตรูเป็นตัวอย่างชัดเจน: การต่อสู้นั้นไม่ได้หมายถึงการกำจัดอีกฝ่ายเท่านั้น แต่เป็นการตรวจสอบว่าควรจะรักษาความเป็นมนุษย์ไว้หรือเปลี่ยนเป็นความเกลียด
ชัง ผมเห็นว่าเขาทำหน้าที่เป็นเสาหลักให้เรื่องที่ต้องการตั้งคำถามกับการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรง
นอกจากนี้ยังมีมิติของความเปราะบางที่คนดูมักมองข้าม เขาเสียสละชื่อเสียงบ่อยครั้งเพื่อปกป้องคนรอบข้าง ทำให้บทบาทของเขากลายเป็นตัวแทนของคนที่ทำสิ่งถูกต้องแม้จะไม่มีใครเห็น ในฐานะคนดู ผมมองว่าเรโอะไม่ใช่เพียงตัวละครสำหรับฉากแอ็กชัน แต่เป็นจุดเชื่อมที่ทำให้เรื่องโตขึ้นในแง่ความคิดและอารมณ์