แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้ใช่จะอ่านได้ฟรีหรือมีค่าใช้จ่าย

ความรู้สึกแรกเมื่อเจอภาคใหม่ของมังงะคือการถูกดึงเข้าไปในโลกที่คุ้นเคยแต่แปลกตาพร้อมกัน ฉันเติบโตมากับการอ่านตอนต่อๆ ไปที่ค่อยๆ คลายความลับให้เห็นทีละนิด และเลยเข้าใจได้ว่าไม่ใช่ทุกภาคใหม่จะอธิบายเนื้อเรื่องได้ชัดเจนเหมือนกัน บางภาคเลือกจะเอนเอียงไปทางการเล่าแบบละเมียด ใส่ฉากแฟลชแบ็ก ขยายความสัมพันธ์ตัวละคร และเน้นปมที่ทำให้ผู้อ่านเข้าใจแรงจูงใจ ในขณะที่บางภาคกลับเลือกการก้าวกระโดดของข้อมูล ทำให้ต้องอาศัยบริบทจากภาคก่อนหรือความคาดเดาของผู้อ่านเอง ตัวอย่างเช่นภาคเสริมที่มุ่งไปขยายโลกหลังสงครามมักจะอธิบายชัด แต่ภาคที่เป็นส่วนรับส่งระหว่างอาร์คมักจะปล่อยช่องว่างให้แฟนๆ เติม ในฐานะคนที่ชอบค่อยๆ พลิกหน้าแล้วเก็บรายละเอียด ฉันเห็นคุณค่าของการบาลานซ์ระหว่างการให้ข้อมูลเพียงพอและการเว้นช่องให้จินตนาการ ถ้าผู้เขียนเลือกเปิดเผยมากไปก็มักจะหมดความลุ้น แต่ถ้าปิดเกินไปแฟนใหม่อาจหลงทาง สุดท้ายแล้วการอธิบายชัดไม่ใช่เรื่องของปริมาณข้อมูลเสมอไป แต่เป็นเรื่องของวิธีเล่าและจังหวะที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าทุกอย่างเชื่อมโยงกันอย่างมีเหตุผล

มีพล็อตหนึ่งผุดขึ้นในหัวทันทีเมื่อได้ยินชื่อเรื่อง 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' — เรื่องราวนี้จะเล่นกับความสัมพันธ์แบบเจ้านาย-เลขา แต่พลิกมุมมองให้เป็นการค้นหาตัวตนที่ขำ ๆ และอบอุ่นมากกว่าแค่โรแมนซ์ออฟฟิศ เราเริ่มจากนางเอกที่ทำงานเป็นเลขาให้ผู้บริหารหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์มานานปี จนคนรอบข้างคุ้นว่าเธอคือเงาที่คอยจัดการชีวิตของเขา เมื่ออยู่ ๆ เธอตัดสินใจเลิกเป็นเลขาเพื่อไล่ตามความฝันเล็ก ๆ ของตัวเอง — อาจเป็นการเปิดร้านขนม การเป็นนักเขียนคอลัมน์ หรือแม้แต่การไปเรียนต่อต่างประเทศ เหตุผลไม่ใช่เพียงเบื่องาน แต่เป็นการอยากรู้จักตัวเองนอกบทบาทที่คนอื่นกำหนด พล็อตเดินแบบคอมิดราม่า: ฉากฮาขำ ๆ เกิดจากการที่เจ้านายยังคงติดนิสัยให้เธอจัดการทุกอย่าง แต่ค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองมากขึ้น ความตึงเครียดเล็ก ๆ ผสานกับมิตรภาพใหม่ ๆ และการท้าทายทางอาชีพทำให้เรื่องมีจังหวะดี จุดไคลแม็กซ์คือการที่ทั้งสองต้องเผชิญความจริงว่าเขาเองก็หลงรักภาพเธอในมุมที่ต้องการดูแล ไม่ใช่ในมุมที่เธอเป็นตัวตนเต็มรูปแบบ ตอนจบสามารถไปได้หลายทาง — อาจเป็นการแยกทางอย่างเป็นมิตรที่ทั้งคู่เติบโต หรือจบด้วยการกลับมาร่วมทางกันแบบคนเท่าเทียม ซึ่งส่วนตัวเราเลือกแบบหลังแต่ให้ความสำคัญกับการเติบโตของตัวละครทั้งสอง เพราะมันทำให้เรื่องรู้สึกจริงจังและละมุนกว่าการจบหวือหวาแบบเดียวที่คาดได้

เราเคยสังเกตการให้เครดิตของนิยายแปลหลายเรื่องแล้ว และกรณีของ 'อยากบอกว่าข้าไม่ใช่ฮูหยินใหญ่' ก็เป็นหนึ่งในงานที่ชื่อผู้แต่งอาจทำให้สับสนได้ง่าย ในหลายฉบับที่เป็นการแปล ชื่อที่ปรากฏบนปกไทยอาจเป็นชื่อผู้แปลหรือชื่อผู้แปลและสำนักพิมพ์มากกว่าจะเป็นชื่อผู้แต่งต้นฉบับ ดังนั้นถามว่า "ผู้แต่งคือใคร" คำตอบเชิงลึกคือมีสองระดับ: ผู้แต่งต้นฉบับซึ่งมักใช้ปากกาหรือชื่อในแพลตฟอร์มต้นทาง และทีมแปล/สำนักพิมพ์ที่นำผลงานมาเผยแพร่ในภาษาไทย ส่วนมุมมองของคนอ่านแบบฉันคือให้ดูที่หน้าบทนำหรือคำโปรยของฉบับที่อ่าน บ่อยครั้งผู้แต่งต้นฉบับจะระบุเป็นชื่อปากกาในหน้าต้นฉบับ ทั้งนี้ตัวหนังสือไทยอาจทำให้ชื่อผู้แต่งเบลอไปบ้าง แต่การยอมรับงานนั้น ๆ อยู่ที่ความชัดเจนของเครดิตไม่ใช่แค่ปกเท่านั้น

เรื่องนี้ทำให้ฉันติดหนึบตั้งแต่บทแรก เพราะมันมีจังหวะเล่าเรื่องที่คมและตัวเอกไม่ได้ถูกยัดเป็นคนใจร้ายหรือใจดีเพียงอย่างเดียว ในภาพรวม 'อยากบอกว่าข้าไม่ใช่ฮูหยินใหญ่' เริ่มจากสถานะของตัวเอกที่ถูกวางตำแหน่งเป็นฮูหยินรองหรือคนที่คนอื่นคาดหวังให้ยอมรับบทบาทแบบเดิม แต่ความต่างคือเธอไม่ยอมให้ตัวเองถูกนิยามง่ายๆ นั่นคือจุดเริ่มของพล็อตหลัก: การต่อสู้เพื่ออำนาจทางสังคม การแก้ปมค้างเรื่องบัลลังก์หรือมรดก ความลับในตระกูล และการจัดการกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนในเรือนใหญ่ พล็อตพัฒนาเป็นเส้นที่ผสมทั้งเมืองและวัง: มีการพิสูจน์ตัวตน การคลี่คลายเงื่อนงำจากอดีต และการตั้งพันธมิตรกับตัวละครที่ในตอนแรกดูเป็นศัตรู ความโรแมนติกไม่ได้เป็นเส้นเดียวของเรื่องแต่เป็นส่วนที่เติบโตควบคู่กับการสร้างอำนาจและศักดิ์ศรีของตัวเอก สุดท้ายเรื่องเน้นการยืนยันตัวตนมากกว่าจะจบด้วยฉากหวานละมุน มันให้ความรู้สึกว่าเธอเลือกเส้นทางเอง ไม่ใช่ถูกกำหนดโดยตำแหน่งในสมรภูมิความสัมพันธ์ของบ้านนั้นเลย

วันนี้อยากเล่าเกี่ยวกับแฟนฟิคที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงและคิดว่าควรลองสักเรื่องถ้าชอบความโรแมนติกแบบลึกซึ้งและมีแง่มุมความเป็นมนุษย์ เนื้อประเภทที่ฉันมักจะจมอยู่ได้ยาวๆ คือ soulmate AU กับ hurt/comfort ผสมกัน เพราะมันให้ความหวังและการเยียวยาในเวลาเดียวกัน คู่ที่มีแผลทั้งด้านกายและใจ แล้วค่อยๆ เชื่อมกันผ่านสัญลักษณ์หรือข้อความที่ผูกสองคนไว้ มันพาให้ทุกบทสนทนามีน้ำหนัก ฉันเคยอ่านแฟนฟิคที่นำคู่จาก 'Violet Evergarden' มาใส่เข้ากับกิมมิคการสื่อสารผ่านจดหมายที่ต้องรอคอย ทำให้ทุกการรอคอยมีความหมายมากขึ้น อีกแนวที่ฉันชอบคือ crossover แบบนุ่มนวล เช่น เอาตัวละครจาก 'Demon Slayer' ไปอยู่ในโลกปัจจุบัน แล้วให้ความเป็นครอบครัวและการหลงเหลือของอดีตเป็นแกนเรื่อง การอ่านแฟนฟิคแนวนี้ช่วยให้ฉันมองตัวละครในมุมใหม่และเติมฉากที่อนิเมะ/นิยายยังไม่ได้อธิบายอย่างลึกซึ้ง เทคนิคที่ฉันใช้เวลาเลือกอ่านคือมองความสมดุลระหว่างฉากฟูฟ่องกับฉากยากๆ ถ้ามี trigger warning ชัดเจน ฉันก็พร้อมจะลงไปกับเรื่องนั้น เพราะรู้ว่าจะมีการเยียวยาในตอนท้ายหรืออย่างน้อยก็มีการเติบโตของตัวละคร ซึ่งสำหรับฉันแล้ว นั่นแหละคือเสน่ห์ของแฟนฟิคแบบนี้

ฉันจำได้ว่าตอนอ่านครั้งแรกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะฉากสำคัญบางฉากทำให้ลมหายใจติดขัด ขณะที่ดูการดัดแปลงทีวีหรือซีรีส์ ฉันมักจะเตรียมใจไว้แล้วว่าสิ่งที่ยิ่งใหญ่บนหน้ากระดาษอาจถูกปรับรูปแบบเพื่อตอบโจทย์สื่อภาพเคลื่อนไหวได้ บางครั้งการตัดหรือเปลี่ยนฉากสำคัญเกิดจากข้อจำกัดเรื่องเวลา งบประมาณ หรือการรักษาจังหวะของเรื่องบนจอ แต่โดยส่วนตัวฉันให้ความสำคัญกับแก่นเรื่องและอารมณ์มากกว่ารายละเอียดฉากเดียว ถ้าซีรีส์ยังคงจับอารมณ์ของตัวละคร หลักการของพล็อต และธีมที่ทำให้หนังสือนั้นโดดเด่น ฉันมักจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้ แม้จะเสียดายฉากที่คาดหวังไว้ก็ตาม ฉันชอบมองว่าการดัดแปลงเป็นเวทมนตร์งานร่วม คนเขียนบทและผู้กำกับกำลังตีความงานต้นฉบับเหมือนคนตีความเพลงคลาสสิก ฉะนั้นบางฉากอาจหายไป แต่ถ้าการเปลี่ยนแปลงนั้นทำให้เรื่องราวบนจอทรงพลังและสื่อสารกับผู้ชมได้ ฉันก็พร้อมจะเปิดใจและเพลิดเพลินไปกับเวอร์ชันใหม่ของเรื่องนั้น

ชื่อเรื่องนี้ทำให้คนอ่านอย่างฉันหยุดสักพักก่อนคลิกเข้าไปดูทันที เพราะน้ำเสียงแบบคอมเมดี้โรแมนซ์ผสมดราม่าเล็กน้อยในชื่อมันชวนให้คิดว่าตัวเอกต้องมีการเปลี่ยนบทบาทสำคัญในชีวิตงาน หน้าปกเวอร์ชันเว็บมักจะระบุว่า 'ขอโทษทีฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว' เป็นผลงานของนักเขียนไทยนามปากกา 'มะลิลา' ซึ่งเริ่มลงตอนแรกบนแพลตฟอร์มนิยายออนไลน์ในปี 2563 ก่อนจะได้รับการตีพิมพ์เป็นเล่มโดยสำนักพิมพ์ขนาดกลางในปีถัดมา ฉันชอบวิธีที่ผู้เขียนคนนี้สร้างคาแรกเตอร์ให้ตัวเอกไม่ใช่แค่คนทำงานที่เก่ง แต่ยังมีความเป็นมนุษย์ มีความอ่อนแอและปากแข็ง ทำให้บทสนทนาเผ็ดร้อนแต่มีความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน รูปแบบการเล่าเรื่องในงานของ 'มะลิลา' มักจะสลับมุมมองระหว่างตัวเอกและคู่กัด ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับทั้งสองฝั่ง มากกว่าจะเป็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างชัดเจน ถ้ากำลังมองหาฉบับอ่านเพลิน แนะนำหาฉบับตีพิมพ์หรือการลงตอนรวบรวมบนแพลตฟอร์มหลัก เพราะมักจะมีตอนพิเศษหรือแก้ไขข้อความจากเวอร์ชันแรก ๆ ที่ช่วยให้ตัวเรื่องสมบูรณ์ขึ้น การอ่านงานนี้แล้วแอบยิ้มกับการเปลี่ยนบทบาทของตัวละครได้อย่างเป็นธรรมชาติ เป็นความรู้สึกที่ยังค้างอยู่ตอนปิดเล่ม

ชื่อเรื่องแบบนี้ชวนให้นึกถึงนิยายกำลังภายในที่เน้นการเล่นเกมการเมืองมากกว่ารักสามเศร้า ฉันตามอ่านจนรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ข้างๆ ตัวละครเวลาตัดสินใจ แต่อยากจะบอกตรงๆ ว่ายังไม่เห็นเวอร์ชันซีรีส์ใหญ่ถ่ายทอดออกมาทางทีวีหรือแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งหลักเลย ตอนนี้สิ่งที่มักเกิดก่อนการดัดแปลงคือมูดบอร์ดแฟนเมด งานภาพประกอบ และบางครั้งก็มีมังงะ/มานฮวาแปลตามหลัง ถ้ามองจากแนวเรื่องที่เน้นการเปลี่ยนแปลงสถานะและการเมืองในวัง ฉากแบบเดียวกับที่ทำให้ 'Go Princess Go' โด่งดังน่าจะทำให้ผู้กำกับอยากหยิบมาสร้าง สุดท้ายนะ ฉันชอบภาพในหัวของเวอร์ชันคนแสดงที่ถ้าทำดีมันจะกลายเป็นงานที่แฟนๆ หาเสพซ้ำได้เรื่อยๆ แต่จนกว่าจะมีประกาศทางการ ก็ยังมีความสุขกับฟิคและแฟนอาร์ตไปพลางๆ ก่อน