การเล่นบท
แม่สื่อในเรื่องมักกลายเป็นเชื้อไฟของความขัดแย้ง เพราะมันแตะต้องเรื่องความเป็นเจ้าของความรักและความตั้งใจที่ซับซ้อน ในมุมมองของผม การผลักคู่อย่างจริงจังจะสร้างปมได้หลายแบบ ทั้งจากจุดยืนของคนที่ถูกจับคู่เองและคนที่เป็นต้นคิด
ฝาแฝดแห่งความเข้าใจผิดคือสูตรคลาสสิก: แม่สื่อตั้งใจดี แต่วิธีการเต็มไปด้วยการปิดบังข้อมูลหรือการวางแผนลับ ทำให้เกิด dramatic irony—ผู้อ่านหรือผู้เขียนรู้ความจริงแต่ตัวละครไม่รู้ ผลที่ตามมาคือความหึงหวงเมื่อความลับหลุด, ความรู้สึกถูกทรยศเพราะถูกจัดการเหมือนของเล่น และการท้าทายตัวตนเมื่อคนหนึ่งถูกบังคับให้เป็นเวอร์ชันที่แม่สื่อต้องการให้เป็น
ขอยกตัวอย่างจากฉากเพื่อนพยายามจับคู่ใน 'Toradora!' ตรงที่ความตั้งใจเริ่มจากการช่วย แต่ท้ายที่สุดกลับทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องเผชิญกับคำถามเรื่องความจริงใจและว่าความสัมพันธ์นั้นเป็นของจริงหรือสังเคราะห์ สุดท้ายแล้วพล็อตแม่สื่อที่ดีคือการใช้ความขัดแย้งเป็นเครื่องมือให้ตัวละครเติบโต ไม่ใช่แค่ทำให้คนอ่านหัวเราะหรือแค้น แต่ทำให้เห็นว่าความรักต้องถูกเลือกเอง ไม่ใช่ถูกเลือกให้ ซึ่งนั่นแหละคือความงดงามภายใต้ความวุ่นวายของแม่สื่อ