มีเพลงบรรเลงชิ้นหนึ่งจาก '
junjou romantica' ที่ฉันรู้สึกว่าทำหน้าที่เหมือนเส้นใยเชื่อมความสัมพันธ์ของตัวละครไว้ได้ทั้งหมด — นั่นคือธีมเปียโนอ่อนโยนที่มักโผล่ในฉากที่ใกล้ชิดกันระหว่างคู่หลัก เพลงนี้ทำให้ทุกฉากที่ดูเรียบง่ายกลายเป็นฉากที่หนักแน่นทางอารมณ์ เพราะเมโลดี้ไม่ต้องหวือหวา แค่โน้ตไม่กี่ตัวกับคอร์ดซับซ้อนเล็กน้อยก็พาให้ลมหายใจหยุดชั่วขณะได้
เมื่อฟังคราวแรก ฉันเห็นภาพฉากสารภาพรักของ Misaki กับ Usami ชัดขึ้น — วิธีที่เพลงค่อย ๆ ไต่ขึ้นแล้วปล่อยลงเหมือนจังหวะหัวใจ ช่วงเปียโนเดี่ยวที่เงียบลงก่อนจะกลับมาพร้อมสตริงเบา ๆ มันทำหน้าที่ซัพพอร์ตบทสนทนาให้รู้สึกจริงจังและอบอุ่นไปพร้อมกัน เพลงไม่พยายามดันอารมณ์จนเกินไป แต่วางตัวเป็นพื้นหลังที่ทำให้บทพูดและสีหน้าโดดเด่นขึ้น
เมื่อเวลาผ่านไป เพลงบรรเลงชิ้นนี้ยังกลายเป็นตัวแทนความทรงจำของคนดูหลายคน — เราได้ยินแล้วก็ย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่ใจเต้นแรงหรือเงียบงันกับตัวละคร และนั่นแหละที่ทำให้แฟน ๆ ยกให้มันเป็นเพลงโปรด เพราะมันบันทึกทั้ง
ความหวาน ความอึดอัด และความอบอุ่นไว้ในเมโลดี้เดียว จบแบบนี้ด้วยภาพจำเล็ก ๆ ของฉากที่ฟังแล้วทำให้ยิ้มไม่ได้ก็เพราะมันทำงานกับหัวใจได้ดีจริง ๆ