ใครเป็นนักแสดงที่รับบทเตียวเลี้ยวในซีรีส์จีน

อ่าน 'ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน' ของวินทร์ เลี้ยววาริณ แล้วรู้สึกเหมือนถูกโยนเข้าไปในเขาวงกตของความคิดที่เต็มไปด้วยเหลี่ยมคม ทุกบทสะท้อนปัญหาสังคมไทยผ่านมุมมองที่แหลมคมและไม่กลัวที่จะตั้งคำถาม สิ่งที่โดดเด่นคือวิธีเล่าเรื่องที่ผสมผสานระหว่างความจริงดิบกับจินตนาการสุดล้ำ ทำให้เราเห็นภาพสังคมที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกแยกไปพร้อมๆกัน ตัวละครแต่ละคนไม่ใช่พระเอกหรือผู้ร้ายสมบูรณ์แบบ แต่เต็มไปด้วยความขัดแย้งในตัวเองที่สะท้อนตัวเราในกระจกบิดเบี้ยว

เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากที่ผลงานของวินทร์ เลี้ยววาริณถูกนำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์หลายเรื่อง หนึ่งในนั้นที่โดดเด่นคือ 'ประชาธิปàฏนààà' ซึ่งสร้างจากเรื่องสั้น 'ประชาธิปàฏนààà' ในรวมเรื่องสั้น 'ฟ้าบ่กั้น' ภาพยนตร์เรื่องนี้สะท้อนสังคมไทยได้อย่างคมชัดและได้รับเสียงวิจารณ์ดีมาก อีกเรื่องที่หลายคนอาจไม่รู้คือ 'ตàมกลางดง' ก็ถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์เช่นกัน ชื่อเรื่องเดียวกันและฉายเมื่อปี 2556 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตในป่าที่เต็มไปด้วยความลึกลับและอันตราย ภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าผลงานของวินทร์ เลี้ยววาริณมีความลึกซึ้งและน่าสนใจเพียงใด

เวลาคอสเป็นเตียวเลี้ยว ฉันมักจะให้ความสำคัญกับความเป็นหญิงสูงศักดิ์แบบย้อนยุคก่อนอื่นเลย ผิวต้องดูเนียน ขาวนวล แต่ไม่แบนจนไร้มิติ ฉันชอบใช้ไพรเมอร์ที่ให้ฟินิชแบบแมตต์เบา ๆ แล้วตามด้วยรองพื้นบางเบาที่ปกปิดจุดแดง แต่ยังเห็นความโกลว์ตามจุดสูงของใบหน้า จากนั้นใช้คอนทัวร์เบา ๆ กำหนดกรอบหน้าให้ดูคมแบบคลาสสิก ตาของเตียวเลี้ยวมักเป็นจุดเด่น ฉันจะดัดทรงคิ้วให้โก่งแบบอ่อนๆ ไม่สูงเว่อร์ แล้วเล่นอายแชโดว์โทนส้มอ่อนหรือชมพูตกแต่งให้ดูนวล ติดขนตาปลอมแบบปลายเฉียงเพื่อให้ดวงตายาวขึ้น และเพิ่มไลเนอร์เส้นเรียวบางที่หางยืดออกเล็กน้อย เพื่อความเป็นหญิงหวานแต่ไม่ได้อ่อนแอ ยิ่งในงานที่มีไฟสตูดิโอ ฉันจะเลือกแป้งเซ็ตที่ไม่ทำให้หน้าดูแบนและสเปรย์เซ็ตให้หน้าอยู่นิ่งทั้งวัน สุดท้ายอย่าลืมเรื่องริมฝีปากและรายละเอียดเล็กน้อย ฉันชอบทาสีปากแบบไล่สีกึ่งแมตต์ให้ขอบปากชัดนิดหน่อย แล้วเพิ่มกลอสเพียงเล็กน้อยตรงกลาง เพื่อให้ภาพถ่ายมีมิติ ทั้งหมดนี้จะช่วยให้คอสเตียวเลี้ยวออกมาเหมาะกับสไตล์ละครย้อนยุคหรือเกมเช่น 'Dynasty Warriors' และยังทำให้ใครเห็นภาพแล้วนึกถึงตัวละครได้ทันที

เลือกชิ้นแรกต้องคิดให้ละเอียดเพราะมันจะตั้งโทนคอลเลคชั่นของคุณจริงๆ — นี่คือเหตุผลที่ผมมักจะแนะนำให้เริ่มจากฟิกเกอร์สเกลที่สะท้อนภาพลักษณ์คลาสสิกของตัวละคร เช่นรุ่นที่ดึงเสน่ห์ของเตียวเลี้ยวจาก 'Dynasty Warriors' ออกมาอย่างชัดเจน ผมมองว่าฟิกเกอร์สเกลขนาด 1/7 หรือ 1/8 จากผู้ผลิตที่มีชื่อเสียงคือจุดเริ่มต้นที่ดี เพราะการลงรายละเอียดทั้งผ้า หน้า ทรงผม และท่าทางมักทำให้ภาพรวมของตัวละครชัดเจน เหมาะกับคนที่อยากตั้งโชว์และประทับใจกับงานศิลป์ ส่วนใครที่ชอบเล่นท่าเปลี่ยนมุมมองก็อาจมองหาตัวที่มีชิ้นส่วนเปลี่ยนได้หรือเวอร์ชัน deluxe สุดท้ายแล้วการเริ่มด้วยรุ่นคลาสสิกช่วยให้คุณมีฐานเปรียบเทียบเมื่ออยากขยายคอลเลคชั่นในอนาคต ผมเองมักเริ่มจากชิ้นที่ทำให้หยุดมองนานที่สุด เพราะถ้าวางแล้วไม่ถูกใจ จะรู้เร็วและปรับทิศทางการตามหาชิ้นต่อไปได้ง่ายขึ้น

วินทร์ เลี้ยววาริณ เป็นนักเขียนที่ลายเซ็นโดดเด่นด้วยมุมมองคมคายและเรื่องราวที่มักสะท้อนสังคมไทยอย่างแหลมคม เริ่มจาก 'ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน' ที่ถ่ายทอดวิถีชีวิตคนกรุงผ่านสายตาของตัวละครที่ต้องดิ้นรนระหว่างความฝันกับความจริง ภาษาที่ใช้เรียบแต่เจ็บจี๊ด อีกเล่มที่ห้ามพลาดคือ 'แผลเก่า' นิยายสยองขวัญที่ผสมผสานตำนานไทยเข้ากับความ creepy แบบ contemporary จนหลายคนต้องเปิดไฟนอน ส่วน 'แสงใต้เงาไฟ' เป็นงานเขียนแนว documentary fiction ที่พาเราเดินทางไปสัมผัสชีวิตคนชายขอบในปัตตานี ผ่านมุมมองที่ไร้อคติและเต็มไปด้วยความเข้าใจ

ชีวิตที่ผ่านการเดินทางและหลากอาชีพของวินทร์ เลี้ยววาริณ สร้างเสน่ห์ในงานเขียนที่ยากจะลอกเลียนแบบ ภาษาของเขาคมกริบเหมือนมีดบางๆ แตซ่อนความละเมียดละไมไว้ใต้ผิว text อย่าง 'ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน' ที่เล่นกับคำเหมือนจะเสียดสี แต่จริงๆ แล้วเต็มไปด้วย empathy ต่อมนุษย์ สิ่งที่โดดเด่นคือการผสมผสานระหว่างความ surreal กับรายละเอียดชีวิตประจำวันจนเกิดเป็นบรรยากาศกึ่งความฝัน อย่างในเรื่องสั้น 'ช่างไม้' ที่ตัวละครหลักพูดจาล่องหนไปมา แต่ฉากหลังคือซอยมืดๆ ที่เราคุ้นเคยดี สไตล์นี้ทำให้งานของเขาอยู่ตรงกลางระหว่างวรรณกรรม serious กับความบันเทิงสมัยนิยม

หน้าที่ของเตียวเลี้ยวในนิยายถูกแต่งให้เด่นจนกลายเป็นสัญลักษณ์ของเรื่องราวความรักและการทรยศ ฉันมองว่าเวอร์ชันใน 'สามก๊ก' คือเวอร์ชันที่คนส่วนใหญ่จำได้: เธอเป็นหญิงงามที่ถูกวางบทโดยวังกวุ่นให้ล่อให้ตงโจวและลูปู่แตกกัน เพื่อผลักดันพล็อตให้เกิดการล้มอำนาจและการกลับมาของกลุ่มสหายในเมืองหลวง ฉากที่เตียวเลี้ยวใช้ความสวยและอำนาจเสน่ห์เป็นเครื่องมือจัดการผู้ชายกลายเป็นแกนดราม่าหลัก และทำให้ตัวละครได้รับมิติทางอารมณ์ที่เข้มข้นกว่าที่บันทึกประวัติศาสตร์เสนอ เมื่อเทียบกับแหล่งข้อมูลเชิงประวัติศาสตร์จริง ๆ แล้วรายละเอียดเหล่านี้หาได้ยากในเอกสารต้นฉบับ ฉันคิดว่าผู้เขียนนวนิยายใช้เตียวเลี้ยวเป็นเครื่องมือทางวรรณกรรมเพื่อเติมช่องว่างทางประวัติศาสตร์และสร้างความร่วมมือของผู้อ่านกับตัวละคร การแปลงเธอให้เป็นหนึ่งใน 'สี่งาม' ยังทำให้ชื่อของเธอโดดเด่นขึ้นในวัฒนธรรมป็อป จึงไม่น่าแปลกใจที่ภาพลักษณ์ในนิยายจะคมชัดและน่าจดจำกว่าความเป็นจริงที่เลือนรางของเธอ

แสงเทียนที่สาดส่องบนโต๊ะงานเลี้ยงฉากหนึ่งยังติดตาฉันมากกว่าฉากแอ็กชันใหญ่ๆ ทั้งหมด ฉากล่อให้ตงโต้วและลิโป้ทะเลาะกันซึ่งมักปรากฏในฉบับดัดแปลงของ 'สามก๊ก' เป็นคลาสสิกที่ผสมทั้งการแสดงแบบละครและจังหวะภาพยนตร์ไว้อย่างลงตัว ฉากนี้ไม่ได้สวยเพราะการแต่งกายเพียงอย่างเดียว แต่เพราะการใช้การสบตา เงาของเทียน และการเว้นจังหวะของบทพูดที่ทำให้ทุกคำพูดมีน้ำหนัก ความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้นจากการที่ตัวละครทั้งสามเดินอยู่บนเส้นด้ายเดียวกัน — เตียวเลี้ยวเล่นเป็นทั้งเครื่องมือและคนที่ต้องจ่ายราคา ฉันชอบฉากนี้เพราะมันไม่พยายามอธิบายมากนัก แต่ปล่อยให้ผู้ชมเชื่อมโยงความตึงเครียดด้วยตัวเอง มุมกล้องที่โฟกัสใบหน้าเล็ก ๆ ขณะปล่อยให้ฉากหลังคลุมเงา ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวของมือหรือรอยยิ้มกลายเป็นการตัดสินใจ ซึ่งนั่นแหละคือเสน่ห์ของเตียวเลี้ยวในเวอร์ชันแบบคลาสสิก — งดงามแต่เป็นดั่งลูกแก้วเปราะบางที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อ