ใครเป็นผู้แต่งเรื่องที่มีตัวละครขวง?

ประเด็นสำคัญคือการแยกแยะระหว่างคำว่า 'สมบูรณาญาสิทธิราชย์' ในฐานะแนวคิดทางประวัติศาสตร์กับการเป็นชื่อนวนิยายหรือบทความหนึ่งชิ้น ผมมักอธิบายให้เพื่อนฟังว่าในเชิงภาษาไม่มีหนังสือที่เป็นมาตรฐานฉบับแปลภาษาอังกฤษที่ใช้ชื่อนั้นตรงๆ กันไปหมด เพราะคำนี้ในภาษาอังกฤษมักถูกถอดความเป็น 'absolute monarchy' หรือบางครั้งจะเห็นคำว่า 'absolutism' ขึ้นอยู่กับบริบทของผู้เขียนและสำนักพิมพ์ สื่อวิชาการภาษาอังกฤษหลายชิ้นที่พูดถึงระบบการปกครองแบบนี้จะใช้คำเหล่านี้แทนชื่อภาษาไทย และถ้าเป็นงานเขียนของนักวิชาการไทยบางเล่มที่มีการแปลเป็นภาษาอังกฤษ ผู้แปลมักเลือกคำที่ฟังเข้าใจง่ายและตรงกับแนวคิดมากที่สุด ผมเองเวลาคิดถึงการแปลชื่อนิพนธ์หรือบทความ จะมองสองมิติคือความถูกต้องเชิงความหมายและการรับรู้ของผู้อ่านภาษาอังกฤษ ผลลัพธ์จึงหลากหลาย ทั้งฉบับแปลอย่างเป็นทางการ ฉบับสรุปภาษาอังกฤษในวารสาร และการแปลไม่เป็นทางการที่คนทำบทสรุปออนไลน์ทำไว้ ดังนั้น ถ้าตั้งคำถามว่า "มีฉบับแปลภาษาอังกฤษหรือไม่" คำตอบสั้นๆ คือมีงานอธิบายและการแปลเชิงวิชาการที่ใช้คำเทียบเคียง แต่ไม่ค่อยมีชื่อหนังสือเดียวกันที่ได้รับการแปลตรงตัวแบบเดียวกันทุกฉบับ

ตัวเอกของ 'อยากบอกว่าข้าไม่ใช่ฮูหยินใหญ่' ทำให้ฉันประหลาดใจในแบบที่อบอุ่นและฉลาดพร้อมกัน ตั้งแต่ฉากแรกที่เธอถูกยัดเยียดตำแหน่งฮูหยินใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นแค่เหยื่อสถานการณ์ แต่เป็นคนที่ปรับตัวและตั้งหลักได้อย่างรวดเร็ว ความสามารถของเธอไม่ได้อยู่ที่การต่อสู้แบบตรงๆ แต่เป็นการอ่านคนและใช้คำพูดแบบละเอียดอ่อน ฉากที่เธอชี้แจงสถานะต่อบิดาหรือคนในวังแบบไม่ตัดพ้อแสดงให้เห็นว่าบทบาทของเธอคือสะพานเชื่อมระหว่างความอ่อนโยนกับการรักษาศักดิ์ศรี การปฏิเสธที่จะเป็นฮูหยินใหญ่ในเชิงสัญลักษณ์กลับกลายเป็นการยืนยันอำนาจอีกแบบหนึ่ง ในมุมมองของฉัน เธอทำหน้าที่เป็นตัวขับเคลื่อนเรื่องราวมากกว่าจะเป็นแค่คนกลาง เธอเปิดเผยความไม่เป็นธรรม คลี่คลายปมขัดแย้งในวงวัง และยังเติมมุมน่ารัก ๆ ให้เรื่องคอเมดี้เมื่อสถานการณ์ตึงเครียด ฉันชอบวิธีที่ตัวละครคนนี้ทำให้บทใหญ่ ๆ ของนิยายทั้งหนักแน่นและอบอุ่นไปพร้อมกัน

นี่เป็นมุมมองแรกที่มักจะเล่าให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับ 'อภินิหาร' — ซีรีส์นี้ออกแบบมาพอดีในแบบหนึ่งคอร์ มีทั้งหมด 12 ตอนหลักและมักจะมี OVA หรือสเปเชียลสั้น ๆ เพิ่มมาอีกหนึ่งตอนในรูปแบบ Blu-ray/Box set ซึ่งช่วยเติมเนื้อหาเล็กน้อยให้แฟน ๆ ได้ฟินต่อ ผมชอบจังหวะการเล่าเรื่องที่ไม่ยืดเยื้อ เพราะมันทำให้ทีมงานโฟกัสงานภาพได้เข้มข้นขึ้น โดยเฉพาะฉากที่เน้นอารมณ์ของตัวละคร งานภาพจะใช้โทนสีอิ่มและการไล่แสงที่ละเอียด คล้ายกับความประณีตแบบที่เคยเห็นใน 'Violet Evergarden' แต่จะผสมความคมชัดในฉากแอ็กชันมากกว่า ในบางตอนคุณจะเห็นการใช้โคลสอัพหน้าตัวละครพร้อมคีย์เฟรมละเอียด ๆ ที่ทำให้การเคลื่อนไหวดูมีน้ำหนัก ข้อเสียเล็ก ๆ ที่เจอบ้างคือความสม่ำเสมอของอินเบตวีนในฉากคิวบู๊บางฉาก แต่โดยรวมแล้วความตั้งใจในดีไซน์ฉากและการจัดแสงทำให้ภาพมีเสน่ห์และช่วยยกระดับการเล่าเรื่อง จบเรื่องนี้แล้วยังคงจำฉากเงียบ ๆ ที่แค่แสงและเงาเล่าเรื่องได้ดีอยู่เสมอ

แฟนฟิคเทพแห่งความตายแบบดราม่า-โรแมนซ์น่าจะเป็นที่นิยมที่สุดในไทยตอนนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่เอาคอนเซ็ปต์ของ 'Shinigami' หรือผู้เก็บวิญญาณมาทำให้เป็นตัวละครที่มีความขัดแย้งภายในมากกว่าเดิม พล็อตที่ฉันเห็นบ่อยคือเทพแห่งความตายที่เคยเย็นชาแต่เริ่มมีความผูกพันกับวิญญาณหนึ่งจนกลายเป็นการช่วยกันรักษาบาดแผลทั้งอดีตและปัจจุบัน แบบเดียวกับความรู้สึกตอนดูฉากที่ตัวละครใน 'Bleach' ต้องต่อสู้เพื่อปกป้องคนสำคัญ—แต่แฟนฟิคไทยมักเพิ่มมิติความเศร้าเชิงศีลธรรม เช่น การทำงานของเทพที่ต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับความรู้สึกส่วนตัว อีกสิ่งที่ทำให้แนวนี้ดูน่าติดตามคือการใส่ฉากย้อนอดีตและความทรงจำของผู้ตายเข้าไป เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจเหตุผลที่เทพต้องทำงานหนักและบางครั้งต้องเสียใจ การผสมความโรแมนซ์กับธีมการไถ่โทษแบบเป็นขั้นเป็นตอนทำให้เรื่องไม่หวานจนเลี่ยน แต่มีความลึกที่ทำให้ค้างเติ่งหลังอ่านจบ

ความเงียบในใจของแฮรี่ถูกถ่ายทอดต่างกันอย่างชัดเจนระหว่างหนังกับหนังสือ เราเห็นว่าตอนอ่าน 'แฮร์รี่ พอตเตอร์ 5' ความคิดภายในของแฮรี่มีน้ำหนักมากกว่าที่เห็นบนจอ กลิ่นอายของความโกรธและความรู้สึกโดดเดี่ยวถูกสลักลึกด้วยบทบรรยายของโรว์ลิ่ง ทำให้เข้าใจแรงกระตุ้นและการตัดสินใจของตัวละครได้ลึกขึ้นกว่าภาพยนตร์ ซึ่งต้องเลือกท่าทีของการเล่าเรื่องที่กระชับและมุ่งเน้นภาพ จากมุมมองการอ่าน การนอนกรนและฝันร้ายซ้ำ ๆ ของแฮรี่เป็นรายละเอียดที่เติมเชื้อไฟให้โทนเรื่องมืดขึ้น แต่ในหนังเลือกตัดเอาองค์ประกอบบางส่วนออกหรือย่อลง เพื่อรักษาความต่อเนื่องของภาพยนตร์ เราให้ความสนใจกับความสัมพันธ์ระหว่างแฮรี่กับดัมเบิลดอร์และการสอนที่เป็นเรื่องส่วนตัว การปรากฏตัวของการฝึก Occlumency ถูกขยายในหนังสือจนเห็นความตึงเครียดระหว่างแฮรี่กับสเนปชัดเจนขึ้นและมีหลายมิติ แต่ฉากเหล่านี้ในภาพยนตร์ถูกย่อภัยให้กลายเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ให้ความรู้สึกรีบเร่ง นอกจากนี้ หนังสือยังอุทิศพื้นที่ให้การเมืองในกระทรวงมหัศจรรย์และผลกระทบต่อชีวิตนักเรียนอย่างละเอียด ซึ่งภาพยนตร์ต้องย่อเพราะข้อจำกัดของเวลา ผลลัพธ์คือประสบการณ์สองแบบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง: ภาพยนตร์ให้พลังทางภาพและการแสดงที่เฉียบคม ทำให้อารมณ์โหดร้ายชัดเจนในหลายฉาก ขณะที่หนังสือให้ความละเอียดยิบย่อยของความคิดและแรงจูงใจจนรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวละครมากกว่า อย่างน้อยสำหรับเรา ทั้งสองเวอร์ชันมีข้อดี แต่ถาต้องเลือกเวอร์ชันที่จะเข้าไปนอนคุยกับตัวละครคือต้องใช้หนังสือมากกว่า

มุมแรกที่อยากเล่าให้ฟังคือความตั้งใจของเอ็มวีในการตั้งคำถามเรื่องมูลค่าของความรักและการแลกเปลี่ยน ผมมองว่าเอ็มวี 'รักนี้คิด เท่า ไหร่' เล่นกับไอเดียว่าความรักถูกตีค่าเหมือนสินค้าอย่างไร โดยใช้ภาพที่ดูเรียบง่ายแต่แฝงนัย เช่นการใส่ป้ายราคา การแลกเปลี่ยนของขวัญที่เหมือนธุรกรรม และมุมกล้องที่ทำให้คนดูรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในร้านค้า ทั้งหมดนี้ไม่หวือหวาแต่กัดแทะความคิดคนดูว่าความจริงแล้วเราให้ความรักเพราะอยากได้อะไรกลับมาหรือเพราะอยากให้จริงๆ โทนสีและจังหวะตัดต่อช่วยเสริมความขมของเรื่องได้ดี ส่วนตัวผมชอบการใช้ฉากใกล้ชิดเพื่อเน้นอารมณ์ของตัวละคร ทำให้ตอนท้ายที่ภาพกลับเป็นของจริงมากกว่าการซื้อขาย มันเหมือนฉากในหนังเพลงอย่าง 'La La Land' ที่ใช้ภาพและดนตรีบอกเล่าเรื่องราวความฝันกับความจริง แต่เอ็มวีนี้เลือกจะเน้นมุมมองเชิงสังคมมากกว่า จบลงด้วยความค้างคาให้คิดต่อ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมยังนึกถึงอยู่เรื่อยๆ

ยอมรับเลยว่าฉากที่ทำให้คนพูดถึงกันมากที่สุดใน 'ปีศาจราตรี' สำหรับฉันคือตอนที่ 19 — ฉาก Hinokami Kagura ที่ชนิดน้ำตาแทบไหลและขนลุกไปพร้อมกัน ภาพเคลื่อนไหวที่พุ่งชนอารมณ์จนแทบหยุดหายใจเป็นสิ่งที่ทำให้ตอนนี้ติดตรึง เพราะการตัดต่อกับดนตรีผสานกันอย่างลงตัว ฉากที่พระเอกใช้ท่าเต้นที่สืบทอดจากครอบครัวแล้วกลายเป็นการระเบิดพลังที่มีทั้งความเศร้าและความงดงามอยู่ในตัวเดียวกัน โดยส่วนตัวฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่การต่อสู้เพื่อชนะเท่านั้น แต่มันคือการเล่าเรื่องของความผูกพัน ความสูญเสีย และการยืนหยัดที่ทำให้ตัวละครมีมิติ รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างไอแสงและละอองฝุ่นที่ล่องลอยตอนจังหวะช้าที่สุด หรือการโคลสอัพที่จับแววตาของตัวละคร ทำให้ฉากมีความเป็นภาพยนตร์มากกว่าซีรีส์อนิเมะทั่วไป ฉันชอบตอนที่การเคลื่อนไหวหนึ่งจังหวะสื่อสารได้หลายความหมาย ทั้งการปกป้องคนที่รักและการยอมรับชะตากรรมของตนเอง และนั่นทำให้ตอนนี้กลายเป็นมุมที่แฟน ๆ รู้สึกผูกพันจนยากจะลืม

รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อคิดถึงคอลเล็กชันของ 'ตํานานรัก2สวรรค์' เพราะมันเติมเต็มมุมที่ชอบของฉันระหว่างงานศิลป์กับของสะสมจริงๆ สเปกตรัมของสินค้าทางการที่มักจะออกมาจะครอบคลุมตั้งแต่สิ่งที่จับต้องได้ง่ายไปจนถึงของรุ่นลิมิเต็ด เริ่มจากโปสการ์ด ศิลป์โปสเตอร์ และสติ๊กเกอร์เซ็ตซึ่งมักเป็นของพื้นฐานสำหรับแฟนใหม่ ต่อด้วยอาร์ตบุ๊กหรือหนังสือภาพที่รวมภาพประกอบคีย์อาร์ตและคอนเซ็ปต์อาร์ตของตัวละคร นี่คือสิ่งที่ชอบเปิดดูซ้ำๆ เพราะรายละเอียดบางอย่างอธิบายตัวละครหรือโลกของเรื่องได้ลึกขึ้น ฝั่งของฟิกเกอร์และอะคริลิกสแตนด์ก็มีบ้างในบางซีรีส์ ถ้ามีคาแรคเตอร์ฮิตจะมักออกฟิกเกอร์ขนาดเล็กถึงกลางพร้อมฐานโชว์ ส่วนไอเท็มที่มักถูกผลิตเป็นเซ็ตสำหรับแฟนคือพวงกุญแจ โล่บัดจ์ และผ้าพันคอหรือเสื้อยืดลายพิเศษ สำหรับคนที่ชอบเสียง เพลงประกอบหรือซาวด์แทร็กในรูปแบบซีดีหรือดิจิทัลเวอร์ชันพิเศษก็เป็นหนึ่งในของที่ระลึกที่น่าหาเก็บ สินค้าที่มีโลโก้ผู้จัดจำหน่ายหรือสติกเกอร์รับรองจะช่วยให้แน่ใจว่าเป็นงานทางการ และไอเท็มลิมิเต็ดที่มากับบ็อกซ์เซ็ตหรือของแถมพรีออร์เดอร์มักมีความหมายพิเศษสำหรับนักสะสมอย่างฉัน