Bl Photo

Après la mort de son premier amour, Ivan Mésange m'a haïe pendant dix ans. J'ai tout fait pour me rattraper, mais il ne lâche qu'un rire froid, « si tu veux vraiment me faire plaisir, meurs. » Mon cœur saigne, mais quand le camion me renverse, il me sauve au prix de sa propre vie. Avant de fermer les yeux, il me fixe intensément, « j'aurais voulu... ne jamais te rencontrer. » Lors des funérailles, sa mère est accablée de chagrin. « J'aurais dû laisser Ivan et Jenni s'unir, je n'aurais pas dû le forcer à te marier ! » Mon beau-père me blâme, « Ivan t'a sauvée trois fois. Il était si bon. Pourquoi tu n'es pas morte à sa place ? ! » Tout le monde regrette mon mariage avec Ivan, même moi. Désemparée, je me fais virer des funérailles. Trois ans plus tard, à la commercialisation d'une machine qui remonte le temps, je choisis de retourner dans le passé. Cette fois, je couperai mes liens avec Ivan, cela pour le bien de tous.

Cassandra came from a poor family so her dream in life is to find a rich husband to get out from poverty. During one of their photo shoots, she met Dark, a billionaire who's only pretending to be a low class man in order to find his dream wife. They became friends but what Cassandra didn't expect is her feelings that started to grow for Dark. But despite that, she made a bad move and didn't listen to her heart. And now that she finally entered his world, will she able to win him again? Can she make him fall in love again now that he's being cold and heartless towards her? Can he forgive her and starts over again?

Août 2018, sans s’annoncer, Éric s’arrête au Conssé, l’affaire de quelques minutes... Le Conssé ? Cela fait quinze ans, qu’il n’y a pas mis les pieds ! La vieille maison appartient à Clémentine de Boisin. À quatre-vingt-dix-huit ans, bon-pied, bon-œil, « Tante Clém » est l’âme de la demeure. L’été, elle y accueille sa famille. Le reste de l’année, elle y vit retirée au milieu des souvenirs. Une photo datée de 1942, retrouvée par accident, s’invite. Que vient faire ici, le mystérieux sourire figé sur pellicule, issu d’une époque troublée ? Face à Éric, la porte du grenier s’entrouvre... Emmanuel de Scorraille , diplômé de l’enseignement supérieur, est un romancier passionné d’histoire, de culture et de littérature. Le silence de la terre est une fiction historique, inspirée de l’actualité. « Que s’est-il passé le 27 novembre 2018 ? »

大学院生・真壁湊が「個人生活と孤独」をテーマにした論文調査の対象として選んだのは、隣人の江口透。37歳、バツイチ、無職。飄々とした関西弁の陰に、ふと見える静かな影と生活の美しさに、湊は言葉にできないまま惹かれていく。 最初は記録だった。冷めていくお茶、交わされる短い会話、煙草の火。 「綺麗だ」と思ってしまった瞬間から、取材ではなく恋になった。 真っ直ぐな言葉に透は戸惑い、湊は声にした瞬間に傷つく。 すれ違いと沈黙のなか、それでも、ふたりは記録を超えて、もう一度“伝える”ことを選ぶ。 これは、恋だと気づいたときにはもう遅かった、 それでも届かせようとした、静かな恋の軌跡。

ผมลาออกจากงานเพราะเจ้านายห่วยๆ พอไปบ่นกับพี่ๆชาวแก๊งขี้เมาว่าอยากเป็นหมาคนรวยนอนเล่นให้เจ้านายเกาพุงไปวันๆ พี่วศินก็เสนอตัวเป็นเจ้านายพร้อมแพคเกจอยู่ฟรีกินฟรีซะงั้น คนว่างงานอย่างผมก็รับสิครับจะไปเหลือเหรอ ว่าแต่เงื่อนไขอย่างเดียวคือขอกอดนี่กอดแบบไหนนะ?

ยีนส์เด็กหนุ่มบ้านนอก ต้องมาผจญโลกในเมืองกรุง ท่ามกลางแสงสี จนหลงระเริงเมื่อถูกทอดทิ้ง เขาจึงคิดได้ กลับมายืนหยัด ด้วยลำแข้งตัวเอง

ชีวิตที่ขัดสนเรื่องเงินของหลินที่เป็นพนักงานบริษัทธรรมดาเริ่มเปลี่ยนหลังมือเป็นหน้ามือ หลังจากได้รับข้อเสนอจากทินกร เขายอมมีอะไรกับผู้ชายคนนี้เพื่อเงิน ยอมว่านอนสอนง่ายกับคุณแด๊ดทุกครั้งที่มีเงินเข้าบัญชี เป็นอย่างคติประจำใจที่เขาพึ่งตั้งมันสดๆร้อนหลังจากมาอยู่ในความสัมพันธ์นี้ได้ไม่นาน HAVE MONEY HAVE SEX เงินมันยั่วยวนใจนี่นา ที่ยอมอยู่แบบนี้ก็เพราะเขามันหัวสูง อยากได้อยากมี และคนที่ให้มันกับเขาได้งานดายแค่ปลายนิ้วก็คือคุณแด๊ดทินกร.. ทางกลับกันทินกรต้องการจีบหลิน เพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นรักแรกพบ ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง หลังจากที่มันสงบมาหลายปี แต่เพราะการเข้าหาที่ไม่เหมือนใคร จึงทำให้เขากลายเป็น Sugar daddy ของหลินแทนเสียได้

Lors d'un dîner de famille, ma mère m'a tendu des photos d'hommes et m'a demandé avec lequel je souhaitais contracter un mariage arrangé. Dans ma vie actuelle, au lieu de choisir la photo de Benoit, j'ai sorti une autre de mon sac. Sur cette photo figurait Charlie Gautier, l'oncle de Benoit, mais surtout, le véritable chef de famille Gautier. Ma mère a été stupéfaite. Après tout, j'étais amoureuse de Benoit pendant de nombreuses années. Pourtant, elle ignorait que dans ma vie antérieure, j'avais épousé Benoit et il rentrait rare à la maison. Je pensais qu'il avait un emploi du temps chargé et je m'étais toujours reprochée pour son indifférence. Le jour de notre vingtième anniversaire de mariage, par accident, j'avais brisé la boîte qu'il gardait précieusement sous clé depuis des années. J'avais alors découvert que la femme qu'il aimait depuis toujours était ma sœur. S'il rentrait rare à la maison, c'était simplement parce qu'il ne voulait pas me voir. Mais lors de mon mariage, voyant que Charlie et moi avons échangé les alliances, Benoit a perdu complètement la raison.

หูของทหารยศร้อยเอกได้ยินเสียงกระพรวนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งมาแต่ไกล มือหยาบละเมียดจับกระดาษบางขึ้นมาพิจารณา แม้จะมีเงาของผู้มาเยือนพาดผ่านโต๊ะไม้เนื้อดีก็ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นไปพาที ตึง! เสียงฝ่ามือฟาดเข้าบนพื้นที่ทำงาน นายทหารมองว่าเป็นจังหวะเหมาะสมจึงได้เงยหน้าขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ได้ปรับระยะสายตาให้ดี "คุณฝึกหนักเกินไปแล้วนะครับ ถึงพวกเขาจะเป็นยุวชนทหารแต่ยังไงก็เป็นเด็กนะ!" เขาชินชากับประโยคพวกนี้แล้วจึงฟังหูซ้ายทะลุหูขวา อย่างไรเสียก็คงจะเป็นผู้ปกครองที่ไม่เข้าใจบริบทของสังคมไทยตอนนี้ที่พวกญี่ปุ่นกดดันเราเข้ามาทุกที ทหารชั้นกลางหลับตา เอนกายกับพนักพิงก่อนจะหรี่ตามองแล้วเห็นว่าคู่สนทนาหาได้ใส่ชุดคลุมมิดชิดตามมารยาทแต่เป็นผ้าเกาะอกและผ้าถุงทว่าเผยเนื้อเอวบางส่วนแม้จะมีผ้าแพรคลุมสัดส่วนแต่ในมุมของกาลเทศะอย่างไรผิดก็คือผิด เขาจึงกล่าวตักเตือนไปอย่างไม่ยี่หระ "ผู้ปกครองครับ ผมเข้าใจในสัมมาอาชีพของคุณ แต่ที่นี่เป็นโรงเรียน รบกวนให้เกียรติสถานที่ราชการโดยการไม่ใส่ชุดนางรำมาพบด้วยครั- เสียงเข้มขาดห้วงเมื่อเขาเงยหน้ามามองเจ้าของเสียงเจี๊ยวจ้าวนั่นชัด ๆ 'อะไรกัน นักเรียนเขามีผู้ปกครองเป็น นางฟ้า ด้วยเหรอ'

ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชา และเต็มไปด้วยความหยิ่งทะนงของมาเฟียนักรัก แท้จริงคือหน้ากาก ที่ดักใจใครบางคนให้ตกหลุมพลาง รักที่เกิดขึ้นโดยคนสองคนโดยไม่ต้องมีเหตุผล แต่เมื่อไหร่เราไร้ตัวตนจากสายตาเขา เราก็ต้องหาเรื่องให้ได้ใกล้ชิด เพื่อเรียกร้องความสนใจ และให้อีกฝ่ายซึมซับว่าเรามีตัวตนเพื่อที่จะอยู่ในใจเขา แม้ว่าจะด้วยวิธีการเห็นแก่ตัวก็ตาม....