Marvel Vs Capcom Infinite Mind Stone

ตอนมีชีวิตอยู่ก็ยากจนแสนเข็ญ เมื่อตกตายไป ยังต้องเข้ามาอยู่ในร่างของคุณหนูตกอับที่อาภัพรัก ถูกคู่หมายทิ้งร้าง จนนางเฝ้าถามฟ้าดินว่าเหตุใดไม่ปล่อยให้นางตายไปเสีย ตายแล้วตายเลยมิได้หรืออย่างไรกัน!!! เรื่องย่อ ผู้จัดการร้านเหล้าชื่อดัง กลับต้องกลายมาเป็นคุณหนูตกอับแห่งสกุลเหอ เหอหลี่น่า ทั้งที่ตายตกไปแล้ว เหตุใดยังฟื้นตื่นขึ้นมาอีกเล่า วิบากกรรมอันใดที่เคยก่อ จึงต้องมาใช้ชีวิตลำบากลำบนเช่นนี้ ครอบครัวถูกโกง ผู้คนมินับหน้าถือตา คู่หมายที่ให้คำมั่นกันไว้ก็แต่งสตรีอื่นเข้ามาแทนที่ คอยดูเถิด ข้าจะเป็นเศรษฐีนีของแคว้นให้ดู เหอหลี่น่า VS จ้าวหวังหย่ง “ทาบทาม หมายถึงแต่งงานน่ะหรือ” “ใช่” “ไม่ต้องๆ ข้ามิได้คิดมาก แต่ท่านต้องรีบไปซื้อยาห้ามครรภ์มาให้ข้า” “เหตุใดต้องดื่ม ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่าง” “ข้าจะดื่ม แล้วข้าก็จะไม่แต่งด้วย!”

ร.ต.อ.จอมทัพ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล อายุ26ปี มีนิสัย ห่าม ใจร้อน วู่วามแต่รักความยุติธรรมที่สุด แพทย์หญิง ปิ่นปัก อายุ 26 ปี เรียนจบแพทย์มาได้สองปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นายตำรวจหนุ่ม vs คุณหมอสาว เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่วัยเยาว์ “เอากันไปตั้งหลายทีละ..ถามจริง!...แกอยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน แค่นั้นจริงเหรอวะ!?” “!!!???” สปอย เวลานอ.เม.ามาก มักชอบอ่อยพอ.ที่เป็นเพื่อนรัก แต่พอ.ก็พยายามอดทนอย่างหนัก แต่ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วนอ.เป็นคนที่ไม่ค่อยยอมรับความจริง.ซึ่งข้อนี้พอ.ก็รู้นิสัยของเธอดี พอ.ที่เป็นตำรวจอยู่แล้ว เมื่อจะทำอะไรก็ตาม เขาจะต้องมีหลักฐานเสมอ พอ.ก็เลยบันทึกเสียงของนอ.. ตอนที่บอกว่ายินยอมพร้อมใจให้พอ.จ้ำจี้ได้ ทีแรกพอ.คิดว่าจะอัดเสียงไว้แค่ตรงนั้น. แต่ดันลืมกดหยุดบันทึก นอ.เลยได้ยินเสียงของตัวเอง ว่าร้องเสียงดังยังไงตั้งแต่ต้น. จนกระทั่งทั้งสองคนได้จบ กิจกรรมร้อนๆ บนที่นอนด้วยกัน

[เลขา VS ท่านประธาน คู่รักคู่แค้น สนามไล่ล่าคุณภรรยาสุดดุเดือด]ตอนที่โหลวฉางเยว่รักเหวินเหยียนโจวจนเกือบทิ้งชีวิตของตัวเอง ในสายตาของเหวินเหยียนโจว เธอกลับเป็นเพียงของตายที่ไม่มีวันจากเขาไปเท่านั้นเพราะงั้น เธอจึงไม่รักเขาแล้วเหวินเหยียนโจวไม่ชอบที่โหลวฉางเยว่เป็นคนไม่ค่อยพูดและมีเหตุผลมากเกินไป ไม่รู้จักพึ่งพาคนอื่น ต่อมาความปรารถนาของเขาถูกเติมเต็ม เขาได้เห็นความอ่อนโยนและ “ดวงตาที่เต็มเปี่ยมดวงดารา” ในตัวเธอแต่ไม่ใช่กับเขาวันที่เธอแต่งงาน โหลวฉางเยว่นั่งอยู่บนเตียง ขณะที่กำลังมองเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าบ่าวมองหารองเท้าแต่งงานที่ซ่อนอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในสถานการณ์อันครึกครื้น เหวินเหยียนโจวปรากฎตัวออกมาจากไหนไม่รู้เขาคุกเข่าลงข้างเท้าของเธอ ก่อนจะจับข้อเท้าของเธอเพื่อสวมรองเท้าด้วยท่าทางต่ำต้อยราวกับสุนัข “ทิ้งเขาได้หรือเปล่า คุณไปกับผมเถอะนะ คุณคบกับผมก่อนเขาแท้ ๆ …”*“ข้าอยากดูดวงจันทร์ แต่กลับมองเห็นเป็นเจ้าได้ —— เฮอรอโดทัส”　[ตัวละครพระเอกและนางเอกไม่ใช่ตัวละครที่เพอร์เฟค ไม่ใช่บทนิยายเอาใจที่นางเอกเป็นใหญ่ ตอนแรกเจ้าเหวินหัวสุนัขนิสัยทรามจนอยากฝังเขาลงดิน ต่อท้ายต่ำต้อยจนจมดิน เป็นสนามไล่ล่าคุณภรรยาสุดดุเดือดแบบใส่ไข่ ไม่ใช่นิยายที่เพียงอ่านไม่กี่ตอนก็จะคืนดีกัน แต่เราเน้นสั่งสอนผู้ชายนิสัยเสีย]

My adopted daughter, Phoebe Marsh, possessed an evil ability. Whenever she got hurt, the pain would also be inflicted directly on my biological daughter, Maisie Shaw. She deliberately hurt herself, covering her body with wounds and bruises. Then, she would turn around with cold eyes, watching Maisie writhe on the floor in agony until she passed out from the pain. With no medical solution available, I broke down and held Maisie close, begging my husband, Brandon Shaw, to send Phoebe away. However, he would erupt in fury. "It's obviously Maisie who's been faking illness for attention, and you're making up this ridiculous story to get rid of Phoebe. She's just a fragile, helpless child. How can you be so vicious?" After that, Phoebe escalated her self-harm even more viciously. Meanwhile, Maisie spent every day curled up in the corner of her bed, refusing to let anyone touch her. On Maisie's birthday, Phoebe threw herself from the fifth floor. Just as Maisie was blowing out her candles and making a wish, she suddenly began bleeding from all her facial orifices, and she died instantly. Yet, Phoebe only suffered minor scrapes. I died from overwhelming grief shortly after. When I opened my eyes again, I had returned to Phoebe's first day in our home. Maisie was playing with her Legos when she suddenly clutched her ankle and started crying. This time, I grabbed the broom from behind the door and swung it toward Maisie, shouting, "I'll beat you up for faking illness and seeking attention!"

There's a little shop downstairs that sells organ soup. It's always packed with customers. People line up as if bewitched, eager for a bowl. I've often wondered what secret ingredient made their soup so irresistible. This afternoon, I finally found my answer. Floating in my bowl was a piece of human skin—inked with a tattoo I knew all too well. It was the one etched on my boyfriend's arm.

After confirming I was pregnant, I suddenly heard my husband’s inner voice. “This idiot is still gloating over her pregnancy. She doesn’t even know we switched out her IVF embryo. She’s nothing more than a surrogate for Elle. If Elle weren’t worried about how childbirth might endanger her life, I would’ve kicked this worthless woman out already. Just looking at her makes me sick. “Once she delivers the baby, I’ll make sure she never gets up from the operating table. Then I’ll finally marry Elle, my one true love.” My entire body went rigid. I clenched the IVF test report in my hands and looked straight at my husband. He gazed back at me with gentle eyes. “I’ll take care of you and the baby for the next few months, honey.” However, right then, his inner voice struck again. “I’ll lock that woman in a cage like a dog. I’d like to see her escape!” Shock and heartbreak crashed over me all at once because the Elle he spoke of was none other than my sister.

My sister leaves some last words before committing suicide, and everyone who sees those words die. My grandmother is the first to go, and then my father. In the end, even my mother jumps off a 30-story building. The reporters fall over themselves trying to score an interview with me, and the police interrogate me. Countless people want to know what my sister's last words are. However, I keep my silence until my sister's tenth death anniversary. I see a figure before her grave, and I'm agitated beyond imagination. I know it's time for death to take me.

After lights-out, I make my roommates play with an Ouija board with me. Being the scaredy-cat she is, my roommate decides to ask something stupid, "Where did my earphones go?" I almost burst out laughing. I can't believe she's using it to find her earphones. To our surprise, the planchette starts to move. It spells out, "It's under your bed beside the eye." We exchange glances in confusion. What eye? I snort and get out of bed. Using my phone's flashlight, I check under the bed. Nothing is there. Before I can make fun of my roommate for being superstitious, the door slams open. The student who stays next door barges into our room, her face as pale as a sheet. Her voice trembles as she shouts, "Wake up! Everyone on campus is going wild! Someone found an eyeball in our dorm!"

My husband's childhood sweetheart needed surgery, and he insisted that I be the one to operate on her. I followed every medical protocol, doing everything I could to save her. However, after she was discharged, she accused me of medical malpractice and claimed I’d left her permanently disabled. I turned to my husband, hoping he’d speak up for me, but he curtly said, “I told you not to act recklessly. Now look what’s happened.” To my shock, the hospital surveillance footage also showed that I hadn’t followed the correct surgical procedure. I couldn’t defend myself. In the end, I was stabbed to death by her super-alpha husband. Even as I died, I still couldn’t understand—how did the footage show my surgical steps were wrong? When I opened my eyes again, I was back on the day Joanna was admitted for testing.

เรื่องราวระหว่างคุณหนูคนงามจอมยั่ว VS เพื่อนพี่ชายที่มีสถานะเป็นผู้จัดการไร่ คนหนึ่งวิ่งไล่ คนหนึ่งวิ่งหนี แต่ยิ่งหนีเท่าไหร่ก็เหมือนจะยิ่งใกล้กว่าเดิม...