Romantic Bedtime Story

Ayu hanya seorang gadis desa biasa yang bekerja sebagai pembantu di rumah keluarga Ardiansyah, tempat para miliarder tinggal dalam kemewahan yang sunyi. Dia bertemu dengan Revan, tuan muda yang terjebak dalam pernikahan kosong dengan wanita sosialita ambisius. Tapi di balik sikap kaku dan diamnya, ia mulai luluh oleh ketulusan Ayu. Namun cinta mereka tak diizinkan. Nama besar, harga diri, dan masa lalu kelam keluarga siap merobek segalanya. Cinta ini haram. Tapi kenapa rasanya justru candu?

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ “รินทำไม่ได้เลย รินไม่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยงอแงเมื่อเธอไม่สามารถทำตามในงานที่อาจารย์สั่งให้ทำส่งในศุกร์นี้ได้ “ไหนขอพี่ดูหน่อย” ลีวายเอ่ย พรางหยิบงานที่ฟารินงอแงไม่ยอมทำ “พี่ลีวาย ทำให้รินหน่อยนะๆๆ” “ถ้าพี่ทำให้ อาจารย์ก็รู้ซิครับ” ลีวายเอ่ย “อาจารย์จะรู้ได้ยังไงคะ เรารู้กันสองคน”ฟารินเอ่ย “พี่อยู่ปี3 ทำงานส่งอาจารย์จนอาจารย์จำลายเส้นได้หมดแล้วครับ แล้วน้องปีหนึ่งแบบน้องฟารินเนี้ย จะใช้ลายเส้นพี่ปี3ไปส่ง จะรอดได้ยังงไง” “แต่รินทำไม่ได้นี่คะ….” “เฮ้อ งอแงแบบนี่แล้วพี่จะทำยังไง”ลีวายเอ่ย “ไม่รู้ค่ะ” “งอแงไม่เข้าเรื่องเลยเรา” ปากบ่น แต่มือก็ยังคงเริ่มร่างงานที่ฟารินบอกทำไม่ได้ “พี่ลีวายใจดีจัง” “ใจดีแบบนี้ ให้พี่เป็นแฟนได้หรือยังละครับ” “คะ!!….” “เอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้” ลีวายเอ่ย

“ฉันจ่ายนายสองแสน!” เมื่อเสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นทำเอาชายหนุ่มกรอกตาและชะงักฝีเท้าที่กำลังเดิน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หันกลับ แต่ยังคงก้าวต่อไป “สี่แสน! ฉันจ่ายนายสี่แสน!” “เก็บเงินของเธอไว้ เพราะยังไงฉันก็ต้องไป” “ผู้หญิงคนนั้นจ่ายให้นายเท่าไหร่กัน! ฉันจะจ่ายให้มากกว่า!” “เขาไม่ได้จ่ายฉันสักบาท พอใจหรือยัง!” “นายไม่ได้เห็นแก่เงินอย่างที่คนอื่นบอก แต่นายรังเกียจฉัน….” โฮลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนน้ำตาหยดเล็กๆเริ่มไหล เธอหมุนตัววิ่งออกไปโดยที่ธันวาได้แต่ยืนนิ่ง “โถเว้ย!”

ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เพิ่งกลับจากทำงานหนักทั้งวัน พร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังมานับสิบ สายตาคู่เย็นเฉียบเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ แม่บ้านหลายคนที่เดินออกมารับ พร้อมเตรียมรองเท้า รับของที่เจ้านายหนุ่มถือมา “ทำไมบ้านเงียบ?” “คุณท่านไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านเอ่ย “อืม แล้ว…” “เฮียยยยยยย” เสียงใสๆของหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาอย่างร่าเริงเข้ามาหา ก่อนกระโดดกอดเขาเต็มแรง “หรรษา ทำไมหนูต้องวิ่ง” “รอเฮียมาทั้งวัน กว่าจะเสด็จกลับมานะคะ”หรรษาเอ่ย “รอเฮียทำไม จะเอาอะไรอีก” “หนูขอออกไปเที่ยวนะคืนนี้” หรรษาเอ่ย “จะไปก็ไปซิ ปกติหนูก็ไปไม่ใช่เหรอหรรษา” กะตัญเอ่ย “หนูจะขอพาเอแคลไปด้วยไงคะ” “ทำไมต้องพาเอแคบไปด้วย?” “ก็น้องจบม.6แล้ว หนูจะพาไปฉลอง เป็นอันว่าขอแล้วนะคะ ฟ่อดดด รักเฮียจัง” เอแคลที่หรรษาพูดถึง เป็นหนึ่งในสาวใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเป็นหลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ โตที่นี่ และดินแดนกับพาเพลินก็เอ็นดูส่งเสียให้เรียน “นี่สาบานว่าเป็นแฝดผมจริง” กะตัญเอ่ยกับป้าแม่บ้าน “คุณหนูหรรษาร่าเริงจริงๆค่ะ”

I did three years in prison for my wife, Lilian Parson. The day I got out, she handed me an envelope for her company's grand opening. Inside was a single dollar bill. For a second, I thought it was a mistake. Then I saw her colleague, Nathan Ramsey, holding his envelope—his also contained a single dollar. Relieved, I pushed my doubts aside. I smiled, stood by Lilian's side through the entire ceremony, the picture of a proud, supportive husband. That night, scrolling through Instagram, I saw Nathan's latest post. A photo of a check. [Congratulations to Lilian Parson on the grand opening! So generous—100 million as a gift!] The comments section exploded with envy and blessings, congratulating him and "the boss" on finally becoming a couple. Lilian offered no explanation. Instead, she hurried to draw a line between us. "You just got out of prison," she said coolly. "It's not a good look to go public right now. Let's keep our marriage a secret. In front of others, just call me your boss." Then she turned around and liked Nathan's post. I wiped the tears from my eyes, picked up my phone, and dialed the number of her greatest rival. "From now on, I work for you," I said.

The moment my roommate walked in, she used my locker. She claimed to have too many things and nowhere else to put them. I rolled my eyes. Why should I let her get her way? I was not her parent. She was no princess, but she acted like one. I was ready to argue, but she tossed 200,000 dollars at me. “At your service, Your Highness!”

The love song is a romantic love story that is as beautiful as a dream but filled with tears and pain. The love between Thang Vu and Thi San naturally blossomed and grew day by day when she left the poor village to work as a maid for his family. However, the most beautiful things in life are always the most fragile...

In my previous life, everything I do to care for myself somehow ends up benefiting my new housekeeper instead. I apply expensive skincare, yet dark spots and fine lines spread across my face, whereas the 45-year-old housekeeper's face becomes silkier. I jog every morning, yet my body only grows heavier and bulkier, while hers becomes slender and toned. When my husband notices the stretch marks on my abdomen, his face twists with disgust, and he never touches me again. "I genuinely can't bring myself to touch you. How can you look worse than Mirabelle when you take such good care of yourself?" My housekeeper looks at me with a sinister smile. A chill crawls up my spine, and the strange feeling makes me fire her on the spot. Yet, as soon as she leaves, I start aging at lightning speed, entering menopause 20 years early and developing diabetes and high blood pressure. I see every doctor I can, but after hanging on for a week, I die from a stroke. When I open my eyes again, I'm back on the day she first reports to work. This time, I push away the royal jelly she sets in front of me with a pleasant smile. "I've been avoiding certain foods lately. You can have it instead."

My son was caught in a car accident. My husband said that without a cornea donor, he would be trapped in darkness forever. Heartbroken, I let him sweet-talk me into signing away my corneas. Blind, I overheard my son gloating, "Dad, the plan worked. Mom fell for it, and Rachel's got her sight back. She won't be miserable anymore." "Yeah, now we're a real family with her," replied my husband. The truth gutted me. They'd played me like a fool to save my husband's old flame. When I confronted them, Rachel Huffman shoved me down a staircase, and I died in agony. But when I opened my eyes again, I was back on the day of my son's car accident.

After my daughter, Mia Powell, was declared brain-dead, my husband, Liam Powell, urged me to sign the organ donation consent form. I was drowning in grief and my mind was on the verge of collapse. That was when I accidentally discovered that her attending doctor, Blair Lincoln, was Liam’s old flame. They had lied about Mia’s brain death, just to trick me into signing the form and steal her heart to save Blair’s daughter, Sophia. I watched as Liam picked Sophia up from the hospital. The three of them smiled together, like a perfect, happy family. When I confronted them, they pushed me off a building, and I died from the fall. Given a second chance, I had returned to the day I was supposed to sign the organ donation form. As I stared at Mia lying in that hospital bed, I silently vowed. This time, that scumbag and that wretch would pay with their lives for what they did to Mia.