บทที่ 10 สิ่งที่แม่ทิ้งไว้เบื้องหลัง

เซลีนตัวแข็งขณะที่สีหน้าของเธอสลดลง

“พี่พูดกับฉันอย่างงี้ได้ยังไง?”

แซลลี่ยังฝืนยิ้ม “เนลล์ น้องเขาไม่ได้ตั้งใจ ทำไมเธอไม่คุยกับเขาล่ะ เพียงแค่พูดคุยกันทำความเข้าใจกัน เรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน”

"ครอบครัว! ขอโทษ! ฉันสามารถเป็นครอบครัวกับทุกคนในบ้านนี้ยกเว้นคุณสองคน”

“นอกจากนี้แม่ของฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว ฉันมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่? กรุณาอย่ายุ่งเรื่องของฉัน ระวังผีแม่ของฉันจะมาเยี่ยมคุณกลางดึกเพื่อเรียกร้องขอชีวิตคุณ!”

“อ๊ะ -!”

เซลีนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวจากท่าทางที่เย็นชาและดุร้ายของเนลล์และเข้ามาในอ้อมแขนของแซลลี

ทันใดนั้นเองทันใดนั้นเสียงตะโกนอย่างรุนแรงก็ดังขึ้นจากบันได

“เนลล์ เจนนิงส์!”

เนลล์เงยหน้าขึ้นและเห็นซิลเวียเดินถือไม้เท้ามา

แม้ว่าคุณหญิงท่านชราจะมีอายุมาก แต่เธอก็มีสุขภาพดีและร่าเริงและมีสายตาที่เฉียบคม โดยปกติแล้วเธอจะมีการแสดงออกที่หนักหน่วงซึ่งมีออร่าที่น่ากลัว

อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่กลัวเธอ เธอยืนอย่างมั่นคงด้วยสายตาเย็นชาและความหยิ่งทนง

ซิลเวียเกลียดส่วนนี้ของเธอมากที่สุด เธอดื้อรั้นและห่างเหินเช่นเดียวกับแม่ที่ตายไป ราวกับว่าเธอเกิดมาพร้อมกับยีนที่น่าภาคภูมิใจในสายเลือดดังนั้นเธอจึงไม่สนใจใครอื่น

เธอตะคอกอย่างเย็นชา “เมื่อกี้แกพูดอะไร?”

เนลล์ไม่ได้ตอบกลับ มีบางสิ่งที่ไม่มีประเด็นโต้แย้งมากกว่าครั้งเดียว

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอได้ทะเลาะกับพวกเขาเกี่ยวกับแม่ของเธอแล้ว

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่มีใครในครอบครัวนี้ที่ห่วงใยแม่ของเธอ เธอจึงไม่ต้องทะเลาะกับพวกเขาอีกต่อไป

ซิลเวียคิดว่าเนลล์นิ่งเงียบเพราะเธอกลัวและสีหน้าของเธอก็คลายลง

จากนั้นเธอก็มองไปที่เซลีนที่หดตัวลงในอ้อมแขนของแซลลี่ที่ใบหน้าเล็กบอบบางที่ดูเหมือนกวางตกใจจ้องมองมาที่เธอใบหน้าของเธอที่ไม่สามารถช่วยได้ แต่ผ่อนคลายขึ้นอีกนิด

“ดี!! เมื่อแกมาแล้ว ก็หยุดพูดถึงอดีต ไปกินข้าวได้แล้ว”

จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องอาหาร

เนลล์ขมวดคิ้ว แต่เดินตามหลังเธอไป

“เนลล์ ฉันบอกให้ป้าแครอล ทำอาหารโปรดตั้งแต่เรารู้ว่าเธอจะกลับมา ลองชิมสิชอบไหม?"

ทันทีที่พวกเขานั่งที่โต๊ะแซลลี่ก็เริ่มหยิบอาหารให้เธออย่างกระตือรือร้น

เนลล์อดทนต่อความรู้สึกขยะแขยงในใจ เธอไม่ขยับตะเกียบและไม่ตอบสนองใด ๆ

อารมณ์ของฌอร์นลุกเป็นไฟทันทีที่เห็นเธอนั่งอยู่ที่นี่เหมือนภูเขาน้ำแข็ง

“อะไรกัน? เรียกแกมากินข้าวด้วยมันผิดเหรอ? แซลลี่เขาอายุมากกว่าแกอีก แกไม่คิดจะพูดคำว่า ‘ขอบคุณ’ เมื่อเธอตักอาหารให้แกเลยเหรอ”

เนลล์ยังคงเงียบต่อไป

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการทะเลาะกับพวกเขา แต่พวกเขาไม่สามารถคาดหวังว่าเธอจะพอใจกับผู้หญิงที่ขับไล่แม่ของเธอให้ฆ่าตัวตาย และก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันกับเธอ

เธอวางตะเกียบลงและพูดอย่างเย็นชา “งั้นจำเอาไว้! หนูไม่หิวและหนูก็ไม่ได้อยากกินด้วย ทำไมวันนี้พ่อถึงโทรชวนหนู เพียงแค่เบื่อกับการไล่ตามหนู!”

ดวงตาของซิลเวียเป็นประกายแวววาว

คราวนี้เธอไม่โกรธ แต่พูดเสียงเบาว่า “ดูเหมือนว่าแกจะเกลียดครอบครัวนี้มาก ดี ไม่มีใครบังคับแกถ้าแกไม่อยากกิน เหตุผลที่ฉันโทรหาแกในวันนี้ก็เพื่อจะบอกบางสิ่งบางอย่างกับแกเกี่ยว

“วันมะรืนนี้เป็นวันเกิดน้องสาวของแก และจะมีงานเลี้ยงสำหรับเธอ ฉันได้พูดคุยตกลงกับครอบครัวมอร์ตัน แล้วและจะประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาในงานปาร์ตี้ แกจะต้องมาด้วย

“ถ้าใครถามก็แค่บอกว่า เจสัน มอร์ตัน หมั้นกับน้องสาวของแกมาตลอด นี้เพื่อประโยชน์ของแกเอง เนื่องจากความสัมพันธ์ของแกเป็นอดีตไปแล้วก็ปล่อยมันไป!”

เนลล์มองเธอด้วยความตกใจ

เธอไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะกระโดดผ่านความลำบากมากมายเพื่อบังคับให้เธอกลับบ้านเพื่อสิ่งนี้

เธอมองไปที่ซิลเวียหลังจากนั้นไม่นานจู่ ๆ ก็หัวเราะด้วยเสียงเบา

“ย่าหมายความว่า ย่าต้องการให้หนูเป็นโล่ของพวกเขาเหรอ? ย่าต้องการให้หนูเป็นสักขีพยานในการประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาใช่หรือไม่”

การแสดงออกของซิลเวียมืดลงด้วยความไม่พอใจ “ระวังคำพูดของแก นี่ไม่ใช่แค่สำหรับน้องสาวของแก แต่สำหรับแกด้วยเช่นกัน!”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเธอกล่าวเสริมว่า “แกก็เป็นเด็กผู้หญิงและต้องแต่งงานสักวัน มันจะดีไหมที่คนอื่นจะรู้ว่าแกเคยถูกทิ้งมาก่อน”

“ถ้าหนูปฏิเสธล่ะ”

“แกห้ามปฏิเสธ! ฉันตัดสินใจแล้ว! แกไม่มีทางคัดค้าน!”

“แล้วถ้าหนูยืนกรานจะไม่ไปล่ะ”

ซิลเวียหัวเราะอย่างเย็นชามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูก

“แกจะไม่ไปก็ได้ เว้นแต่…แกไม่ต้องการของที่แม่แกทิ้งไว้ให้”

ห้องอาหารถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบทันที

จู่ ๆ เนลล์ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

เธอจ้องมองซิลเวียด้วยใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่เย็นชา

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“ดี! เยี่ยมมาก! ย่าสามารถบังคับหนูได้แค่ตอนนี้ แต่ย่าไม่สามารถบังคับหนูได้ตลอดไป!”

“แค่บังคับแกได้ตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว”

ซิลเวียปัดความโกรธและวางตะเกียบลงอย่างใจเย็น

“ 20:00 น. ของวันมะรืนนี้ที่โรงแรมพาลาซโซ่ มาให้ตรงเวลาด้วย”

…

เมื่อเนลล์ออกจากบ้านตอนเย็นก็สองทุ่มแล้ว

ลมในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงทำให้ร่างกายของเธอเย็นลง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ความโกรธในใจของเธอหายไปได้

เธอรู้มาตลอดว่าซิลเวียชอบเซลีน แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นขนาดนี้

ซิลเวียไม่แม้แต่จะใส่ใจกับการกระทำแบบผิวเผินในฐานะย่าของเธอและใช้สิ่งที่แม่ทิ้งไว้คอยแบล็กเมล์เพื่อให้เซลีนเดินข้ามจุดยืนของเธอ?

ไร้สาระที่จะคิด!

เนลยืนอยู่ริมถนนและโกรธอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็เศร้าอย่างรวดเร็ว

ในปีนั้นก่อนเกิดเหตุ เคธี่ มอร์ริสัน แม่ของเธอได้มอบหมายให้ทนายความทำพินัยกรรม

เนื้อหาของพินัยกรรมนั้นเรียบง่ายมาก เธอมีตู้เซฟในธนาคารและถ้าวันหนึ่งเธอเสียชีวิตเนื้อหาทั้งหมดในตู้เซฟจะเป็นของเนลล์

เงื่อนไขเดียวคือต้องรอจนกว่าเธอจะแต่งงาน จนกว่าจะถึงเวลานั้นทนายความจะเก็บมันไว้ให้เธอ

เนลล์ไม่รู้ว่าทำไมแม่ของเธอจึงทำพินัยกรรมเช่นนั้นและเธอก็ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ในตู้เซฟนั้น

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาครอบครัวเจนนิงส์ พยายามให้เธอสละมรดกนี้ด้วยวิธีการอ้อมทุกประเภท

โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่เต็มใจ ทิ้งมูลค่าของสิ่งของไว้ข้างในเพียงแค่ความจริงที่ว่ามันเป็นสิ่งที่แม่ของเธอทิ้งไว้ทำให้เธอไม่สามารถปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของคนอื่นได้

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะต้องไม่ใช่สิ่งที่เรียบง่าย

มิฉะนั้นครอบครัวของเจนนิงส์ที่ร่ำรวยจะไม่อยากได้มันมากนัก

ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่ในใจออดี้สีดำขับผ่านเธอมาและหยุดอยู่ที่ประตูหน้า

ในขณะที่เนลกำลังมึนงงเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของเธอ

“เนลล์? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?"

เนลล์เอียงศีรษะเพื่อมอง เจสัน มอร์ตัน ที่เพิ่งลงจากรถ เขาแต่งกายด้วยชุดอาร์มานี่ สีน้ำเงินเข้มซึ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทางและความมีชีวิตชีวาของเขา

เธอเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณชายมอร์ตัน เป็นคนยุ่งมากดังนั้นเขาอาจลืมไปว่านามสกุลของฉันคืออะไร”

เจสันอ้ำอึ้งใบหน้าของเขาค่อนข้างแข็ง

แน่นอนเขาไม่ลืมว่าเนลล์เป็นเจนนิงส์ สถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของเธอในทางพฤตินัยเช่นกัน

เพียงการที่เธอตัดสัมพันธ์กับเจนนิงส์ เมื่อสองสามปีก่อนและไม่กลับมาอีกดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะแปลกใจที่ได้เห็นเธอที่นี่ในวันนี้