บทที่ 11 อย่าจีบกันในที่สาธารณะ

คำพูดเย็นชาของเนลล์ไม่ได้ทำให้เจสันสนใจนัก

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “อย่างไรก็ตามเนื่องจากคุณอยู่ที่นี่ผมมีเรื่องจะถามคุณ เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ทำไมคุณไม่รับสายของผม?”

ดวงตาของเนลล์กะพริบ

เจสันโทรหาเธออีกหลายครั้งเมื่อคืนนี้ แต่เธออยู่กับกิดเดียน ลีย์ ในเวลานั้นและไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์

เธอเห็นสายที่ไม่ได้รับเมื่อเช้านี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจมัน

ท้ายที่สุดไม่ว่าเขาจะเป็นห่วงเธอหรือว่าเขาพยายามจะตำหนิเธอ แต่ความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขาก็ไม่เหมาะสมอีกต่อไป

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็เอามือเสยผมของเธอและตอบอย่างเฉื่อยชาว่า “เจสัน มอร์ตัน ใครตายหรอกหรือใครแต่งตั้งคุณเป็นพระราชา?”

เจสันตะลึง “ไงนะ?”

“ทำไมฉันต้องรับสายของคุณ?”

เจสันตกตะลึงไปชั่ววินาทีก่อนที่คำพูดของเธอทำให้ประหลาดใจและเขาก็โกรธเกรี้ยวทันที

“เนลล์! อย่าหยาบคาย! ผมเป็นห่วงคุณเท่านั้น!”

“โอ้? เซลีน รู้ไหมว่าคุณห่วงใยฉันมากแค่ไหน?”

คิ้วของเธอยกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ใช่รอยยิ้ม

สีหน้าของเจสันบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรกับเธอได้

ในขณะนั้นเสียงที่ชัดเจนและไพเราะดังมาจากประตูของบ้านพัด

“เจสัน!”

เมื่อมองย้อนกลับไปเธอเห็นเซลีนวิ่งออกไปในชุดเดรสแขนยาวสีม่วง

ใบหน้าของเจสันผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นและเขาก็เดินไปหาเธอ

“ทำไมคุณถึงใส่ชุดแบบนี้? ข้างนอกมีลมแรง”

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่หนาว” เซลีนยิ้มให้เขาก่อนที่เธอจะจ้องมองไปที่เนลล์และเธอก็หยุด

จากนั้นเธอก็ยิ้มหวานและรีบไปหาเนลล์

“พี่ คุณยังอยู่หรอ? คุณไม่ได้ขับรถมาที่นี่เหรอ? ให้ฉันเรียกคนขับรถส่งคุณกลับหรือไม่?”

เนลล์มองไปที่การแสดงออกที่อ่อนโยนและใจดีของเซลีนและขยับมุมริมฝีปากของเธอด้วยท่าทางเยาะเย้ย “ไม่จำเป็น ฉันจะเรียกแท็กซี่”

เซลีนลังเลครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม “พี่อย่าพยายามทำตัวกล้าหาญ การเรียกแท็กซี่มาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากนี้ยังไม่ปลอดภัยที่จะกลับบ้านคนเดียวดึก ๆ แค่ให้ฉันช่วยเรียกคนขับรถพาคุณกลับบ้าน!”

จากนั้นเธอกวักมือเรียกคนรับใช้

“เรียกคนขับรถให้หน่อย ไปส่งพี่ของฉันกลับ”

คนรับใช้พยักหน้าแล้วหันไปเรียกหาใครบางคน

เนลล์ได้เห็นว่าเซลีนทำราวกับว่าเธอเป็นเจ้านายของครอบครัวเจนนิงส์ และรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที

คิดว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเซลีนเคยคนตัวเล็ก ๆ ในเวลานั้นแม่และลูกสาวไม่ได้มีสิทธิ์ในการพูดอะไร แต่เพียงไม่กี่ปีสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

เนลล์หัวเราะในใจ โดยธรรมชาติแล้วการแสดงออกของเธอก็ดูไม่มีความสุขเช่นกัน เธอพูดอย่างเย็นชา “เซลีน เจนนิงส์ เธอหูหนวกหรือเปล่า? ฉันบอกให้คนขับรถพาฉันกลับบ้านเมื่อไหร่?”

เซลีนสะดุ้งและถอยกลับไปที่ดวงตาที่เย็นชาของเนลล์ราวกับว่าเธอหวาดกลัวกับคำพูดและท่าทางที่รุนแรงของเนลล์

“พี่อย่าโกรธสิ ฉันแค่เป็นห่วงพี่”

“เป็นห่วงฉันเหรอ?” เนลล์แสยะยิ้มและก้าวไปข้างหน้าอย่างทีเล่นทีจริง “คนที่เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วร่วมมือกับย่าเพื่อขู่ฉันตอนนี้บอกว่าเธอเป็นห่วงฉันเหรอ? เซลีน เจนนิ่งส์ เธอไม่กลัวหน้ากากจอมปลอมของเธอหลุดเหรอ ถ้าเธอใส่มันนานเกินไป?”

เซลีนซีดเล็กน้อยและชั้นของหมอกน้ำตาปรากฏขึ้นในดวงตาที่นุ่มนวลของเธอทันที

“พี่ฉันเป็นห่วงพี่นะ พี่พูดแบบนั้นได้ยังไง…”

ร่างกายที่สั่นเทาของเธอดูบอบบางและอ่อนแอมากจน เจสันอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและรวบตัวเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เขาจ้องมองที่เนลล์อย่างโกรธเคือง

“เนลล์ เจนนิงส์! หยุดพูดแบบนั้นได้ไหม คุณเหมือนเม่นที่พร้อมจะแทงทุกคนที่พยายามเข้ามาใกล้คุณ! เซลีนเป็นคนใจดี ก็แค่ปฏิเสธเธอถ้าคุณไม่เต็มใจ ทำไมคุณต้องพูดคำแบบนี้กับเธอ?”

เนลล์หยุดนิ่งขณะที่เธอเฝ้าดูเขาปกป้องเซลีนอย่างหลงรัก

จากนั้นริมฝีปากของเธอก็เม้มด้วยความเยาะเย้ยขณะที่หัวใจของเธอเย็นลง

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหกปี เจสันไม่ได้ปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย อันที่จริงเขาดูเป็นสุภาพบุรุษและมีน้ำใจ

มิฉะนั้นเธอจะไม่สามารถอยู่กับเขามาได้ตลอดหกปี

อย่างไรก็ตามเธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่เลิกกับเธอก่อนหน้านี้ถ้าเขาชอบเซลีนมากขนาดนี้?

เนลล์ไม่ใช่คนที่ไม่ยอมแพ้ ถ้าเขาเลิกกับเธออย่างสมเกียรติและได้อยู่ร่วมกับเซลีนเนลล์จะไม่เป็นอะไรเลย แม้ว่าเธอจะเสียใจและหัวเสีย

แต่เขารอจนกว่าเธอจะจับพวกเขาได้ว่าอยู่ด้วยกันและทำให้พวกเขาทั้งหมดต้องลงเอยด้วยสภาพที่น่าละอายแบบนี้!

เนลล์เอียงศีรษะและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่อยากถูกแทงก็แค่ปิดหน้า ฉันกำลังเตือนคุณ อย่ามาแสดงความรักต่อหน้าฉัน คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนเหรอว่าคู่รักที่อวดความรักจะตายเร็วขึ้น?”

“คุณ!”

เจสันโกรธมาก แต่เซลีนก็รีบหยุดเขา “เจสัน ลืมมันเถอะ! พี่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าทะเลาะกับพี่…”

เจสันจ้องที่เนลล์อย่างเกลียดชังและเหวี่ยงมือด้วยความโกรธ

“ได้ ! ผมจะไม่เถียงกับคุณ คนที่มีบุคลิกเยือกเย็นและเต็มไปด้วยหนาม คนอย่างคุณจะไม่มีทางพบผู้ชายที่ต้องการตัวคุณ! อย่าเสียใจเมื่อถึงเวลานั้น! เซลีน ไปกันเถอะ!”

เขาถ่มน้ำลายและดึงเซลีนกลับเข้าไปในวิลล่า

เนลล์ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บและตัวสั่นอย่างไม่มีเหตุผล

คงไม่มีใครต้องการฉัน?

ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ปวดร้าวและดวงตาของเธอก็เริ่มแสบ

อย่างไรก็ตามเธอเงยหน้าขึ้นและกะพริบตาแรง ๆ หลายครั้งผลักความขุ่นเคืองให้หายไป

จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะตัวเอง

‘ฉันกำลังร้องไห้เรื่องอะไร?’

‘ฉันเคยได้ยินคำพูดที่น่าเกลียดทุกประเภท สุนัขไม่สามารถคายงาช้างได้ ทำไมคุณถึงทะเลาะกับสุนัขล่ะ?’

เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์

ในขณะนั้นเสียง 'ปี้น - ปี้น' เสียงแตรรถดังขึ้นสองครั้งต่อหน้าเธอ

เนลล์มองไปเห็นรถโรลส์รอยซ์สีดำขับมาใกล้เธอ

ไฟหน้าสว่างทำให้เธอยกมือขึ้นเพื่อปิดบังสายตาจากแสงจ้า ไม่นานรถก็แล่นผ่านมาและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

"คุณเจนนิงส์! สวัสดีอีกครั้ง!"

แมทธิว สตาร์ก ผู้ช่วยของกิดเดียน ลีย์ ได้ลงจากรถ เนลล์จำเขาได้ เธอเคยเห็นเขาในตอนเช้าหลังจากนั้น

เธอฝืนยิ้มรู้สึกเขินเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

“คุณลีย์ เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเสร็จพอดีนะครับ เราเพิ่งผ่านมาที่นี่ คุณลีย์เห็นคุณยืนอยู่ริมถนนเขาจึงสั่งให้ผมหยุด”

จากนั้นเขายิ้มและเปิดประตูให้เธอก้มหัวด้วยความเคารพ "คุณเจนนิงส์ เชิญครับ”

เนลล์ลังเล

เธอมองไปที่ผู้ชายในรถ เขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ โดยใช้ศอกข้างหนึ่งบนหน้าต่างมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเลย เขาดูอิดโรยเล็กน้อย

แม้ในแสงสลัวยามค่ำคืนโปรไฟล์อันหล่อเหลาของเขาก็ชัดเจนเหลือทน ออร่าความเย็นจากร่างกายของเขาให้ความรู้สึกว่าเขาห่างเหินและไม่สนใจ

เธอหยุดชั่วคราวสองสามวินาทีก่อนที่จะขึ้นรถ

ทันทีที่เธอนั่งลงเธอก็ได้กลิ่นหอมฉุนของแอลกอฮอล์

เนลล์ตกตะลึงเล็กน้อยและโพล่งโดยไม่รู้ตัว “คุณดื่มมาหรือ?”