“คุณแม่ขา เจ้าขาคิดถึงคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวอ้วนกลมผิวขาวอมชมพูถักเปียสองข้างในชุดนักเรียนวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่ที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน แทบทุกวันเห็นจะได้ที่เด็กหญิงลูกครึ่งหน้าตาน่ารักน่าชังวัยสามขวบจะต้องกระโจนเข้ากอดคนเป็นแม่ เมื่อเห็นว่าแม่มายืนรอที่หน้าประตูรั้วหลังเลิกเรียน เพราะต้องการจะอ้อนเอาอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงข้ามกับหน้าโรงเรียน
“คิดถึงคุณแม่หรือคิดถึงไอศครีมลุงชัยกันน้า” เจ้าเอยเอ่ยหยอกเจ้าตัวกลมด้วยสีหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“วันนี้เจ้าขาอยากกินไอศครีมรสมะนาวค่ะ”
“โอเค งั้นไปกันค่ะ” เจ้าเอยรวบอุ้มเจ้าตัวกลมเดินข้ามถนนไปยังร้านไอศครีมฝั่งตรงข้ามของโรงเรียน เป็นประจำทุกวันที่หญิงสาวหน้าสวยร่างสูงเพรียวเดินอุ้มลูกไปที่ร้านไอศครีมของวิชัย เพราะเป็นสินบนที่ให้กับลูกว่าถ้าไม่งอแงเวลามาโรงเรียนตอนเลิกเรียนจะได้กินไอศครีมของโปรด
“วันนี้กินไอศครีมรสอะไรคะคนสวยของลุง” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยสี่สิบกว่าที่รู้จักมักจี่กับเจ้าเอยและเด็กหญิงตัวกลมเป็นอย่างดี เมื่อเห็นสองแม่ลูกพากันเดินเข้ามาในร้านก็รีบเดินออกมาต้อนรับและยื่นมือรวบอุ้มเจ้าขาเอาไว้ในอ้อมอกเป็นแบบนี้ประจำทุกวัน
“วันนี้บอกว่าอยากกินรสมะนาวค่ะ” เป็นปกติไปแล้วที่เจ้าเอยจะต้องบอกรสชาติไอศครีมกับวิชัยทุกวัน เพราะแต่ละวันลูกของเธอไม่เคยกินรสชาติซ้ำกันสักวัน เพราะอะไรที่เย็นๆ หวานๆ ลูกเธอชอบทั้งหมด
“ไป ไป เดี๋ยวลุงพาไปกิน เอยเข้าไปหาพี่ณีสิ เห็นว่าจะเอาขนมตาลฝากเราไปให้แม่พี่ด้วย”
“ค่ะ” เจ้าเอยรีบเดินไปหลังร้านไอศครีมเพื่อเข้าไปหาปราณีภรรยาของวิชัย ที่เธอดูสนิทสนมกับทั้งสองก็เพราะสาลี่แม่ของวิชัยเคยเป็นแม่บ้านและเลี้ยงเธอมาเมื่อครั้งที่แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่
หลังจากที่แม่ของเธอเสียไปก็เรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตของเธอจนสุดท้ายเธอก็ต้องระหกระเหินมาขออาศัยอยู่กับสาลี่ จนทุกวันนี้ก็มาอยู่เชียงใหม่กับสาลี่ได้สี่ปีแล้ว
“พี่เพิ่งเตรียมของเสร็จพอดี กล่องนี้ของแม่ แล้วนี่ก็ของเอยจะ” ปราณีเอากล่องขนมที่เพิ่งเตรียมเสร็จใส่ถุงแยกเอาไว้สองถุงก่อนจะส่งให้กับมือของเจ้าเอย
“ขอบคุณนะคะพี่ณี” เจ้าเอยรับของจากปราณีเรียบร้อยก็เอาไปเก็บที่รถ หลังจากนั้นจึงกลับมานั่งเฝ้าลูกสาวเธอกินไอศครีมจนหมดถ้วย
“ชื่นใจไหมคะ”
“ชื่นใจมากๆ ค่ะ”
“เรากลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวแม่ต้องแวะเอาขนมไปให้ยายจ๋าด้วย เจ้าขาอยากไปหายายจ๋าไหมคะ” เจ้าเอยหยิบทิชชู่เช็ดมุมปากของเจ้าขาก่อนจะส่งแก้วน้ำให้ลูกเธอได้ดื่ม
“อยากไปค่ะ ไปกันเถอะค่ะ” เจ้าตัวกลมดื่มน้ำเสร็จก็รีบวิ่งแจ้นนำหน้าคนเป็นแม่ไปที่รถเก๋งคันสีขาวหน้าระรื่น เพราะรู้ตัวว่าจะได้ขนมกลับมากองโตเมื่อไปหาสาลี่ ยายจ๋าที่ชอบตามใจตัวเองเป็นที่สุด
เจ้าเอยขับรถออกมาจากร้านไอศครีมของวิชัยร่วมห้ากิโลแล้วจึงเลี้ยวเข้าซอยเล็กที่เป็นทางลูกรังตรงไปยังบ้านสวนของสาลี่ เมื่อรถยนต์เข้ามาจอดใต้ต้นมะม่วงใหญ่ได้หญิงร่างท้วมวัยหกสิบกว่าที่นั่งเล่นอยู่บนแคร่ไม้หน้าบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ก็รีบลุกยืนยิ้มหน้าระรื่น
“ยายจ๋า” เจ้าขาลงจากรถได้ก็รีบวิ่งแจนเข้าไปหาสาลี่
ฟอด ฟอด “ชื่นใจจริงๆ เลย” สาลี่กอดรัดเจ้าก้อนกลมกดจมูกฟัดแก้มย้วยๆของเจ้าขาแก้มซ้ายทีแก้มขวาที เจ้าเอยได้แต่ยืนอมยิ้มที่เห็นรอยยิ้มมีความสุขของคนที่เธอเคารพเสมือนแม่อีกคน
“ขนมตาลพี่ณีฝากมาให้ค่ะป้าสา”
“กำลังอยากกินอยู่พอดีเลย หนูเอยหิวหรือเปล่าป้าทำปลานึ่งเอาไว้ วันนี้กินข้าวเย็นซะที่นี่เลยนะคะ”
“เอยต้องรีบกลับไปเคลียบัญชีให้พี่ลัคน่ะค่ะ” วันนี้เห็นทีเจ้าเอยจะอยู่ตามคำขอของสาลี่ไม่ได้ เพราะงานในมือของเธอตอนนี้ยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี ยิ่งเธอถูกลัคณาไว้ใจให้ทำงานบัญชีอยู่กับบ้านเธอก็ต้องยิ่งรักษาเวลาของงานให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เสียดายจังเลย งั้นไปเอาขนมกับยายแล้วค่อยกลับนะลูก” สาลี่ก้มคุยกับเด็กหญิงในอ้อมกอด
“ค่ะ” เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงักแทบจะโน้มไปทั้งตัว ริมฝีปากบางอมชมพูฉีกยิ้มร่าที่รู้ตัวว่ากำลังจะได้ขนมถุงโตๆ กลับบ้านอีกแล้ว
เจ้าเอยมองตามหลังสองยายหลานด้วยใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มไม่คลาย อันที่จริงเธอก็เกรงใจสาลี่ไม่น้อยที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เธอพาเจ้าขามาที่นี่ สาลี่จะต้องเอาขนมมาให้ลูกเธอเยอะๆ ทุกครั้ง แต่จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะสาลี่จะมีความสุขทุกครั้งที่ได้ดูแลเธอและลูก ส่วนเธอก็หาโอกาสตอบแทนเป็นของขวัญหรือเงินสดในทุกๆ เดือน แม้สาลี่จะไม่อยากรับแต่ก็ถูกเธอยัดเยียดให้รับได้ทุกครั้ง
คิดย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อนไม่รู้เลยว่าหากมาที่นี่แล้วไม่เจอสาลี่ชีวิตของเธอสองแม่ลูกจะเป็นไปอย่างไร เจ้าเอยเดินกอดอกมองท้องฟ้ายามเย็นด้วยสายตาที่เศร้าหมองลงเล็กน้อย ตอนนี้คิดถึงทั้งพ่อและแม่ หากท่านทั้งสองได้อยู่ป่านนี้คงได้มีรอยยิ้มจากความสดใสของลูกสาวของเธอไปแล้ว
“เยอะไหมคะ”
“เยอะมากๆ เลยค่ะ”
“วันหลังมาหายายจ๋าอีกนะคะ”
“โอเคค่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าขาที่พูดคุยกับสาลี่ขณะเดินถือถุงขนมถุงโตออกมาจากบ้านตรงมายังรถทำเจ้าเอยหลุดจากภวังค์และรีบเดินเข้าไปหาทั้งสอง เธอเปิดประตูรถให้เจ้าตัวกลมขึ้นไปนั่งที่คาร์ซีทด้านหลังและหันมาลาสาลี่
“กลับก่อนนะคะป้าสา”
“ขับรถดีๆ นะหนูเอย”
เจ้าเอยขับรถออกมาจากซอยบ้านสวนตรงมาที่ถนนใหญ่อีกครั้ง หญิงสาวขับรถบนถนนใหญ่มาร่วมกิโลก็ถึงปากทางเข้าซอยบ้าน ที่ดินในซอยนี้เดิมทีเป็นของคุณยายของเจ้าเอย แต่เมื่อคุณยายของเธอเสียแม่ของเธอจึงยกให้สาลี่เพราะเห็นว่าคงไม่ได้ใช้พื้นที่ตรงนี้ทำประโยชน์อะไร อีกอย่างที่ยกให้สาลี่ก็เพราะเห็นว่าทำงานด้วยกันมานานจนเสมือนคนในครอบครัวเดียวกันไปแล้ว เมื่อสาลี่เจอกับเธออีกครั้งและเห็นว่าเธอไม่มีที่ไปจึงยกที่ตรงนี้คืนให้กับเธอ เจ้าเอยกับลูกจึงมีที่อยู่มาจนถึงปัจจุบัน
