บทที่ 9  เพื่อบ้านข้างๆที่ชอบสร้าปัญหา

บทที่ 9  เพื่อบ้านข้างๆที่ชอบสร้าปัญหา

เฮือก!!!

          ฝันหรอกเหรอ…ฝันสินะ…เป็นฝันที่ไม่ดีเลยจริงๆ… พวกสารเลว…

“อ้าวเอราเพิ่งตื่นเหรอ เร็วเข้า คุณโจวเรียกประชุมแล้ว”

“ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” โธ่เอ้ย…สภาพดูไม่ได้เลย

“มากันครบแล้วสินะ คุณชิกิประชุมได้เลย” คุณชิกิพูดเปิดประชุมไปเรื่อย ๆ ส่วนเธอขอนั่งตั้งสติสักครู่ เหมือนจะถอดสมองก่อนเข้าห้องประชุมแฮะ

“ อย่างที่ทุกคนเห็นข่าวที่ออกมาตอนเช้าของวันที่ 8 เมษายน ผู้นำกวันซาได้เดินทางเยือนซิมบ์ในตอนนี้นานาชาติวิจารณ์การกระทำของผู้นำกวันซาที่ได้ไปเยือนซิมบ์ประเทศที่พึ่งทำรัฐประหารไป ” ทุกคนต่างตกอยู่ในสภาวะความกดดันโดยไม่รู้ตัว บรรยากาศเย็นๆเริ่มเข้ามาปะทะรอบๆตัวเรา

“มีใครอยากจะเสนออะไรไหม”

“ผมคิดว่าในช่วงนี้ยังไม่เหมาะเท่าไรที่ประเทศเราจะไปทำกิจการหรือลงทุนอะไรในซิมบ์”

“ในมุมของผม ผมว่าเราไม่ควรตัดโอกาสขนาดนั้น เท่าที่ดูผมว่าซิมบ์ก่อนหน้าที่จะมีข่าวนี้ออกมา ซิมบ์ถือเป็นตัวเลือกที่ดีมาก”ตอนนนี้หลาฝ่ายต่างหนักใจเพราะซิมบ์ถือเป็นตัวเลือกที่ดีอันดับต้นของทุกๆฝ่ายพอข่าวที่ออกมาทำให้เราทุกคนขยับตัวลำบาก แต่ถ้าเรากระโดดเข้าไปตอนนี้เลย จะเป็นเราที่ถูกเพ่งเล็งแทน

“คุณล่ะเอราเบล”

“เราทั้งสามฝ่ายได้พูดคุยกันไปบ้างแล้ว ลงความเห็นกันว่ากวันซาที่สุด ซิมบ์ และนาวเกสตามลำดับ ทุกฝ่ายต่างลงความเห็นว่ากวันซาเป็นประเทศที่มีคุณสมบัติตรงกับความต้องการของเรา แต่ที่นั้นมีปัญหาเรื้อรังกันมานานระหว่างกลุ่มนายทุนและผู้ใช้แรงงาน เราจึงเลือกซิม์วางเป็นหลักและเราสามารถพูดเกริ่นกับทางกวันซาไว้ก่อนเผื่อเราจะขอให้ทางนั้นช่วยแจงข้อมูลเพื่มเติมเพื่อสร้างความมั่นใจแก่เรา จุดตรงนี้เราสามารถเรียกร้องอะไรบางอย่างได้เล็กน้อย แต่ถ้าสถานการณ์ยังไม่ดีขึ้นเราอาจจะต้องชะลอความร่วมมือกับกวันซาออกไปก่อน ”

“ในความเห็นของผมซิมบ์ก็ยังน่าลงทุนแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ยังไงพวกนักการเมืองเหล่านั้นไม่ปฏิเสธเงินที่เราเอาไปให้เหรอก อีกอย่างประเทศที่วิจารณ์ซิมบ์หรือการเกิดข้อพิพาทต่างกับซิมบ์ที่เชื่อมโยงกับประเทศโน่นประเทศนี้ พวกนั้นไม่ได้มาเดือดร้อนเหมือนกับเรา (โทษนะ เราอยู่คนละทวีปกับเขา) ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นประเทศข้างเคียงจะได้รับผลกระทบหนักสุด ผมก็ยังยืนยันว่าผมเห็นด้วยกับการลงทุนในซิมบ์” เมื่อความคิดแตกเป็นหลายฝ่าย บรรยากาศในห้องเหมือนรู้สึกกดทับลงมาบนตัวพวกเรา การเลือกข้างผิดจะทำให้เราเสียหายมหาศาล พูดในฐานะของคนอยู่มานาน มันไม่ได้ล้มทีเดียวเหรอก แต่มันจะค่อยๆเซาะที่รากฐานไปเรื่อย ๆ

“ฉันไม่เห็นว่าปัญหาระหว่างกลุ่มนายทุนและผู้ใช้แรงงานจะเป็นปัญหาเท่าไรเลย เรื่องนี้เป็นปัญหาที่รัฐบาลนั้นต้องเคลียร์เอง เราไปลงทุน สร้างโรงงาน สร้างรายได้แก่คนที่นั้น พวกเขาสิต้องเต็มใจต้อนรับเรา”

“ฉันเข้าใจที่คุณกำลังสื่อค่ะคุณเมีย แต่ว่าถ้ามันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นคล้ายกับประเทศอื่นๆในโลกนี้ ฉันคงบอกได้เลยว่าคุณคงคิดอะไรตกไป” เธอกล่าวต่อ

“ปัญหาที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกี่ยวข้องหรือมีสาเหตุแค่ในแง่ของเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว แต่มันยังอาจถูกเชื่อมโยงไปถึงฐานะหรือชนชั้นทางสังคม ชาติพันธุ์ การเมืองความขัดแย้งภายในของคนชนชั้นนำซึ่งมันยังไม่จบ” 

“ทุกคนน่าจะรู้ว่ากวันซาไม่ได้มีแค่ชาวกวันและชาวซา แต่ยังมีซาบิค กรันธา เซียง และอื่นๆ มีอยู่รัฐบาลหนึ่งของกวันซาที่มาจากการทำรัฐประหารต่อต้านการปกครองแบบคอมมิวนิสต์ได้มีคำสั่งกวาดล้างชาวซาบิค การกวาดล้างครั้งนี้มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อกวันซาถ้าเศรษฐกิจไม่ล้ม เนื่องจากชาวซาบิคเป็นผู้ขับเคลื่อนและพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ แม้ชาวพื้นเมืองจะไม่พอใจที่ชาวซาบิคที่เข้ามาทำมาหากินในประเทศของพวกเขา แต่ยังน้อยมันก็ดีกว่าการยากจน ไม่มีงานทำ ปัญหาปากท้องสำคัญเสมอไม่ว่ายุคสมัยใด ยอมรับซะเถอะว่าปัญหาเหล่านี้มันมีอยู่ในทุกสาเหตุที่ยกมาเป็นข้ออ้างในการทำสงคราม สิ่งที่ฉันกำลังจะสื่อคือพวกเขาพึ่งผ่านความบอบช้ำมา การที่เราเข้าไปอาจจะเป็นการจุดชนวน” 

“เธอกังวลมากไปรึเปล่า ถ้าคิดเยอะเกินไปจะเป็นเรานะที่เสียผลประโยชน์” อเล็กซานเกรย์พูดถามเธออย่างตรงไปตรงมา “อย่าลืมสิ ยังมีประเทศอื่นๆที่พร้อมจะใช้ประโยชน์จากเราถ้าเราพลาด” เธอพูดตอบกลับทันที

“เรามองข้ามเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ เพราะถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคนของเราจะว่าไง? และปัญหาเหล่านี้อาจเป็นข้ออ้างให้กองทัพทำรัฐประหารต่อรัฐบาลพลเรือนนะคะ ยิ่งชาวพื้นเมืองไม่ชอบคนต่างชาติและถ้าผู้นำรัฐบาลมีทิฐิต่อคนต่างชาติแบบยอมไม่ได้ มันอาจตอบได้ยากที่เราจะพูดว่าประสบความสำเร็จกับการลงทุนในประเทศนี้และในความคิดเห็นส่วนตัวฉัน เดาว่ารัฐประหารจะเกิดขึ้นไม่เกินสองเดือนนี้ ฉันคิดว่าหน่วยข่าวกรองในทำเนียบรัฐบาลน่าจะทำงานได้เร็วกว่าระบบประมวลความคิดของฉันนะคะ”

“…ถ้าคุณไม่เชื่อ…กฎหมายรัฐธรรมนูญของประเทศนี้มีกฎอยู่ข้อหนึ่งที่เปิดประตูต้อนรับกองทัพได้อย่างชัดเจน ฉันจะไม่พูดมากหรอกนะ พวกคุณน่าจะผ่านหูผ่านตามาบ้าง แต่ประเทศนี้ยังดีที่หัวหน้ารัฐบาลเป็นคนแข็งแกร่งมาก ยังต้านได้อยู่ เมื่อไหร่ก็ตามที่คณะทีมงานของเขามีแรงจูงใจทำให้ถูกเปิดประตูต้อนรับกองทัพ...มันพังแน่...”

“งานนี้ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวหรือเทพร่อนลงมาช่วยเหรอกนะ เท่าที่ทราบมาจากคุณซุนมูลค่าที่เราลงทุนไปไม่ใช่น้อยๆนะคะ ถ้าเกิดการก่อจลาจล ความไม่สงบ และถ้ารุนแรงไปถึงบุกสำนักงานกงสุลล่ะดังตัวอย่างในอดีต” 

“คุณกล้าไหมล่ะ…” เธอสงสัยสายตาท้าทายไป เธออยากเห็นทิฐิของคนมันจะขึ้นและลงได้มากแค่ไหน 

“คุณจะบอกผลกระทบนี้ต่อประธานาธิบดีประเทศเราอย่างไรคุณลาน่า เมีย คุณรับผิดชอบไหวเหรอ ช่วยตอบให้ฉันได้ชื่นใจหน่อยสิ” ไม่มีใครพูดอะไรออกมา บางคนมองหน้าเธอแล้วส่งสายตาที่จ้องมองมาเหมือนกำลังบอกฉันว่า เธอมันแน่มาก ส่วนบางคนบอกว่าพูดมากไปแล้ว

“ถึงยังไงก็ตาม นโยบาย HGG ของรัฐบาลก่อนของกวันซาได้กำหนดข้อกฎหมายโดยสิทธิส่วนใหญ่จะเป็นชาวพื้นเมือง การเป็นเจ้าของที่ดิน การเข้ารับราชการ สิทธิขั้นพื้นฐานอย่างการเข้ารักษาพยาบาล การศึกษาให้สิทธิ์แก่ชาวพื้นเมืองเป็นอันดับแรกๆ ตอบฉันหน่อยสิเอราเบล คุณคิดว่าการไม่เข้าไปลงทุนในครั้งนี้ จะทำให้ปัญหาที่มีมาอย่างยาวนานยุติลงเพียงแค่เราบอกรัฐบาลนั้นว่าเราอยากลงทุนในประเทศเขา แล้วปัญหาทุกอย่างจะหายไปแบบเสกได้เหรอ หึ คิดน้อยจังนะ” ลาน่า เมีย ดูเหมือนเธอจะมีปัญหากับฉันนะ

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น เพียงแต่เราชะลอการดำเนินการก่อน เราแค่ต้องคุยเบิกทางไว้ก่อน เพื่อผลประโยชน์อันสูงสุดของประเทศเรา”

“โครงการของเราตอนนี้แทบจะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับชาวบ้านในท้องที่เลย คุณกังวลผิดประเด็นรึเปล่าเอรา” อเล็กซ์พูดขึ้นมา

“ใช่ ผมเห็นด้วยกับอเล็กซาน คุณทำหน้าที่ของพวกคุณให้ดีเถอะ การเจรจาหรือการประมูลของปทานไม่ใช่หน้าที่ของพวกผม มันเป็นหน้าที่ของพวกคุณ ไม่งั้นคุณคงไม่นั่งอยู่ตรงนี้” พรู๊ฟพูดจาไม่รื่นหูเลย ฟังแล้วอยากเปลี่ยนหูใหม่

“เอาล่ะ เท่าที่ฉันฟังทั้งสามประเทศมีสิ่งที่เราต้องการดังนั้น ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปปปรึกษาท่านอีกที ส่วนพวกเธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป เอาล่ะ เลิกประชุมได้ คุณเอราเบล คุณอยู่ก่อน”

“ค่ะ ผอ.” ทุกคนต่างรีบทยอยกันออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันจะถามคุณ สิ่งที่คุณพูดมาคุณมั่นใจแค่ไหน” ขอการันตีด้วยความอาวุโส

“100 % ค่ะ” คุณโจวมองหน้าเธออยู่นานมาก ก่อนเธอจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ

“ฉันจะนำสิ่งที่คุณพูดมาในวันนี้เข้าที่ประชุม ฉันอยากให้คุณทำแผนงานของโครงการส่งมาให้ฉันภายในสองชั่วโมง”

“ค่ะ ผอ.”

.

.

.

ณ ห้องประชุมเล็ก มีเสียงเอ่ะอ่ะโวยวายของเหล่านักการทูตและเหล่าที่ปรึกษา

“มันก็ถูกแล้วนิ ใครมีความสามารถก็ได้ไป” ลาน่า เมีย พูดขึ้นมา

“แต่มันไม่ได้ไงชาวพื้นเมืองเขาไม่พอใจกับผู้อพยพ ส่วนผู้อพยพคิดว่าตนเป็นคนของแผ่นดินนี้ไม่ได้เป็นคนที่อื่น” ลาน่า เมียทะเลาะกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอเหมือนกัน แฮะ เวลานี้เธอขอเป็นผู้ชมอย่างเดียวดีกว่า

“แต่ชาวพื้นเมืองไม่ยอมรับไง” 

“นโยบายของประเทศนี้มันล้าสมัยไปแล้วที่เอาแต่สนับสนุนคนพื้นเมือง เราควรมองถึงความเท่าเทียมความเสมอภาค ไม่เกี่ยวกับสัญชาติหรือเชื้อชาติ ความสามารถเท่านั้นคือพื้นฐานที่เท่าเทียมเพราะนั้นคือคุณสมบัติที่เท่าเทียมต่อการแข่งขันกันในชีวิต ความสามารถไม่ได้แบ่งแยกเพศ วรรณะ รวยจนและไม่เคยทรยศเรา” แต่ความสามารถถูกขัดเกลาขึ้นมาจากผู้ที่มีปัจจัยพร้อมนะ เธอได้แต่เถียงอยู่ในใจ

“แต่เรื่องพวกนี้มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา ให้รัฐบาลประเทศนั้นจัดการกันเองสิ” ในนี้คนที่วางตัวได้ดีที่สุดคงจะเป็นคุณชิกิ สมกับความเจนสนาม 

ในฐานะคนเคยทำงานด้านนี้มาก่อนเขามีเสน่ห์มาก เวลาเขาพูดอะไรใครๆก็อยากฟังเขาเหมือนโดนมนตร์สะกด ถ้าเทียบกับสามคนนั้นล่ะกันตำแหน่งนักการทูตคงจะเป็นเรื่องที่เธอจะขอเห็นต่าง นิสัยตอนนี้อาจจะไม่น่ารักสำหรับใครหลายคนแต่เมื่อถึงหน้างานแล้วเราต้องไปวัดความสามารถของพวกเขากัน

“คุณทำผมพูดไม่ออกจริงๆ” จินเป็นคนเอ่ย 

“คุณจะพูดอย่างไร ฉันไม่สนใจหรอกนะ แต่ผลประโยชน์ชาติสำคัญที่สุดและต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง อย่ามาใช้แนวคิดฮิวแมนไรตส์[1]กับฉัน”พอจินได้ฟังแบบนั้นเขาถึงกลับเถียงไม่ออก

เธอขอถอนคำพูดในตอนต้นที่กล่าวหาลาน่าเมียแบบนั้น ในเรื่องนี้เธอเห็นด้วยกับสิ่งที่ลาน่าเมียกล่าว แม้ระหว่างเราจะมีเรื่องให้จิกกัดตลอดแต่เรื่องของประเทศชาติต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

‘ลาน่าเมียเธอสมควรได้รับการขัดเกลา’ 

ขณะสังเกตพวกเราหลายคนในห้องสี่เหลี่ยมที่ต้องมาอยู่ร่วมยี่สิบสี่ชั่วโมงเธอเห็นความเป็นนักสู้ของลาน่าเมียแต่มีดด้ามนี้มันทู่เสียเหลือเกิน

ตอนแรกเธอไม่อยากใส่ใจกับพวกเขาเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าภายภาคหน้าพวกเขาจะถูกขัดเกลาเป็นอะไร เป็นจิ้งจอก? เป็นนักวางเพลิง? เป็นคนวางยาพิษ? หรือเป็นนักบุญ? หึ ๆ ไม่มีใครรู้เลย คนที่จับสามคนนี้มาอยู่ด้วยกันต้องเก๋าเกมส์มาก เธอเองเกือบจะเสียรู้ซะแล้วสิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

“ฉันเห็นด้วยกับลาน่า เมีย และอีกอย่างเรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ให้พวกเขาจัดการปัญหาของพวกเขาไปเถอะ ไปเถอะจิน ไท่ซุน”

          “เหอะ อย่ามาทำตัวเป็นแม่พระแถวนี้เลย” เธอกะว่าจะหมุนตัวออกากห้องประชุมเงียบๆ

          “ทัศนคติของเธอดูมีปัญหานะ ว่าไหม? ก๊อก ๆ ๆ ” เธอเคาะกับโต๊ะเพื่อเรียกสติอีกฝ่าย “แยกแยะหน่อย ถึงเราจะไม่ชอบกัน ‘ผลประโยชน์ของชาติต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง’ สิ่งที่เธอพูดอย่าลืมมันซะล่ะ” เอราเบลเหยียดยิ้มมองข้างใส่ลาน่า เมีย ก่อจะเดินจากไป

หลังจากที่ไม่ได้นอนสองอาทิตย์ เธอไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบฟังพวกเราประชุมกัน

.

.

.

" เธอกล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน ตำแหน่งที่ปรึกษาไม่ได้มีอำนาจสั่งพวกเราขนาดนั้น" ลาน่า เมีย มีสีหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์โกรธ

" ฉันก็เห็นว่าเอราเบลพูดผิดตรงไหน เป็นเธอด้วยซ้ำที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่เป็น" ชิกิ ไดจิ ผู้ซึ่งผ่านมาทุกสนาม

“เข้าข้างกันจังนะ สงสัยเสียจริงว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี” ลาน่า เมีย แค่นเสียงเล็ดลอดรายฟันออกมาพูดใส่ชิกิ ไดจิ

“เธอยังไม่ได้อ่านประวัติเอราเบลใช่ไหม”ชิกิ ไดจิ เลิกคิ้วสงสัยแบบเธอพลาดได้ไงเนี่ย

"ทำไม กะอีแค่เด็กเส้น" สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเอราเบล

"ใช่ เส้นใหญ่ด้วยนะ" ไท่ซุนที่ยังไม่ได้ลุกออกไปไหนพูดออกอย่างจริงจัง

“อ้าวยังไปไม่อีกเหรอ”

“ยัง อยากเห็นหน้าตลกๆของใครบางคน”ลาน่า เมียที่เห็นความจริงจังของไท่ซุนเริ่มเกิดอาการขุ่นเคืองชั่วแวบนึงใจของเธอวิตกเกิดลังเลกับความความจริงจังนั่น

"เส้นของเธอมีหลายสายด้วยนะ"  อเล็กซ์พูดเสริมทัพไท่ซุนด้วยน้ำเสียงติดเล่น

"อย่างแรก เธอไม่สงสัยจริงๆเหรอ นามสกุลเอราเบลน่ะ" ชิกิ ไดจิ ถามอีกครั้งก่อนถอนหายใจเล่าประวัติเอราเบล 

"เอราเบล ลี ที่เป็นลีเดียวกันกับซามูเอล มาราริน ฟาร์ลิน ลี คราวนี้เธอเข้าใจรึยัง ตระกูลลีที่ต้นตระกูลสั่งห้ามลูกหลานเข้ายุ่งเรื่องการเมืองมาถึงห้าร้อยปี แต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้ยอม...”ชิกิ ไดจิ เว้นจังหวะให้หยุดหายใจก่อนจะกล่าวต่อ 

“เพราะคนข้างบนสุดสั่งมาไงล่ะ ถ้าท่านมองว่าเรื่องนี้มันสำคัญถึงขนาดหาคนแทนไม่ได้ท่านคงไม่สั่ง" ลาน่า เมีย คิดมาตลอดว่าเป็นลีธรรมดาทั่วไป แต่ไม่คิดว่าจะเป็นลีที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์ ความโกรธทำให้เธอประมาท มันน่ากระโดดน้ำให้ตายจริงๆ

"และเส้นที่ใหญ่ไม่แพ้กันคือคนที่สั่งให้เอราเบลเข้ามาทำตำแหน่งที่ปรึกษาคือปธนฯ. ท่านออกคำสั่งเอง เธอจะทำอะไรก็คิดให้ดีล่ะ แตะเกล็ดย้อนศรระวังจะไม่แก่ตายและอีกอย่างเอราเบลทำงานที่หอสมุดที่นั้นเก็บความลับไว้เยอะมาก ตัวตนของเธอเสี่ยงมากอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องมาทำงานเบื้องหน้าแบบนี้” พรู๊ฟ หยาง ชายหนุ่มที่เอมารินให้นิยามว่าชายปากมีสุนัข ลักษณะคำพูดคำจาดูเป็นอันธพาลมากกว่านักการทูต

“เอราเบลน่ะมีเส้นสายมากกว่าเธอจะคาดถึงนะ อ้อ แถมอีกอย่าง เอราเบลเป็นรุ่นน้องของปธนฯด้วยนะ ไม่ใช่แค่มหาลัยเดียวกันแต่เป็นคณะเดียวกัน เธอเข้าใจรึยังว่าตัวตนของเธอเหมาะสมกับงานนี้ที่สุดแล้ว" ลาน่า เมียกักเก็บสีหน้าของตัวเองไม่หยุดแม้เธอจะทำเคร่งขรึมขนาดไหนก็ตาม ดวงหน้าไร้เลือดฝาด มือสั่นขาสั่นไม่สามารถปกปิดคนที่อยู่ในห้องนี้ได้หรอก 

“พวกนายรู้กันหมดแล้วเหรอ แล้วทำไมมีฉันคนเดียวที่ไม่รู้?” ทุกคนพากันส่ายหัว

“เสียแรงที่เป็นนักการทูต เรื่องแค่นี้เธอไม่รอบคอบได้ยังไงกันลาน่า พวกต่างกันมีวิธีสืบหาอยู่แล้ว เขาว่ารู้เขารู้เขานะก่อนจะไปเป็นศัตรูกับใคร อีกอย่างฉันก็ได้ขอมูลมาไม่หมดหรอก แต่เพียงข้อมูลนิดเดียวนั้นก็สามารถเดาเบื้องหลังของเอราเบลได้แล้ว ถึงจะจไม่รู้ทั้งหมดแต่ไม่เป็นศัตรูกันจะดีกว่า” 

ลาน่า เมียได้แต่คิดว่าครั้งนี้เธอพลาดไปแล้วจริงๆ

***นโยบาย Benefit Behaviour Economic-BBE ผลประโยชน์ทางเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม ของพรรค People's Economic Party - PEP พรรคเศรษฐกิจเพื่อประชาชน (เป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นมาเองนะ ไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงใดๆถ้าไปซ้ำกับอะไรแจ้งเราได้นะคะ)

*** นักการทูตจริงพี่ๆเขาน่ารักนะคะทุกคน แต่แค่ในนิยายตรงข้ามกับพวกเขาเฉยๆนะคะ