LEAH POV HINDI ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa kusina matapos siyang iwan. Parang naiwan din ako sa ere — walang babala, walang pasabi. Kasabay ng pinto ng guest room ang pagsara ng lahat ng iniisip ko tungkol sa kanya. “Don’t confuse this setup for something it’s not.” Ang sakit. Pero hindi ko pwedeng aminin. Contract wife lang ako. Walang karapatang masaktan. Walang lugar para kiligin. And definitely, walang space sa puso niya para sa isang tulad kong... hindi part ng mundo niya. Tumikhim ako at pinilit ngumiti kahit ako na lang mag-isa. Kumuha ako ng chamomile tea kahit wala naman akong gana. Hinayaan ko lang uminit ‘yung tubig, na parang puso ko—nagliliyab pero walang direksyon. LUMABAS ako sa balcony kahit malamig. Gusto ko lang ng hangin. Gusto ko lang marinig ang sarili kong hinga. And maybe, just maybe, gusto kong maalala kung bakit ko nga ba tinanggap ‘tong lahat. Para kay Mama. Para kina Marco at Lian. Para sa mga responsibilidad na sinubukang lamunin ang
Manila Peninsula Hotel, Private Lounge “Hold her hand.” Napalingon ako kay Allison na siyang nagsisilbing PR puppet master namin tonight. Nakadikit ang earpiece niya habang may hawak na tablet. “Smile like you like her. At least five seconds.” “Allison, I don’t need coaching—” “Sir, paparazzi are ten feet away. Kung ayaw niyo masira ang reputation ng Monteverde Corporation, you will follow this. Trust me.” Napabuntong-hininga ako. She’s just beside me, wearing that deep green satin dress I didn’t even know she owned. Her hair was curled loosely, may light touch ng make-up, pero hindi niya nawala ‘yung simplicity niyang nakakainis at nakakabaliw at the same time. Leah looked... beautiful. Hindi ako sanay. Usually, kapag sinasabihan ko ang mga babaeng dumadaan sa buhay ko na magbihis for events, nagco-complain sila, o kaya todo effort ang peg. But her? Parang wala lang. Pero ‘yung simpleng ‘yun ang bumubuntal ng kung anong hindi ko maintindihan sa loob ko. Hinawakan ko ang kam
DAMON POV MAY mga gabing hindi ko kailangan ng alak para malasing—lalo na kapag ang dahilan ng hilo ko ay isang babaeng hindi ko maalis sa sistema ko.Leah Corpuz.Ang babaeng pumirma sa kontrata para maging asawa ko, para magkaroon ng anak ko. Simple. Clear-cut. Walang drama. No emotions involved.Pero ngayon?Putangina.Nasa study room ako, 2AM, staring at the glowing screen of my laptop habang tinatapangan ang sarili sa isang basong scotch. Bukas ang blinds, tanaw ko ang foggy city lights ng Maynila sa labas. Walang tunog kundi ang tikatik ng ulan sa labas at ang malamig na boses ko sa loob ng ulo ko, nag-uusap kami ng demonyo sa loob ko.“You’re getting soft, Monteverde.”She knocked on my door last night. Drunk. Again. Pangalawang beses na niyang ginawa ‘yon and yet, hindi ko siya pinalayas. I should’ve.Pero bakit hindi ko magawa?Hindi siya ang tipo ko. Hindi siya matapang. Hindi siya bossy. Hindi siya corporate. Wala siyang degree sa Yale. Wala siyang MBA. Wala siyang PR cont
"So, Leah," Celeste started again, stirring her wine like it held all the secrets of the universe, "how did you two meet? I mean... a Monteverde marrying someone so, let's say, ordinary-that's rare." Napakunot ang noo ko pero nakangiti pa rin. "We met online. His secretary put up a site. I clicked. He picked," I said nonchalantly. "Baka nga romantic story siya someday, 'di ba?" Celeste blinked. She wasn't expecting honesty, siguro. Or maybe she thought I'd crumble. "Online wife hunting?" she snorted. "You really are a traditional man now, Damon." "I do what works," Damon replied coldly. "Efficiency is still key." Celeste sipped her wine. "And love?" Silence. I looked at Damon, waiting for his answer. But he didn't speak. He just stared at his glass. At that moment, parang bumigat 'yung hangin. The kind of weight na hindi galing sa salita kundi sa mga bagay na hindi sinasabi. AFTER dinner, habang nagkakape kami sa veranda, tinabihan ako ni Celeste. "Don't take it personally
LEAH POV KUNG may isa akong natutunan sa pagiging "asawa" ni Damon Monteverde, ito 'yon: Walang warning ang bagyo. Minsan akala mo init ng araw ang problema mo, 'yun pala paparating na ang unos. At ang pangalan ng unos? Celeste. MAKALIPAS ang gabing 'yon sa rooftop, inakala kong may slight improvement na sa trato sa akin ni Damon. Hindi pa rin siya sweet, pero hindi na rin siya 'yung tipong laging masungit at galit sa hangin. He was quiet but less cold. Until... dumating ang isang babaeng parang kopya ni Gal Gadot na may PhD sa elegance at MBA sa confidence. Nang bumukas ang elevator sa ground floor ng Monteverde estate, nakita ko siyang lumabas, kasama si Lana-yung sekretarya ni Damon na never ko pa nakita na kinakabahan. Siya pa lang. Mukhang hindi basta-basta ang babaeng 'to. Naglakad siya with poise, naka-stilettos na parang hindi nauuntog sa bato ang takong, at may kasamang signature perfume na amoy kayamanang hindi ko afford kahit sa duty free. At ang unang sinabi n
BUMALIK ako sa kasalukuyan.Habang pinagmamasdan ko si Damon na seryosong nagbabasa ng email sa tablet niya, may parte sa akin na gustong itanong sa kanya: "Ikaw? Para saan ka ba nakikipagkontrata?"Pero hindi ko tinanong.Dahil sa mga mata ni Damon Monteverde, hindi ka basta nagtatanong.Hintayin mong siya mismo ang magbukas.At kung sakaling dumating 'yung araw na 'yon, sisiguraduhin kong handa akong makinig.NAKAKATAWA talaga ang tadhana minsan.Akala mo hindi ka na kayang paikutin ulit. Akala mo kaya mo nang patigasin ang puso mo. Pero darating ang isang gabi na parang kalma lang ang lahat. Walang sigawan. Walang pag-iwas. Walang kontrata.Just us.Just Damon and Leah.IT was late.Tahimik ang buong bahay, and for some reason, hindi ko rin kayang matulog.Lumabas ako ng kwarto, dala ang kumot ko, at naglakad patungong rooftop lounge ng Monteverde estate. Wala akong planong mag-emote o mag-drama. Gusto ko lang huminga.Pag-akyat ko, may naabutan akong silweta sa may edge ng deck-na