CHAPTER 7

Pabaling-baling sa kaniyang higaan si Vhanessa. Hindi siya makatulog. Ilang gabi na rin siyang ganoon, at ang salarin— ang lalaking si Elias!

Inis na inihampas niya ang dalawang kamay sa magkabila niyang gilid. Tumitig siya sa kulay puting kisame, pagkuwa’y ipinatong ang isang braso sa noo.

Tagos-tagusan ang tingin niya sa kisame habang nag-iisip. Subalit, hindi maiwasang hindi niya makita roon ang ginawa nila ng lalaki nang araw na iyon sa isang hotel sa Maynila.

“Ah!” inis niyang wika sabay pikit nang mariin. Pilit niyang iwinaksi sa isip ang mga nakikita, pero para naman iyong sirang plaka na paulit-ulit na tumatakbo roon.

She vividly saw every single moved the man did to her. She could even feel his touch, his smell, his warm breath beneath her skin, his kisses— his moans! Even the way the sweat fell from his body to hers! She was driving her into madness!

She swallowed hard. And without even knowing, she touched her neck in a featherly manner.

Napapikit siya kasabay ng pagliyad.

Then, her hands went down to her mounds, feeling them— wanting them to squeeze.

And she did!

Unexplainable feeling enveloped her whole being. Bahagya pa siyang napaungol sa ginawa.

She continued touching her body in slow motion. Pakiramdam niya kinakapos siya ng paghinga sa ginagawa. There was something inside of her that wanted to escape. Kagaya noong kasama niya ang lalaki na hindi naman niya maipaliwanag kung ano, dahil ito lang ang nakagawa niyon sa kaniya.

Her hand went down, down in the middle of her legs. She touched her outside her pajama bottom. Muli siyang napaliyad at mariing napakagat sa ibabang labi. Ang anumang ungol na nais kumawala roon ay pinigil.

She made a circular motion there while her other hand was on her mound, squeezing it gently. Bawat hagod ng kamay niya ay dumadagdag sa init na kaniyang nadarama. Ni hindi na kayang ibsan pa iyon ng aircon sa kaniyang kwarto. At may gusto pa siyang gawin. May gusto pa siyang marating pero . . .

Kagat-kagat niya ang labi habang mariing nakapikit ang mga mata, nang unti-unti niyang iniangat ang garter ng kaniyang suot na pajama, kasama ang kaniyang panloob. She tried reaching her just to be surprised that she was too wet!

Napamulat siya at mabilis na binawi ang kamay sa pagkababae niya. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig nang mapagtanto ang nakaamba sanang gagawin.

Mabilis siyang bumangon. Nasagi pa siya ng lamesang nasa gilid ng kaniyang kama nang tumayo siya.

Isinuot niya ang panloob na tsinelas at nagpaikot-ikot sa kaniyang silid, habang panay ang paghagod ng mga daliri sa kaniyang buhok.

God! Ano’ng ginagawa niya? Ano’ng nangyayari sa kaniya? Bakit siya nagkakaganoon? Bakit kakaiba ang nararamdaman niya? Papaano ba siya humantong sa tagpong iyon?

In her thirty-eight years of existence, noon lang siya nawala sa sarili. Noon lang siya nabaliw!

She’s literally pleasuring herself, for God’s sake!

Napatigil siya sa gitna ng kaniyang silid at tumingin sa kaniyang kama. Nakikita pa niya ang sarili roon kanina. Nakikita pa niya ang sarili kung paano niya ipinasok ang kamay sa kaniyang ano, at . . . at . . .

Sa sariling kamay naman siya napatingin. Bigla siyang nakaramdam ng pagkapahiya. Madali niyang tinungo ang banyo at naghugas ng kamay. Ni hindi na niya nais pang alisin ang kamay sa ilalim ng tumutulong gripo. Mariin niya iyong kinuskos ng sabon upang mawala ang anumang kahalayang pumasok sa isip niya kanina. Pulang-pula na iyon pero hindi pa rin siya tumitigil.

“Ouch!” Doon lang siya napatigil nang makaramdam ng hadpi. Hindi na lang namumula ang kamay niya, may bahid na rin iyon ng dugo.

Mabilis niyang pinatay ang gripo at tiningnan ang kamay. Napalitan na ng panghahapdi niyon ang init na kaniyang nadarama kanina. Bigla ay nagkaroon ng diversion ang isipan niya.

Binuksan niya ang cabinet at kinuha roon ang maliit niyang first aid kit. Pinunasan niya muna iyon ng betadine at alcohol saka nilagyan ng ointment. Pagkatapos, nilagyan niya iyon ng band aid.

Nang matapos ay ibinalik niya ang first aid kit sa pinagkunan. Tulalang sumandal siya sa gilid ng sink habang hawak ang nasaktang kamay. Iniisip niya, paano kung hindi iyon ang unang beses na mangyari ang ganoon sa kaniya? Paano kung maulit iyong muli? Makakaya pa kaya niyang pigilan ang sarili?

Inis na napapadyak siya.

Ano ba kasing ginawa ng lalaking iyon sa kaniya at ganoon na lang kung pukawin nito ang kakaibang init sa kaniyang katawan? Ganoon ba talaga kapag nakaranas na? Hinahanap-hanap? Di mas maigi pa palang hindi na lang siya nakaranas pa para hindi siya nagkakaganoon— iyong tipong halos mabaliw na siya kaiisip!

“Kayo talaga ang may kasalanan nito, Myca at Lassy!” inis niyang wika sa sarili. Humanap pa talaga siya ng pagbubuntunan ng galit.

**

“Hindi ka ba nakatulog nang maayos? Bakit ganiyan ang itsura mo?” tanong ng kaniyang Lola Cresing habang naghahayin siya.

Napatingin siya rito. “May tinapos lang hong trabaho,” pagsisinungaling niya kahit ang totoo ay si Elias ang tumatakbo sa kaniyang isip buong magdamag.

“Ganoon ba? Huwag mong masyadong papagurin ang sarili. Mahirap na kung magkakasakit ka,” saad nito bago naupo sa pinakasentro ng pangwaluhan nilang lamesa.

Naupo siya sa gawing kanan nito. Nagsimula na rin siya sa tahimik na pagkain.

“Pupunta akong bayan mamaya. Deretso na rin akong mamamalengke,” pagbibigay alam nito.

Tumango siya. “May budget pa ho ba tayo?”

Kahit magwawalumpong taon na ang kaniyang lola, matalas pa rin ang pag-iisip nito at malakas pa ang katawan. Ito ang naiiwan sa kanilang bahay at nangngasiwa ng lahat, kasama ang second cousin niyang si Olga. Wala kasing ibang titingin dito kapag wala siya, kaya humanap siya ng puwedeng makakasama nito. Mabuti na lang at pumayag ang pinsan niya. Wala pa naman kasi itong pamilya at walang trabaho kaya siya ang nagpapasahod rito. Hindi nila ito kasalo sa mga sandaling iyon dahil sandaling lumabas. May bibilhin daw ito sa tindahan.

“Mayroon pa naman. Aabot pa iyon ng isang linggo,” sagot ng kaniyang lola.

Tumango siya. Sahod na niya sa isang linggo kaya sakto lang.

Hindi naman sila mahirap na mahirap at hindi naman mayaman na mayaman. Saktong nakararaos sa araw-araw at may naiipon na kaunti kahit na papaano. Hindi kalakihan ang bahay nilang concrete na may dalawang palapag. May tatlo iyong silid sa itaas at isa sa ibaba, para sa lola niya.

Bahay talaga iyon ng lola niya na pamana pa rito ng mga magulang nito; na ipinamana naman nito sa nag-iisa nitong anak na yumao na— ang kaniyang ama. At ngayon ngang wala na ang kaniyang ama, sa kaniya na ang bahay at lupang kinatitirikan niyon. Medyo malaki-laki rin iyon, dahil bukod sa kinatatayuan ng kanilang bahay ay may taniman pa ng kalamansi na kulang-kulang kalahating ektarya at ang kalahating ektarya pa ay palayanan naman. Doon sila kumukuha ng ibang panggastos kapag kinakapos ang sahod niya.

Tapos siya ng business management at dating assistant manager sa kompanya nina Myca. Pero dahil kinailangan siya sa kanila, nag-resign siya bago pa siya ma-promote sana na manager. Umuwi siya ng Tierra del Ricos at doon naghanap ng trabaho. Eksakto namang nangangailangan ng tauhan sa law firm ng kaniyang boss ngayon kaya mabilis siyang nag-apply. Maganda rin naman ang offer na sahod— hindi na rin masama sa kagaya ng probinsya nila naman hindi city rate.

Madali niyang nakasundo ang batang abogado na si Dheyna Salviejo, ang kaniyang boss mismo. Magaan ang loob niya rito. Anak ito ng may-ari mismo ng may-ari firm— si Mr. Ethan Louie Salviejo.

Mabait si Dheyna Salviejo. Kalog din ito at laging nakangiti. At ang ikinahanga niya sa babae ay ang pagiging matapang nito. Wala itong kaso na inaatrasan. Halata ang pagiging palaban. Kahit na minsan ay natatalo, hindi iyon nagiging dahilan para panghinaan ito ng loob. Halatang likas sa pinagmulan nito ang ganoong katangian, dahil maging ang ama nitong tanyag na abogado hindi lang sa bayan nila, maging sa buong Pilipinas ay dominante pagdating sa korte. Salviejo’s were known to be lethal in court. Lahat kasi ng baho ng kalaban ay inilalabas ng mga ito, kahit pa nga ang kapalit niyon ay ang panganganib ng buhay ng mga ito.

Kaya naman kahit siya ay palaging pinaaalalahan ng batang-batang Salviejo na mag-ingat. Dahil kahit papaano raw ay konektado na siya rito. Tumutulong kasi siya rito sa pangangalap ng ebidensya.

“Siya nga pala, bibilhan ko ang mommy mo ng paborito niya.”

Napatigil siya sa pagsubo at tumingin sa kaniyang lola. “Huwag lang ho marami. Alam niyo naman ho ang sakit niya.” May sakit ang kaniyang ina, isa sa mga dahilan kung bakit siya umuwi ng Tierra del Ricos.

Tumango ito. “Oo, alam ko. Ano’ng oras ka ba uuwi mamaya?” tanong pa nito.

“Depende ho. Sasamahan ko ho si Atty. Salviejo sa pagdinig ng hawak niyang kaso. Kapag siguro maagang natapos iyon, maaga rin ho akong makauuwi,” sagot niya.

Tumango itong muli. “Tawagan mo na lang ako o si Olga. Ipaluluto ko nang maaga ang ulam natin para makapagpahinga ka nang maaga.”

Napangiti siya sa narinig. Kahit kailan, napakamaalalahanin ng lola niya.

“Salamat, lola. Mahal na mahal niyo talaga ako,” biro niya rito.

Tumaas ang kulubot na nitong kilay. “May ibig iyong sabihin. Damihan mo ang budget sa susunod,” ganting biro nito.

Natawa na siya nang tuluyan.

Sana lang, ganoon sila araw-araw. Walang iniisip na problema, masaya lang. Dahil maraming mga bagay na mula pagkabata niya ay ipinagkait sa kaniyang pamilya— iyon ay ang ngumiti.

Iyon ay ang sumaya.