"Mom ang galing galing mo pong umarte."
"Mukhang nagenjoy ang baby ko sa panonood ah. Next time ikaw naman ang panonoorin kong umarte. Galingan mo sa mga workshop. One day ikaw naman ang hahangaan ng mga tao at papalakpakan."
"Gusto ko po talaga maging katulad ninyo."
"Kaya pagbutihin mo sa pagaaral mo dahil kelangan mo din yan."
"Syempre naman mom. Teka ang lakas po ng ulan. Nakauwi nakaya si Dad."
"Oo daw."
Isang liwanag ang lumamon sa amin ng sandaling iyon kasunod ng nakakabinging tunog na nagpabingi sa amin. At sa isang iglap nakita ko si Mom nakayakap sa akin. Naliligo sa dugo. She cover me and shielded me from the impact. I lost my mom that night. I was scared and can't process my situation. I was in shocked and I can't even cry. For days I was in hospital and my dad was alone in the funeral.
Nostalgia. The only different is my tears that kept on flowing. It seems that the weather is on my side. Naulit ulit this time what I really lost is myself.
Inilapat ko ang mga palad ko
