KINAGABIHAN ay napag-desisyunan kong sumabay kumain sa kanila. Kahit papaano gumaan na ang pakiramdam ko.
Nagulat silang lahat ng makita ako. Kahit si Jace ay ganoon din. Hindi pa pala ako nakakapag pasalamat sa kanya.
“Darling, ok ka na ba? Gusto mo ba dalhan kana lang namin ng pagkain sa kwarto mo?” Umiling ako kay mommy.
“It's ok mom, ok na po ako. Nakapag-pahinga naman na po ako.”
“Are you sure, sweetie?” Tanong naman ni Daddy, ngayon ko lang siya narinig mag-salita simula kaninang umaga.
“Yes, Dad.”
Tumango naman sila at hinayaan na ako. Akma akong kukuha ng pagkain ng si Jace na ang gumawa non. Tahimik lang siya at walang kibo. Nag-pasalamat naman ako bago nag-simula kumain.
Kanina habang nag-mumukmok ako sa kwarto napaisip ako na hindi ko dapat ikulong 'yung sarili ko sa nangyari dahil paniguradong mas lalala lang ang mang-yayari sa akin. Hanggang kaya ko labanan ang pag-pabalik-balik ng eksena sa akin isip. Lalabanan ko. Traumatic talaga pero kasalanan ko rin n
