Chapter 2
Nagising ako ng nararamdam ko ang sakit sa aking gitna na para akong lalagnatin sa subrang sakit. Kaya lang kailangan kong umalis na dito agad . Nag naimulat nya ang kanyang mata ay wala kahit anong bakas na may kasama syang tao kagabi dahil sa kanyang tabi ay ni isang gusot na palatandaan na may kasama ay wala medyo kinabahan ito. 'Di kaya isang maligmo o inkanto ang ka siping ko kagabi? Wag naman sana,' sabi ko sa aking isipan. Sabi nya ng mahina saka sya dahang dahan kumilos napa ngiwe sa sakit sa kanyang gitna. Saboag tayo nya ay muntik na syang natumba buti na lang at naka hawak sya sa gilid ng kama hanggang napako ang kanyang mata sa center table na may naka lagay na tubig dahil sa uhaw at nanunuyo ang kanyang kalamunan ay agad syang pumunta doon at tiniis ang sakit pag dating nya ay agad nya nakita ang isang papel na may naka sulat. Kahit hindi sya masyadong magaling sa pag basa ng English ay sinubukan parin nya. DRINK THE MEDICINE TO REDUCE YOUR PAIN. TAKE THAT MONEY. THANK YOU FOR THE NIGHT! =DMS= Naintindihan ko naman kung ano ang ibig nyang sinabi kaya agad ko ininom ang gamot saka ng pahinga ng kaunti medyo hindi na masakit kaya agad akong pumunta sa may banyo para maligo kahit papaano ay gumaan ang aking pakiramdam. Agad akong nagmamadali sa aking pagkaligo, pagkatapos nay agad akong nag bihis saka ko kinuha ang pera na sinabi nya, napa nganga ako dahil sa aking nakita, ay subrang dami nito ngayon lang ako nakita ng ganitong karaming pera, medyo kinabahan pa ako na baka ang nakabili sa aking puri ay isang sindikato o isang krimenal, kahit na natakot ako sa aking iniisip ay agad ko itong sinilid sa isang paper bag pero nag-iba ang aking isip, dahil kung idiretso ko isilid sa paper nag ay agad itong mahalata. Nahagip sa aking mata ang isang item na jacket kaya agad ko itong kinuha at doon ko sinilid muna ang pera saka ko sinilid sa paper bag. Napahinto ang aking pag-hahakbang ng may nahagip sa aking mata na isang bagay na kumikinang sa ilalim ng kama kaya agad ko itong pinulot. Namangha ako sa hugis nito at kulay, isa itong bato na may pinaghahalong pula, item at asul. Kaya agad ko itong sinilid sa aking lumang slingbag napasulyap muna ako.sa kama, agad ko nakita ang mansa ng dugo mula sa napunit kung pagkababae. Napa bugtong hininga lang ako sa aking nakita. 'Itong silid na ito at kama ay saksi sa pagkawala sa aking pinaka-ingat ingatan kung pagkababae at dito mawala ang aking pagka berhin,' sabi ko at mapait akong ngumiti. Saka tumalikod kasabay pang tulo sa aking luha. Saka ako umalis sa silid na paika-ika. 'Kahit nagawa ko man ito ay wala akong pinag sisihan, kapalit naman nito ang buhay ng aking kapatid,' sabi ko sa aking isipan habang dahan-dahan akong naglakad patungo sa elavator. Pagdating ko sa ibang ay agad akong pumunta sa sakayan ng jeep. Kahit na masakit pa ang aking bandang gitna ay hindi ko iniinda. Lulan sa jeep patungo sa Hospital ay hindi ako mapakali dahil may dala akong malaking halaga kaya naingat ako sa bawat galaw ko. Nabuhayan lang ako ng loob at nawala ang masamang pumapasok sa aking isipan habang bitbit ko ang perang bayad sa aking puri. Dahil nakita ko na ang hospital kaya agad kung pinara ang jeep na aking sinasakyan. "Manong, para po, dito pang po ako," sabi ko upang tumigil ito sa may gilid. Hanggang naka baba na ako kaya agad akong pumasok sa loob ng hospital at mag mamadaling pumunta sa emergency room kung saan ino-opirahan ang aking kapakid. 'PANGINOON kayo na po bahala sa aming pamilya pati sa aking bunsong kapatid na sana ay gumaling at successful ang kanyang pag-oopera,' maimtim kung panalangin sa Poong Maykapal. Hanggang bumukas iyon at nakita ko ang mga doctor kaya agad akong ko itong tinanong at kina-usap. " Doc, kumsta ang aking kapatid," tanong ko agad sa doctor. Ngumiti muna ito saka nagsalita. "Successfully ang ipirasyon ng iyong kapatid," sabi nya sa akin. Kaya agad akong napaluha sa saya. Dahil hindi naging nabaliwala ang sinakripisyo ko ang aking puri upang mailigtas ko lamang ang kanyang buhay. " Salamat po Doc," pasasalamat ko sa doctor. "Walang ano man, tungkulin namin ang iligtas ang iyong kapatid. Sige iha ipapahatid ko ang iyong kapatid sa silid naka laan sa kanya," sabi ko nya sa akin. "Anong room number po Doc?" tanong ko agad. "VIP room #3," sagot naman nang doctor sa akin. Kaya agad akong pumunta sa elevator buti na lang may naka tuka dito. "Anong floors po maam," tanong sa akin ng babae doon. "Ah eh VIP room #3, Miss!" sabi ko dito. Napa tingin lang ang naturang lalake kaya kiming ngumiti ako saka pinindot ang 12 floor hindi nag tagal ay dumating na kami doon. " Salamat, Miss!" sabi ko dito. Sabay labas at hinanap ang #3 pag ka kita ko agad ko itong binuksan na kina nganga sa aking bibig dahil bumungad sa aking ang pinaka magandang room, parang nasa bahay lamang ako, at ngayon lang din ako nakakita ng ganitong kalaking silid sa tanang buhay ko. Habang hinihintay ko ang paglipat sa aking kapatid ay hindi ko maiwasang isipin ang bayarin dito, baka ang dala kung pera ay kulang pa ito sa isang araw pamamalagi sa aking kapatid. 'Mukhang mahal ang babayaran ko dito. Baka magkulang pa ang pera kung dala,' sabi ko sa aking isipan. "Kailangan ko atang maghanap ng malilipatang silid, dahil baka bukas o makalawa ay baka hindi lang puri ko ang maibinta, baka pati kaluluwa ko ay maisangla ko na rin," sabi ko sa aking sarili habang malungkot akong tumingin may binata. Habang nag iisip ako ay hindi ko namalayang naipasok na pala ang aking kapatid, kung hindi pa tumikhim ang isang nurse ay hindi ako bumalik sa aking katinuan. Agad akong nagpapasalamat sa kanilang kabutihan, hanggang tinanong ko ito kung may mas mura pang silid upang mailipat ko ang aking kapatid sinabi sa kanila na baka hindi ako makabayad kung itong silid ang aking kunin. Pero sinabi na lang sa isang nurse ay hindi ako mag-alala dahil bayad na raw ito hanggang makalabas ang aking kapatid na kina saya ko. Hanggang nag paalam ito sa akin. Kaya agad akong nagpasalamat sa kanila.Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “