ตอนที่ 31 คุ้นชินกับสิ่งที่จะเข้าไป

          ท่ามกลางความโกลาหลเชี่ยวกราก มีเพียงแขนใหญ่ยักษ์ของปีศาจคิวที่คอยฉุดรั้งมนุษย์หนุ่ม ไม่ให้โดนกระแสพิษสวาทพัดพาจนหลุดไกล

          ดันเต้โอบกอดยึดโยงมิวเอาไว้จากทางด้านหลัง ลมหายใจติดขัดจากอาการเหนื่อยหอบ ใบหน้าแดงฉานราวดวงตะวันใกล้ตกดิน

          ท่อนล่างชุ่มโชกไปด้วยของเหลวหลากหลายชนิด รวมไปถึงโซฟาเลอะเป็นคราบจนทั่ว คาดว่าการทำความสะอาดคงไม่ง่าย

          ร่างเล็กในวงแขนดิ้นกระสับกระส่ายด้วยจิตใจไม่มั่นคง ถึงภารกิจจะลุล่วงไปด้วยดี ทว่าก็ยังเหลือช่องว่างรอการเติมเต็ม

          นัยน์ตาของอมนุษย์ในร่างชายหนุ่มเรืองรองเป็นสีทอง แม้พลังจะกลับคืนมาไม่เต็มร้อย แต่ก็มากพอจะพาเขาและมนุษย์นอ้อมกอดหลบลี้หนีข้ามไปยังอีกดินแดน

          เพียงฝ่ามือหนาใหญ่กางออกทาบทับเข้ากับใบหน้าหื่นกระหาย มนุษย์หนุ่มก็ผล็อยหลับโดยไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกทุกอย่างมลายหายพร้อมกับสติ ราวกับทุกอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่…

          เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ เปลวไฟแผดเผาตามร่างกายมอดดับลง มิวรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก แม้จะมีเศษเสี้ยวบางอย่างคุกรุ่นอยู่ในช่องท้อง

          ทั้งห้องสาดส่องด้วยแสงจากธรรมชาติ มันไม่ได้มาจากหลอดไฟระคายตา ทว่านวลตากว่ามาก…

          ปีศาจผิวเข้มลดฝ่ามือลง เพื่อให้ใบหน้าของมนุษย์ผู้งุนงงทำความเข้าใจกับภาพตรงหน้าให้เต็มสองตา ก้อนหมอกขมุกขมัวปะทะผิวหนังนำพาความเย็นชื้นหอบมาพร้อมกัน

          เพียงการสะบัดมือหนาใหญ่อย่างแผ่วเบา วิสัยทัศน์คับแคบก็ค่อยๆกระจ่างขึ้น มิวส่ายหน้าไปมาเพื่อสำรวจที่ทางของตัวเอง

          ดวงตาสดใสมองภาพทุกอย่างชัดเจนกว่าเมื่อนาทีก่อนมาก แม้ควันสีข้าวจะห้อมล้อมอยู่ห่างไปไม่ถึงเมตร

          ‘ห้องนอนของฉันเหรอ?’ มนุษย์หนุ่มขยี้ตาพลางหันมองรอบตัว ม่านหมอกค่อยถอยร่น

          นิ้วมือเรียวยาวไล้ลู่ตามผ้าปูลายคุ้นตา ความอ่อนนุ่มที่สัมผัสได้ไม่ต่างจากของจริง เว้นเพียงแต่ภาพขมุกขมัวเบื้องหน้าทำให้มิวรู้ว่านี่คือความฝัน

          “ตัวของนายยังร้อนอยู่เลย” ดันเต้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

เสียงทุ้มนุ่มลึกทำให้มิวรู้สึกถึงตัวตนของอีกคนด้านหลัง สติบางส่วนจึงพอค้นพบทางกลับคืนมาบ้าง

          ไม่สามารถปฏิเสธได้จนเต็มปากว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ตัวเขา ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มรับรู้ถึงทุกการกระทำของตัวเอง เพียงแต่หน้ามืดตามัวไปกับแรงผลักดันรุนแรงในกายอันรุ่งโรจน์ และไม่อาจกักเก็บความหิวโหยตามที่ควรจะเป็นได้

          เมื่อคิดถึงเรื่องน่าอายที่พึ่งทำลงไป มิวก็อยากม้วนตัวหนีหายไปในม่านหมอก

          “เป็นอะไรไป? ทำไมถึงเงียบนัก” ดันเต้ขยี้จุดละอาย “ตะกี้ยังลามกอยู่เลยนี่”

          “พูดมากน่า”

          “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้”

          “อือ” มิวรวบรวมสมาธิได้ยากเมื่อด้านหลังถูกดุนดันด้วยเนื้อท่อนใหญ่

          “นายดีขึ้นหรือยัง?”

          “ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่ข้างในเหมือนมีแก๊สร้อนๆอัดอยู่เต็มตัว” มิววางท้ายทอยลงบนแผงอกแข็งแรงของดันเต้ “แน่นไปหมด”

          “ที่นี่คงช่วยบรรเทาแต่คงไม่ได้ทำให้นายหายดี พวกเราคงต้องอยู่ในนี้อีกสักพัก” ดันเต้กัดฟันกรอด “เจ้าเทพหมานั่นมีพลังเยอะขนาดนั้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัวได้ยังไงกัน”

          ดูเหมือนว่าความเย็นสบายของสายหมอกไม่อาจช่วยระงับเวทมนตร์แปลกปลอมได้นานนัก ความร้อนจากหน้าท้องของมิวค่อยลามไปตามเส้นเลือด เด็กหนุ่มขดเกร็งร่างกายเพื่อบรรเทาความแสบ

          “ไม่รู้สิ! แต่นายช่วยทำอะไรสักอย่างได้ไหม” มิวออดอ้อน “ร่างกายของฉันเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ”

          สายตาของดันเต้หลุบต่ำลงมองไปยังเป้าที่นูนกลมของมิว “ฉันน่าจะใช้วิธีเดียวกับที่นายทำได้ ขอแค่ระบายเวทมนตร์ที่นายรับเข้าไปออกมา”

          มิวเอียงคอยั่วยวน “งั้นช่วยฉันหน่อย”

          ถึงจะรู้ว่ามนุษย์ในอ้อมแขนถูกใช้เป็นเครื่องมือหลายครั้งหลายหน ดันเต้ก็ไม่อาจหักห้ามตามสัญชาตญาณ เมื่ออาหารอันโอชะจ่อปากขนาดนี้ หากไม่ลิ้มลองก็คงโดนเพื่อนปีศาจล้อไปชั่วกัปชั่วกัลป์

          กลิ่นของมิวแผ่ซ่านจากร่างกาย มันแตกต่างและไม่เหมือนเดิม พีชหอมหวานซ่อนเปรี้ยวเหม็นคละคลุ้งด้วยกลิ่นฉุนของวานิลลา แม้นไม่ใช่สิ่งอันพึงประสงค์ของดันเต้ แต่เขาก็ตระหนักดี… เป็นเพราะมนุษย์ของเขาถูกสิ่งแปลกปลอมเจือปน

          การชำระล้างจากความฝันเท่านั้นถึงจะช่วยมิวได้…

          ดันเต้โน้มตัวเข้าหาใบหน้าของมิวในขณะที่ดวงตาจับจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ลมหายใจพันเกี่ยวขดกันเป็นวงในอากาศ

          เปลือกตาปิดสนิทพร้อมรอบจูบแห่งปีศาจ ดันเต้ละเลียดชิมริมฝีปากนุ่มสีระเรื่อนั้นอย่างละเมียดละไม อีกฝ่ายตอบสนองกลับในแบบเดียวกัน

          ในความคิดหนึ่ง… ดันเต้ไม่แน่ใจว่าน้ำลายของเขาจะเป็นพิษต่อมิวเพิ่มหรือไม่ แต่คงไม่เป็นอะไรมากหากทั้งคู่ยังอยู่อาณาเขตของดันเต้ ดินแดนที่พลังของเขาสูงสุดเหนือทุกดินแดน

          ความอุ่นร้อนของมิวถ่ายเทเข้าไปยังร่างของปีศาจคิวบัส อ้อมกอดที่เคยมัดพันธนาการเอาไว้คลายออกอย่างหลวมๆ เมื่อทุกอย่างเข้าสู่สถานการณ์ที่ควบคุมไหว

          ลิ้นของปีศาจและมนุษย์ต่อสู้ดิ้นรนอยู่ในโพรงปากอุ่นชื้น มือก็แยกย้ายทำหน้าที่เพื่อจุดประสงค์เดียวกัน คือปลุกเร้าราคะในร่างของอีกคน

          มิวเหยียดแขนข้างหนึ่งอ้อมไปยังท้ายทอยของดันเต้ ถูไถผมแต่ละเส้นอย่างทะนุถนอม มืออีกข้างก็สะกิดต้นขาหนาแกร่งของปีศาจ

          สะโพกที่ถูกดุนดันจากแก่นเนื้อที่ยังแข็งอยู่โยกย้ายปลุกเร้าอย่างช่ำชอง มีเพียงแผ่นผ้าบางๆกั้นความอบอุ่นนี้เพียงเท่านั้น

          “แน่ใจนะว่านายเคยมีอะไรแค่กับแฟนเก่าคนเดียว” ดันเต้ถอนรอยจูบ พยายามหาจังหวะพักชั่วคราวจากความเร่าร้อน

          “อือ… ทำไม?” มิวกัดริมฝีปากจนแดง

          “ร่างกายทุกส่วนของนายมันตอบสนองอย่างดี เหมือนคนที่ผ่านเรื่องพวกนี้มาเยอะ”

          “คงเพราะฉันดูหนังโป๊มาเยอะ ตอนพยายามทำให้ไอ้นั่นแข็ง” จู่ๆมิวก็รู้สึกเขินเมื่อต้องเผยสิ่งที่ปกติไม่พูดให้คนอื่นฟัง อย่างไรเสียดันเต้ก็คงอ่านใจเขาได้อยู่ดี การพูดตรงๆอาจอึดอัดนิดหน่อยในช่วงแรก “ร่างกายคงจดจำอะไรพวกนั้นมา”

          “ไม่เลว” ดันเต้ยกมุมปากสูงอย่างตื่นเต้น “ร่างกายของนายดูท่าจะยืดหยุ่นได้ดีเสียด้วย ฉันชักอยากจะลองจับขาเล็กๆของนายพาดบนบ่าเสียแล้วสิ”

          “ดะ… เดี๋ยว ฉันไม่เคยเป็นฝ่ายรับมาก่อน”

          “แล้วนายจะติดใจ” พูดพลางมือซุกซนของดันเต้ก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมิวทีละเม็ด

          ดันเต้โน้มตัวซุกไซร้หลังใบหูของมิวจนชายหนุ่มขนลุกชูชัน ลมหายใจอุ่นร้อนพวยพุ่งสัมผัสจุดบอบบางจนมนุษย์ผู้อ่อนระทวยครางระงม “อ๊ะ… ”

          หน้าอกเต่งตึงสีขาวเนียนถูกเปิดออกกว้าง จนยอดสีชมพูสดแย้มออกมารับอากาศสดชื่น ส่วนหัวแข็งชูชันและไวต่อสัมผัสมากขึ้นกว่าเดิม

          มือหนาใหญ่เลื่อนต่ำลงไปยังเอวคอดของมิว ก่อนค่อยๆปลดเข็มขัดออกอย่างเชื่องช้า หัวใจสองดวงสั่นระรัวจากความตื่นเต้น

          ชายหนุ่มเกร็งตึงไปทั่วทั้งตัว ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความเสียวกระสันที่ถาโถมจากข้างบนและล่าง สะโพกบิดแอ่นหนีแท่งไฟข้างหลัง

          ซิปกางเกงถูกรูดลงจนสุด คลายความรัดแน่นเพื่อเผยให้เห็นบางส่วนที่อึดอัดหลบซ่อนอยู่ในเนื้อผ้า มันสั่นผงกทักทาย

          “ดูเหมือนว่าเจ้าหนูของนายคงชอบความฝันของฉัน” พูดจบดันเต้ก็สอดนิ้วมือข้อหนาเข้าไปใต้กางเกงในสีขาวที่ยุ่งเหยิงด้วยคราบเปียกชื้น “อยู่ในนี้นายคงใช้งานได้ตามใจชอบ”

          แท่งเนื้อเนียนนุ่มขยายใหญ่อยู่ภายใต้ร่มผ้า เพียงแค่สัมผัสกับมือของดันเต้มันก็คายของเหลวแห่งความเสียวซ่านออกมา

          มือของดันเต้นวดคลึงง่ามขาขาวเนียนละเอียดของมิว มนุษย์หนุ่มหนีบมันด้วยความกระสันสั่น ทั้งร่างกระตุกเร่าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

          “ฉันรู้แล้วว่าจะเล่นสนุกอะไรกับด้านล่างของนายดี”

          “เล่นสนุกเหรอ?” มิวกัดกรามแน่น “ฉันนึกว่านายกำลังจะช่วยฉัน”

          “เราทำสองอย่างนี้พร้อมกันได้” ดันเต้หัวเราะในลำคอ “ถอดกางเกงออกสิ”

          “ไม่นะ… นี่นาย… ฉันไม่ยอมให้นายเอาไอ้นั่นใส่เข้ามาในตัวฉัน” มิวตกใจสุดขีด เนื้อตัวสั่นเทิ้ม “ไม่ไหวหรอก”

          มิวตระหนักรู้ดีว่าความฝันที่ดันเต้สร้างสรรค์นั้นไม่เหมือนกับความฝันทั่วไป ทุกความรู้สึกนั้นสมจริงราวกับเป็นมิติคู่ขนานกับโลกแห่งความเป็นจริง ฉะนั้นหากเขาโดนกระบองยักษ์ของดันเต้ตอกผ่านช่องเล็กจ้อยของตัวเอง มีหวังร่างของแยกเป็นสองซีก

          “ฉันรู้ว่าตอนนี้นายยังไม่พร้อม ฉันไม่ทำอะไรรุนแรงแบบนั้นหรอกน่า… เชื่อใจฉัน”

          ถึงจะกล้าๆกลัวๆ กระนั้นมิวก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี ณ ตอนนี้การไว้ใจปีศาจอย่างดันเต้ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าใดนัก ออกจะเริ่มสนุกมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ

          ไม่นานท่อนล่างของมิวก็เปลือยเปล่าโดยสมบูรณ์ เขาใช้มือปิดแท่งเอ็นที่พองตัวของตัวเองด้วยความเขินอาย จิตใจภายในยังต่อสู้กับความร้อนที่จวนเจียนระเบิด

          ดันเต้วางคางไว้บนไหล่ของมิวพลางเลียนิ้วกลางของตัวเองจนชุ่ม

          “นายจะทำอะไร?” มิวหวาดผวา… จากการดูหนังโป๊บ่อย เขาพอจินตนาการได้ว่าฉากต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น “ไหนนายบอกจะไม่แหย่มันเข้ามา”

          “ชู่ว” ดันเต้ส่งสัญญาณเตือน “ฉันรับปากแล้วว่าจะไม่ใส่ไอ้จ้อนของฉันเข้าไปในตัวนาย แต่ฉันก็ยังอยากให้นายคุ้นชินกับอะไรก็ตามที่กำลังจะเข้าไป”

          ปีศาจผู้มีดวงตาเรืองรองจับขาของของชายหนุ่มฉีกออกจนกว้าง ก่อนช้อนจะช้อนมันเอาไว้ในท่อนแขน จนรูสวาทสีชมพูหวานแสนคับแคบถูกบังคับให้เปิดเผย

          หัวเข่าของชายหนุ่มถูกยกขึ้นสูงจนเกือบชนหน้าอก โชคดีที่ร่างกายของมิวยืดหยุ่นตามดันเต้พูด เลยทำให้ท่าทางยุ่งยากเหล่านี้ไม่ทำให้เขาเจ็บปวด

          นิ้วที่ชุ่มโชกลื่นไถลไปตามรอยพับของกล้ามเนื้อ มิวอ่อนระทวยราวกับถูกดูดพลังงานทั้งหมดออกจากร่าง

          มือของดันเต้อีกข้างก็จับประคองแท่งเนื้อสีสว่างเอาไว้ในมือ มิวเผลอจิกเล็บสั้นกุดลงบนท่อนแขนของดันเต้โดยไม่ตั้งใจ

          ปลายนิ้วของดันเต้กดลงไปยังรอยจีบเนียนสะอาดอย่างแผ่วเบาจนมันยุบบุ๋มลงไป หากออกแรงอีกนิดเพียงเดียวมันก็จะถูกดูดเข้าไปยังหลุมสวาทได้อย่างง่ายดาย

          มิวครางกระเส่าปลดปล่อยเมือกขาวโปร่งแสงออกมา ยังเหลือความอึดอัดอยู่ในภายในอีกมากที่ยังโหยหาช่องทางออก

          “นายอยากให้ฉันใส่มันเข้าไปไหม?” ดันเต้เอ่ยถามอย่างสุภาพ แก้มและใบหูสีเข้มจากการสูบฉีดของเส้นเลือด “ถ้าฉันไม่รีบห้ามตัวเองตอนนี้ นิ้วของฉันคงโดนนายดูดเข้าไปจนหมด”

          “หยุด… ก่อน” มิวใช้พลังงานมากโขในการห้ามตัวเอง ก่อนทุกอย่างจะเตลิดไปไกล “ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนหายใจไม่ออก”

          ลมหายใจของมิวขาดห้วงเมื่อต่อสู้กับความไม่สบายตัวจากด้านล่าง เขาอยากให้ดันเต้ลองยัดนิ้วข้อใหญ่เหล่านั้นเข้าไปจนสุด ทว่าความกล้ายังไม่มากพอ

          “ก็ได้! ฉันจะอดทนรอจนกว่านายจะคุ้นชิน” ดันเต้ดึงปลายนิ้วออกห่างจากหลุมดูดสีชมพูหวานแหวว ก่อนจะวางริมฝีปากทับแก้มเนียนนุ่มของมิว

          ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีแต่มิวไม่รู้ว่าควรรับมือกับการเป็นฝ่ายรับอย่างไร เขาไม่อยากให้ท่าทางของเขาออกมาแย่หรือเก้กังจนชวนขัน 

          ชายหนุ่มคิดทดในใจเอาไว้ว่าหากกลับจากความฝัน จะลองหาข้อมูลหรืองานวิจัย ไม่คงหาหนังโป๊เฉพาะทางเป็นการเตรียมตัว เผื่อครั้งหน้าตัวเองอาจรู้สึกพร้อมมากกว่านี้

          “งั้นวันนี้ฉันจะช่วยเตรียมช่วงล่างของนายให้คุ้นเคยอีกสักหน่อยแล้วกัน”

          “เอ๊ะ!?”

          โดยไม่ทันตั้งตัวดันเต้จับร่างเล็กกว่านอนตะแคงลงบนเตียง โดยมีเข้าโอบกอดจากทางด้านหลังเอาไว้ “ผ่อนคลายแล้วปล่อยให้ฉันนำทาง”