“เหตุใดกริ้ว” หลี่หลานหมิงเสียงเกรี้ยวไม่เพียงเท่านั้นยังชักสีหน้าไม่พอใจออกมาหลายส่วน
สองขุนพลคู่ใจเริ่มไม่สบายใจก่อนจะเป็นหม่าชิงเทียนที่ดันหลังเพื่อนให้พูดแทน “ก็ทรงขัดรับสั่งฝ่าบาท”
“ข้ากลัวรึ”
“รู้ว่าท่านอ๋องมิเกรงกลัว”
“ชีวิตข้า ข้าเลือกเอง” หลี่หลานหมิงว่าจบก็สะบัดหน้าเดินกลับเข้าไปในกระโจม ไม่สนใจทั้งสอง
แต่ก่อนที่หม่าชิงเทียนและหวังเฉาเสี่ยนจะแยกย้ายก็ได้ยินเสียงเปิดม่านกระโจมพรึ่บพรั่บตามด้วยเจ้าของร่างกำยำที่ยืนเท้าแขนอยู่หน้าประตู สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกยินดียินร้ายแต่กลับออกคำสั่งกลายๆ
“พวกเจ้าไปตามจับเจ้าตุ้งตุ้งกระต่ายหูเทาที่ชายป่าน้ำตกฝั่งโน้นมาให้ข้า”
“แต่นี่มันก็สายแล้ว”
“ยังมีเวลาอีกมาก ก่อนตะวันขึ้นข้าต้องได้เห็นมันอยู่ที่นี่”
“แล้วหากพวกเราหาไม่เจอเล่าพ่ะย่ะค่ะ”
“หาจนกว่าจะเจอ มีกี่ตัวก็หามาให้หมด ข้าจะเอากลับตำหนักเหมันต์ไปให้ซิงซิน”
“หะ... หา!” สองขุนพลอุทานพร้อมกันอีก เป็นหม่าชิงเทียนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ่ยต่อ “แค่ไม่ทันไรท่านอ๋องของเราก็หลงพระชายาเสียแล้ว”
“พูดมาก”
“หากว่าหาไม่เจอเล่าพ่ะย่ะค่ะ”
“ก็ไม่ต้องกลับมา”
“โธ่!” หวังเฉาเสี่ยนอึกอักไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้
