12 เด็กหนอเด็ก

จินซิงซินแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปาก ดึงริมฝีปากล่างลงจนเห็นรอยแผลเล็กขนาดเท่าปลายเล็บ ดวงหน้านวลก็เริ่มขึ้นสีชาดโดยไม่รู้ตัวแล้วมองค้อนอ๋องสี่หลี่หลานหมิงที่ยืนคอแข็งคุมเชิงอยู่ไม่ไกล

“เอ่อ... เขาจะทำแบบนี้กับเจ้าแลกกับไม่กินตุ้งตุ้งเช่นนั้นหรือ”

“ใช่ๆ แล้วเขาก็กัดข้าจนปากเป็นแผล คนใจร้ายไม่ต่างจากเสือยังบอกว่านี่แค่เล็กน้อย อีกหน่อยถ้าข้าดื้อจะไม่แค่กัดแต่จะกินข้าด้วย”

“หะ... หา!” สองขุนพลร้องลั่นพร้อมกัน

จินฮุ่ยอิงทนฟังไม่ได้รีบเอามือปิดปากน้องสาวแล้วพยุงลุกขึ้นเดินด้วยความทุลักทุเล กระทั่งถูกกระชากแขนอีกครั้ง

“ท่านแม่!”

“พวกเจ้ายิ่งอยู่นานยิ่งน่าขายหน้า กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!”

จินฮูหยินที่โผล่มาเงียบๆ ตวาดพลันเชิดหน้าก้าวฉับๆ ฝ่าวงล้อมสามหนุ่มไปยังบุตรสาวทั้งสองที่กอดกันกลมอยู่บนพื้นหญ้า จินฮุ่ยอิงที่อยู่ในโอวาทมารดามาตลอดกระวีกระวาดดึงร่างน้องสาวลุกตาม จินซิงซินหยุดร้องทันทีที่สบแววตาแข็งกร้าว

“ข้านึกว่าท่านแม่กลับไปก่อนแล้ว” จินฮุ่ยอิงเอ่ยเสียงเบาหวิวมือจับจินซิงซินแน่น

“ก็ไปแล้วแต่เพราะพวกเจ้าไม่ตามลงไปเสียที แม่ก็เลยกลับขึ้นมาทันได้ฟังเรื่องขายหน้า ดีเหมือนกันจะได้ถามให้รู้เรื่องไปเลย ไหนๆ ก็ทำขนาดนั้นกับซิงซินแล้วพรุ่งนี้ก็ส่งขบวนมารับนางไปเลยเถอะ”

“โธ่! ท่านแม่เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ พวกเรากลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ”

“นางลิ้นไม่มีกระดูก^[1]เอง เจ้ายังว่าแม่พูดเรื่องน่าอับอายเช่นนั้นรึ!” จินฮูหยินต่อว่าทันทีที่บุตรสาวไม่เข้าข้าง ยิ่งเห็นสีหน้าห่วงใยที่บุตรสาวแสดงออกนั่นอีก

ชิ!

“หรือจะให้นางตั้งท้องก่อนจึงคิดแก้ไข”

จินฮูหยินจงใจว่าให้ได้อายไม่พอยังกรีดรอยยิ้มราวกับปีศาจขณะประสานสายตากับคนที่แสนชิงชัง ตีเหล็กยามร้อนย่อมดี ในเมื่อจินซิงซินยอมรับกับปากว่าถูกคนชั่วรังแก นางเห็นทีผลักไสให้พ้นตาเท่านี้ความว่าขบวนแม่สื่อยื่นข้อเสนอให้บุตรสาวฮูหยินใหญ่นั้นไม่พ้นเป็นจินฮุ่ยอิงบุตรสาวของนางที่เลื่อนขั้นขึ้นมาแทน

            “ข้าจะรอดูพรุ่งนี้ อย่ากลัวจนหัวหดไม่เห็นแม้เงาก็แล้วกัน” นางปรามาสต่อแล้วรอดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย แต่กลับเป็นบุตรสาวนางที่ออกตัวแทน

“แต่ซิงซินบอกแล้วว่าไม่มีอะไรก็ เอ่อ แค่จูบเท่านั้น” จินฮุ่ยอิงออกตัวแทนน้องเพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางที่มารดาจะกำจัดน้องสาวให้พ้นทางจึงพาซื่อถึงกับโดนสายตาดุๆ จากมารดาปราม

“เจ้าห้ามยุ่งเรื่องนี้แม่จัดการเอง”

“แต่ว่า ท่านแม่จะตบแต่งซิงซินให้คนไม่รู้ที่มา ก็รู้อยู่ว่าน้อง”

“เงียบ!”

จินฮุ่ยอิงถึงกับหน้าซีดคอหดเข่าแทบทรุดเพราะไม่สามารถช่วยคัดง้างเรื่องนี้แทนได้ กิริยาท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของนางอยู่ในสายตาหวังเฉาเสี่ยนตลอด กระทั่งอ๋องสี่หลี่หลานหมิงก้าวอย่างสุขุมมายืนต่อหน้า

“ข้าบอกจะรับผิดชอบย่อมไม่บิดพลิ้ว เกรงแต่พวกเจ้าจะเตรียมตัวไม่ทันหากข้าส่งคนไปรับตัวเจ้าสาว”

“รับตัว?”

“ใช่”

“แล้วพิธีสู่ขอ ของหมั้นหมาย ยกน้ำชา พิธีไหว้ฟ้าดินเล่า”

“ไม่ต้องห่วง เราจะจัดให้อย่างสมเกียรติแน่นอน” หม่าชิงเทียนตอบแทน

“เช่นนั้นก็ดี คนจะได้ไม่ครหานินทาว่าบุตรสาวคนเล็กตระกูลจินอาภัพ ไม่มีแม้แต่เกี้ยวเจ้าสาวมารับถึงเรือน”

ฮูหยินจินปรายตามองอ๋องสี่ศีรษะจรดปลายเท้า ถึงแม้จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูมีฐานะไม่เบาแต่ไฉนเลยจะสู้ขบวนสู่ขอจากวังหลวงได้ หากจะว่ากันตามจริงแล้ว ตอนนี้นางต่างหากคือฮูหยินใหญ่ตระกูลจิน แม้จินฮุ่ยอิงบุตรสาวของนางมิใช่คนที่เป็นคู่หมายของอ๋องสี่ตั้งแต่แรก นางต้องทำให้จินซิงซิงเด็กกำพร้าโง่เขลาเบาปัญญาที่เกิดแต่ฮูหยินใหญ่คนก่อนพ้นทางไป

หึหึ...

แค่ให้คนผู้นี้กำหนดชะตาชีวิตจินซิงซินไป มือนางก็จะไม่แปดเปื้อน สามีที่เดินทางไปค้าขายกลับมาคงไม่ว่าอะไรหากมีข่าวดีเรื่องบุตรสาวจะได้ตบแต่งเป็นชายา

หลี่หลานหมิงปรายตามองทีท่าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกสมเพชก่อนจะเบนสายตาไปทางร่างอรชรที่ถูกพี่สาวประคองไกลห่างออกไปทีละน้อย ตามด้วยมารดาของพวกนางที่เชิดคอตั้งบ่ากลับไปอย่างอารมณ์ดี เหตุใดนางจึงผลักไสบุตรสาวให้เขาเช่นนี้ แล้วเหตุใดเขาจึงได้ร้อนรุ่มเพราะจินซิงซินถึงเพียงนี้...

เพราะเรือนร่างนุ่มนิ่ม...

หรือเพราะผิวเนื้อนวลยามสัมผัส...

หรือเพราะ...

หลี่หลานหมิงเผลอยกนิ้วโป้งแตะริมฝีปากตนไล้ไปมาเบาๆ อย่างลืมตัว สีหน้าเฉยชาค่อยๆ เผยอรอยยิ้มอย่างที่มิเคยพบเคยเห็นจนสองขุนพลหน้าหยกมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา และเป็นคนเจ้าเล่ห์กว่าที่ก้าวเข้าหาเพื่อไขข้อข้องใจ

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่หลานหมิงหันกลับมาตามเสียงเรียก ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่เลือนหายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่สบแววตารู้ทันปนหนักใจของสองสหายคู่ใจ จึงได้แต่ปั้นหน้านิ่งคอแข็งเชิดก่อนเอ่ย “ว่ามา”

“ทำเช่นนี้จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดไม่ดี เจ้าก็เห็นว่านางก็เป็นบุตรสาวสกุลจินเช่นกัน”

“แต่ที่ขบวนแม่สื่อไปสู่ขอคือคุณหนูใหญ่สกุลจิน มิใช่คุณหนูรอง” หวังเฉาเสี่ยนพูดต่อ หม่าชิงเทียนพยักหน้าเห็นด้วย สองคนประสานเสียงกันพูดต่อ “หากฝ่าบาทรู้เข้ามิทรงกริ้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

[1] ลิ้นไม่มีกระดูก : คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น