12 เด็กหนอเด็ก

จินซิงซินแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปาก ดึงริมฝีปากล่างลงจนเห็นรอยแผลเล็กขนาดเท่าปลายเล็บ ดวงหน้านวลก็เริ่มขึ้นสีชาดโดยไม่รู้ตัวแล้วมองค้อนอ๋องสี่หลี่หลานหมิงที่ยืนคอแข็งคุมเชิงอยู่ไม่ไกล

“เอ่อ... เขาจะทำแบบนี้กับเจ้าแลกกับไม่กินตุ้งตุ้งเช่นนั้นหรือ”

“ใช่ๆ แล้วเขาก็กัดข้าจนปากเป็นแผล คนใจร้ายไม่ต่างจากเสือยังบอกว่านี่แค่เล็กน้อย อีกหน่อยถ้าข้าดื้อจะไม่แค่กัดแต่จะกินข้าด้วย”

“หะ... หา!” สองขุนพลร้องลั่นพร้อมกัน

จินฮุ่ยอิงทนฟังไม่ได้รีบเอามือปิดปากน้องสาวแล้วพยุงลุกขึ้นเดินด้วยความทุลักทุเล กระทั่งถูกกระชากแขนอีกครั้ง

“ท่านแม่!”

“พวกเจ้ายิ่งอยู่นานยิ่งน่าขายหน้า กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!”

จินฮูหยินที่โผล่มาเงียบๆ ตวาดพลันเชิดหน้าก้าวฉับๆ ฝ่าวงล้อมสามหนุ่มไปยังบุตรสาวทั้งสองที่กอดกันกลมอยู่บนพื้นหญ้า จินฮุ่ยอิงที่อยู่ในโอวาทมารดามาตลอดกระวีกระวาดดึงร่างน้องสาวลุกตาม จินซิงซินหยุดร้องทันทีที่สบแววตาแข็งกร้าว

“ข้านึกว่าท่านแม่กลับไปก่อนแล้ว” จินฮุ่ยอิงเอ่ยเสียงเบาหวิวมือจับจินซิงซินแน่น

“ก็ไปแล้วแต่เพราะพวกเจ้าไม่ตามลงไปเสียที แม่ก็เลยกลับขึ้นมาทันได้ฟังเรื่องขายหน้า ดีเหมือนกันจะได้ถามให้รู้เรื่องไ