ตอนที่13 ห่วงใย
หลังจากเลิกเรียนณิชาก็ต้องมาซ้อมกิจกรรมของมหาลัยที่เธอได้รับมอบหมายให้เป็นคนถือคทาไม้หนึ่ง จึงต้องอยู่ซ้อมช่วงเย็นหลังเลิกเรียนทุกวันทำให้ช่วงนี้เธอแทบไม่ค่อยได้พูดคุยกับชายหนุ่มมากนัก จะเจอกันก็ตอนที่เขาต้องการทำเรื่องบนเตียงกับเธอเท่านั้น และทุกครั้งที่เสร็จกิจเขาก็กลับไปโดยที่ทั้งคู่ก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย และวันนี้ก็เช่นกันหลังจากเรื่องบนเตียงจบลงเขาก็เดินออกไปเงียบ ๆ ไม่พูดไม่บอกกล่าวอะไร
“ณิชาเป็นอะไร! หน้ามืดเหรอ ไหวหรือเปล่าไม่ไหวพักก่อนก็ได้นะอีกตั้งหลายวันกว่าจะถึงวันจริง” เพื่อนร่วมคณะที่กำลังซ้อมอยู่ข้าง ๆ กันรีบปรี่เข้าไปหาเด็กสาวเมื่อเห็นว่าร่างบางเซถอยหลังเหมือนคนกำลังจะล้ม
“ไม่เป็นไรแค่หน้ามืดนิดหน่อย เราขอพักสัก 5 นาทีนะ” ณิชายกมือกุมขมับและหลับตาพร้อมยืนนิ่ง ๆ เพื่อตั้งหลัก เมื่อรู้สึกว่าอาการหน้ามืดยังไม่ดีขึ้นจึงเดินไปนั่งตรงม้านั่งที่อยู่ไม่ไกลโดยมีเพื่อน ๆ คอยตามดูไม่ห่าง
“พักก่อนได้จ้า” เสียงรุ่นพี่ที่อยู่คอยควบคุมการซ้อมเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องดูท่าทางไม่ค่อยดี
ตึ่ง ~ ตึง ~ ตึง ~ เสียงดนตรีบรรเลงให้จังหวะในการเดินสำหรับการซ้อมขบวนดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ณิชานั่งพักจนรู้สึกว่าอาการดีขึ้นกว่าเดิม
แม้ว่าเธอจะยังคงรู้สึกมึนหัวอยู่แต่เพราะด้วยความเกรงใจที่ทั้งรุ่นพี่และเพื่อนคนอื่นต้องมาคอยตัวเองเพียงคนเดียว ณิชาจึงต้องแสดงสปิริตเพื่อให้การซ้อมนั้นผ่านพ้นไป แต่เพราะความอ่อนแอของร่างกายที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อซ้อมต่อไปได้แค่แป๊บเดียวและถึงจังหวะที่ณิชาต้องโยนไม้คทา อยู่ ๆ เด็กสาวเกิดอาการหน้ามืดขึ้นอีกครั้ง
ปึ๊ก! เคล้ง! เสียงไม้กระทบกับอะไรสักอย่างก่อนจะตกลงกระแทกพื้น
กรี๊ด!!! เสียงกรี๊ดลั่นสนามเมื่อเห็นเลือดสีสดไหลออกจากศีรษะของเด็กสาว ไม้คทาขนาดใหญ่หล่นใส่หัวจนเด็กสาวจากนั้นรับรู้ถึงความเจ็บและอาการชาตามมารวมถึงสติที่ดับวูบไปชั่วครู่
“ณิชา บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มร่างสูงรีบเปิดประตูลงจากรถทันทีทั้งที่รถยังจอดไม่สนิท ซันเดย์ตรงดิ่งเข้ามาอุ้มร่างบางขึ้นจากพื้นและตรงไปยังรถที่เตมินจอดรออยู่
ณิชารู้สึกคล้ายกับว่าถูกอุ้มจากใครคนหนึ่งขึ้นมา และกลิ่นกายของคนอุ้มนั้นก็เป็นกลิ่นที่เธอจำได้ไม่ลืม
ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาลนั้นซันเดย์คอยห้ามเลือดที่ไหลออกมาจากแผลทางศีรษะของเด็กสาวพร้อมทั้งเรียกชื่อเธอเป็นระยะเพื่อประเมินอาการ
[มึงอยู่ไหน เตรียมห้องฉุกเฉินให้กูด้วย] เสียงเรียบแต่จริงจังกรอกไปตามสายทันทีที่ปลายสายกดรับ
โดเมนที่พึ่งออกจากห้องผ่าตัดก็ได้รับสายจากซันเดย์ ยังไม่ทันได้พักเหนื่อยก็ต้องรีบสาวเท้าไปจัดการตามที่เพื่อนสั่ง
[ใครเป็นอะไร] เสียงเรียบปนหอบถามกลับขณะที่กำลังเดินตรงไปยังห้องฉุกเฉินที่อยู่โซนด้านหน้าของโรงพยาบาล
“ณิชาเกิดอุบัติเหตุ” ไม่รอให้ซันเดย์ต้องอธิบายซ้ำและโดเมนก็ไม่คิดที่จะถามความยาวต่อ ทั้งซันเดย์และโดเมนต่างก็กดวางสายพร้อมกันเพื่อจัดการในสิ่งที่ควรทำ
ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำถูกผู้บริหารเดินมาสั่งการเพื่อเตรียมรับคนไข้เคสอุบัติเหตุ ไม่ถึง 5 นาทีทุกอย่างก็เรียบร้อยเป็นจังหวะเดียวกับที่รถคันหรูคุ้นตาของเหล่าหมอและพยาบาลมาจอดเทียบหน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับคุณหมอหนุ่มที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังอุ้มเด็กสาวในชุดนักศึกษาลงมาจากรถแล้ววางบนเตียงล้อเข็นให้เจ้าหน้าที่เข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“ณิชา เธอไปโดนอะไรมา” โดเมนเรียกชื่อเด็กสาวก่อนจะหันไปถามซันเดย์
“ไม้คทาหล่นใส่หัว” เสียงเข้มแฝงไว้ด้วยความหงุดหงิด โดเมนจึงไม่คิดถามต่อ
“เข็นเข้าห้องฉุกเฉินให้หมอตรวจดูอาการ”
“ไม่ต้อง กูจัดการเอง” ซันเดย์พูดจบก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไปทันที
ซันเดย์เข้าไปจัดการทำความสะอาดและฆ่าเชื้อในส่วนของตนเองแล้วจึงเดินมาที่เตียงที่ณิชานอนอยู่ หลังจากนั้นจึงเป็นคนทำแผลให้เธอเองกับมือ
ณิชาที่ตอนนี้รู้สึกตัวดีแต่ก็มีอาการมึน ๆ งง ๆ นอนกะพริบตาปริบ ๆ มองดูซันเดย์ที่กำลังตั้งใจอยู่กับเครื่องมือแพทย์สำหรับเย็บแผลให้เธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ในขณะที่เธอเองก็รู้สึกเจ็บ ๆ ตึง ๆ ที่แผลไม่น้อย
“ยาชาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มหันไปถามพยาบาล
“เรียบร้อยค่ะ” พยาบาลสาวตอบกลับ
ซันเดย์เดินเข้ามาใกล้เตียงคนป่วยก่อนจะทดสอบความรู้สึกรอบ ๆ บาดแผลบนศีรษะทุย เมื่อแน่ใจว่ายาชาออกฤทธิ์แล้วจึงทำการเย็บบาดแผลให้หญิงสาวอย่างเบามือ เม็ดเหงื่อซึมออกมาตามหน้าผากของหมอหนุ่มทั้งที่ภายในห้องฉุกเฉินนั้นอุณหภูมิค่อนข้างเย็น พยาบาลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใช้ทิชชูซับออกจนหมด ไม่นานซันเดย์ก็วางกรรไกรที่ใช้สำหรับตัดไหมเมื่อเย็บเข็มสุดท้ายเสร็จลง
“ส่งตัวไปทำ CT SCAN ด้วยครับ” ซันเดย์สั่งเจ้าหน้าที่พยาบาลหลังจากทำแผลให้เด็กสาวเสร็จ ถุงมือสีน้ำเงินเข้มถูกถอดออกโยนทิ้งลงถังขยะติดเชื้อ จากนั้นหมอหนุ่มก็เดินไปล้างมือเพื่อทำความสะอาดขณะที่ณิชาถูกเข็นไปยังห้องถัดไปเพื่อทำ CT SCAN สายตาเด็กสาวพยายามมองหาหมอเจ้าของไข้ที่พึ่งทำแผลให้เธอเสร็จจนเธอถูกเข็นพ้นขอบประตูห้องฉุกเฉิน แต่ก็ไร้เงาของหมอหนุ่มจะเดินตามมา
จากตอนแรกที่ตั้งใจจะไปลากตัวเด็กสาวกลับบ้านหลังจากที่โทรไปไม่รับสาย ส่งข้อความไปไม่เปิดอ่าน แต่เมื่อเจอเธอนอนจมกองเลือดอยู่ข้างสนามความโมโหนั้นก็แทบไม่หลงเหลือ
โดเมนที่ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเมื่อเห็นเด็กสาวถูกเข็นออกมาก็ตรงดิ่งเข้าไปสอบถามอาการทันที
“ณิชาเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะ คุณหมอซันทำแผลให้แล้วแค่เจ็บนิดหน่อยหนูทนได้ค่ะ” เด็กสาวตอบกลับไปเพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วง ทั้งที่ตอนนี้เธอปวดแผลแทบอยากร้องไห้ออกมาก็ตาม
“งั้นก็ไปทำ CT SCAN ดูเพื่อความแน่ใจอีกที ถ้าไม่มีอะไรก็นอนพักดูอาการสักคืนสองคืนก็กลับไปพักที่บ้านได้” โดเมนพูดให้กำลังเด็กสาวที่ตอนนี้ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่จะเข้าไปข้างในเป็นเพื่อนไม่ต้องกลัวนะครับ” คุณหมอหนุ่มพ่วงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลเดินจับเตียงพาคนไข้ไปตลอดทาง
ทางด้านกิตที่ทราบเรื่องจากพี่สตาฟก็รีบมาดูณิชาที่โรงพยาบาลเช่นกัน เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กสาวกำลังถูกเข็นไปยังห้องเอกซเรย์เพื่อทำ CT SCAN
“ณิชาเป็นยังไงบ้าง เป็นอะไรมากหรือเปล่า” กิตเดินเข้าไปถามไถ่อาการเด็กสาวจากโดเมนสีหน้าเป็นกังวล
“ไอ้ซันทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว กำลังจะพาไปทำ CT SCAN” โดเมนตอบกลับ
“ณิชา เจ็บมากหรือเปล่า”
“หนูโอเคค่ะ” เสียงแหบตอบอาจารย์หนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่จืด ๆ เพราะปวดบาดแผล
“ให้เจ้าหน้าที่เขาพาไปเอกซเรย์ก่อน” เสียงเข้มของซันเดย์ดังขึ้น กิตจึงต้องถอยออกมาเพราะไม่อยากให้ขั้นตอนการรักษาเด็กสาวล่าช้า
เมื่อเสร็จสิ้นการพยาบาลและผลเอกซเรย์สมองของณิชาก็ออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สรุปว่าทุกอย่างปกติดีมีเพียงบาดแผลทางศีรษะที่ถูกเย็บเท่านั้นที่ต้องติดตามดูอาการ
ณิชาต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลดูอาการหนึ่งคืนเพราะตอนนี้เด็กสาวมีไข้อ่อน ๆ และยังมีอาการปวดที่แผลอยู่
“เดี๋ยวกูสั่งให้พยาบาลมาเฝ้าณิชาคืนนี้เอง” โดเมนที่เห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วเอ่ยขึ้นเมื่อยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาปรากฏว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม
“ไม่ต้อง!” เสียงเรียบบอกออกไปสีหน้าเบื่อหน่าย บวกกับความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน โดเมนและกิตต่างหันมามองหน้ากัน
“หมายความว่ามึงจะนอนเฝ้าณิชาที่นี่คืนนี้?” กิตถาม
“คนของกู กูดูแลเอง ไอ้เตมินก็อยู่” ซันเดย์เอาเตมินมาอ้าง
“แล้วมึงจะอยู่ด้วยหรือเปล่า” กิตถามขึ้นอีกครั้ง
“คนไข้ควรรีบพักผ่อน” ไม่มีคำตอบจากซันเดย์ มีแต่คำพูดที่คล้ายไล่กลายๆ จนทั้งสองมองหน้ากัน และพยักหน้าส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง ทั้งสองหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงคนป่วยอีกครั้ง
“ผมกลับก่อนนะณิชาไม่ต้องห่วงเรื่องที่มหาลัยผมจัดการให้เอง พักผ่อนหายเร็ว ๆ” กิตบอกกับคนป่วยที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียว
“พักผ่อนเยอะ ๆ นะณิชาไว้พรุ่งนี้พี่แวะมาเยี่ยมอีกที” โดเมนบอกเด็กสาวพร้อมกับยื่นมือไปจับศีรษะทุยที่มีผ้าพันแผลอย่างเบามือ
“ขอบคุณพี่หมอและพี่กิตมากค่ะ”
“สี่ทุ่ม” เสียงเรียบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาและพูดขึ้นเสียงดัง
“ไอ้ห่านี่ก็ไล่จัง” โดเมนหันไปว่าให้
“รู้แล้วก็รีบกลับได้ละ” ซันเดย์ทำสีหน้าเรียบนิ่ง พร้อมกับพยักหน้าไปทางประตูเป็นการไล่กลายๆ
“เป็นหมอภาษาอะไรไล่ญาติคนไข้” กิตว่าให้ก่อนที่ทั้งกิตและโดเมนจะพากันกลับออกจากห้องไป ไม่วายซันเดย์ตะโกนไล่หลังไป
“พวกมึงเป็นญาติกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“จะมองตามหลังอาลัยอาวรณ์พวกมันอีกนานไหม” เสียงเรียบปนดุพูดขึ้นเสียงดัง
“คุณไม่ต้องลำบากเฝ้าหนูก็ได้นะคะ หนูอยู่คนเดียวได้ค่ะ” เสียงเล็กแหบพร่าหันไปบอกคุณหมอหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“เจ็บปางตายแล้วยังอวดเก่ง รอเตมินมันซื้อโจ๊กเข้ามาให้ทานแล้วค่อยทานยานอน” เสียงเรียบดุออกไปพร้อมกับตวัดสายตาดุจนเด็กสาวต้องหลบสายตาลง
“หนูแค่ไม่อยากเป็นภาระคุณแค่นั้นเองค่ะ” ณิชาพยายามอธิบายให้ชายหนุ่มเข้าใจ ทั้งที่เธอก็รู้สึกปวดแผลมากจนไม่อยากพูดมากเพราะเวลาพูดสะเทือนถึงแผลบนศีรษะ
“ถ้าไม่อยากเป็นภาระฉันวันหลังก็หัดอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องสะเหล่อไปทำโน่นทำนี่ อยากเด่นไม่เข้าเรื่อง”
“แต่มันเป็นกิจกรรมมหาลัยนะคะ” เด็กสาวแย้งกลับ
“ไอ้กิจกรรมพวกนี้ที่เธอว่ามาเธอสามารถปฏิเสธได้ ไม่มีใครฉุดกระชากลากถูเธอให้ทำถ้าเธอไม่ทำ อย่างอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ทำ แล้วพอเกิดเรื่องแบบนี้มาเป็นยังไงล่ะเจ็บตัวไม่พอยังจะต้องเสียการเรียนอีกหน้าที่ที่ต้องทำก็ทำไม่ได้” ซันเดย์คล้ายถูกปลุกความโมโหให้เดือดขึ้นมาอีกครั้ง จนลืมไปว่าหญิงสาวกำลังไม่สบายอยู่
“หน้าที่ที่คุณว่ามันหมายถึงหน้าที่บนเตียงหรือเปล่าคะ”
“ถ้ามีสมองก็คงไม่ต้องถามคำถามโง่ ๆ แบบนั้นออกมา”
