ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
"ใครกันนะ ขัดจังหวะชะมัด!"
ชายหนุ่มหงุดหงิด ก่อนขยับตัวออกห่าง แต่ยังไม่วายหอมแก้มแถมอีกฟอด ทิ้งทวนหรือทิ้งบอมส์ก็เกินจะรู้ได้
"รบกวนขอกาแฟหอมกรุ่นให้ผมสักแก้วนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป ขอไปรับแขกก่อน เผื่อมีธุระสำคัญ"
หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่เดินเลี่ยงไปทางหนึ่ง ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่ก้าวไปเปิดประตู แล้วก็เบิกตากว้างเพราะคนตรงหน้าเป็นโรส คู่หมั้นของเขา ผู้หญิงอีกคนที่ยืนหน้าบูดบึ้ง ท่าทางเกรี้ยวกราดอยู่ตรงหน้าประตูนั่น
"เฮ้ย คุณ มาได้ไงเนี่ย !"
หลุดปากออกไป แล้วแทบผลักประตูปิด แต่อีกฝ่ายก็ดึงดัน และแทรกตัวเข้ามาจนได้ ด้วยความโกรธแท้ๆ ที่ทำให้เกิดพลังมหาศาลขนาดนั้น
"คุยกันก่อนสิคะ เป็นลูกผู้ชายก็คุยกันดีๆ อย่ามาหลบหน้าหลบตาฉันแบบนี้"
"ผมไม่ได้หลบ แค่ไม่อยากให้มีปัญหา !"
"ปัญหาอะไรเหรอคะ หรือว่า นังผู้หญิงหน้าด้านของคุณอยู่ที่นี่ด้วย"
"สุภาพหน่อยสิคุณ มาตาเธอเป็นเมียผม ไม่อยู่ด้วยกันที่นี่ แล้วคุณจะให้ไปอยู่ไหน คุณต่างหากโรส เลิกวุ่นวายกับชีวิตของผมสักทีได้ไหม เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้วนะ"
"จบยังไงล่ะคะ ในเมื่อฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ"
"หัดยอมรับความจริงเสียทีได้มั้ยโรส มันก็แค่การหมั้นที่ผู้ใหญ่ต้องการให้เกิดขึ้น ผมมีชีวิตของผม คุณก็มีชีวิตของคุณนะ"
"แต่ชีวิตของฉันคือคุณนี่คะพันษา"
หญิงสาวคร่ำครวญก่อนพุ่งตรงเข้าไปสวมกอดเขาเอาไว้ ให้ชายหนุ่มได้แต่ลอบถอนใจหนัก ท่าทางเรื่องราวจะไม่จบง่ายๆ ซ้ำยังดูยืดยาววุ่นวายต่อไปถึงไหนไม่รู้เลยสิ!
บ้าชะมัด!
เพลัง!
เสียงถ้วยกาแฟหล่นลงบนพื้นให้ชายหนุ่ม และหญิงสาวหันกลับไปมองแทบพร้อมกัน โรสแอบยิ้มสะใจ มีเพียงพันษาต่างหากที่หน้าซีดไม่ต่างไปจากใบหน้าหม่นเศร้าที่เขามองเห็นไกลๆ นั่นของมาตา
"มาตา คือผม..."
เขาพยายามจะอธิบาย แต่เธอก็หมุนตัวกลับเข้าห้องไปเงียบๆ ปิดประตูแน่นหนา ราวกับพร้อมจะขังตัวเองเอาไว้ในนั้น ไม่มีทีท่า ไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับออกมาง่ายๆ เลยสักนิด!
มาตานอนนิ่งจนแทบยกหมอนทั้งใบมาปิดหน้าปิดหูเอาไว้...
เธอไม่อยากได้ยินทั้งเสียงเรียก และเสียงเคาะประตูห้องโครมครามของอีกฝ่าย จนที่สุดแล้ว เสียงหน้าห้องก็เงียบไปเอง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ห่างประตูห้องออกไปเรื่อย ๆ ให้มาตาพลิกตัวหันหลังให้ประตู หลับลงทั้งคราบน้ำตาที่ทยาดริน เธอไม่รู้หรอกว่า เวลานั้นชายหนุ่มหมุนตัวกลับไปอย่างหัวเสีย เขากลับไปจัดการทุกอย่างระหว่างเขากับโรส จนหมดเปลือก จบสิ้นกันเพียงนั้น แล้วแทบปิดประตูดังโครมใหญ่ใส่หน้าเธอ ผู้ซึ่งเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด
จากนั้น พันษาก็เอากุญแจห้องนอน ก้าวเดินตรงไปยังห้องเดิมเมื่อครู่ก่อน ยืนนิ่งคิดทบทวนอยู่ชั่วขณะ ก่อนตัดสินใจไขกุญแจดังคลิก แล้วเปิดประตูเข้าไปเบาๆ อย่างคนหวาดระแวง หวั่นกลัวไปสารพัด
กลัวเธอโกรธ กลัวเธอคิดหนีไปจากเขา กลัวแม้กระทั่งหญิงสาวจะฆ่าตัวตาย!
ก็ห้องเงียบเกินไป ไม่มีทั้งเสียงทีวี เสียงเพลงใดๆ หากเพียงประตูเปิดกว้างออกเบา ๆ เขาก็พบว่าร่างบางนอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างเหมือนเด็กสาวที่สิ้นฤทธิ์คนหนึ่ง ให้เขาได้แต่ลอบถอนหายใจโล่งอก ค่อย ๆ ก้าวตรงไปที่เตียงนั่น แล้วค่อยดึงผ้าห่มผืนบางห่มคลุมให้กับเธออย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน หากถึงอย่างนั้น หญิงสาวก็ยังรู้สึกตัวได้อยู่ดี
"คะ...คุณ จะทำอะไรน่ะ แล้วนี่คุณเข้ามาในห้องได้ยังไง"
"นี่คุณ !ผมก็เอากุญแจไขเข้ามาสิ แล้วไม่ต้องกลัวเลยนะว่าผมจะทำอะไรคุณ ผมไม่ใช่พวกชอบลักหลับหรอกนะ ผมก็แค่...เห็นคุณหลับสบาย เลยจะเอาผ้าห่มให้เท่านั้น"
"ขอบคุณ"
"แค่นี้เองเหรอ ที่คุณต้องการพูดกับผมน่ะ"
"ใช่ แค่นี้ คุณออกไปได้แล้ว"
"แน่ใจนะ ว่าคุณไม่มีอะไรจะพูดกับผม"
"แน่ใจ...ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกแล้ว ทุกอย่างฉันเห็นด้วยสายตาของฉัน มันเพียงพอแล้วล่ะคุณพันษา"
"คุณไม่มี แต่ผมมี มาตา ฟังนะ เรื่องระหว่างผมกับโรสมันจบลงไปแล้ว"
"แล้วคุณจะมาบอกฉันทำไมละคะ อ้อ ! คงอยากให้ฉันดีใจด้วย แน่นอนค่ะ ฉันดีใจด้วย ที่คุณจะได้เป็นอิสระ หมดพันธะภาระกับเธอเสียที รวมทั้งฉันด้วยอย่างนั้นใช่มั้ย"
"มาตา ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น โอ.เค. ไอ้ความดีใจที่ผมเป็นอิสระ มันก็ถูกของคุณ แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ ผมอยากเป็นอิสระจากคู่หมั้นอย่างโรส แต่สำหรับคุณ ผมไม่ได้อยากได้อิสระคืน ผมรู้ ผมเข้าใจว่าเวลาของเรามันดูแสนสั้น แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อผมรักคุณไปแล้ว"
"คุณพันษา...นี่คุณ"
"ผมรักคุณ มาตา!"
เขาพยายามอธิบาย ยืนยันในความจริงใจจากถ้อยคำนั้นของเขา ก่อนจะสวมกอดร่างบางของหญิงสาวเอาไว้แนบอก จุมพิตริมฝีปากหวานนั่นแผ่วเบาอ่อนโยน ไม่ต้องการฟังคำพูดคัดค้านทัดทานใดๆ จากเธอเลยสักนิด...
"แต่ฉัน..."
"ผมรู้ ว่าคุณไม่มั่นใจในตัวผม ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป เป็นผม ผมก็คงไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจก็คือ ผมอยากดูแลคุณจริงๆ นะ ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองสักครั้ง หากวันหนึ่งวันใดก็ตามที่ผมทำให้คุณเสียใจ ผมสัญญาจะเป็นฝ่ายก้าวเดินออกไปจากชีวิตของคุณเอง โดยไม่งอแงบิดพลิ้วใดๆ ทั้งสิ้น"
มาตานิ่งอึ้ง คาดไม่ถึง หากถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องยอมรับความจริง เพราะนี่ไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง ที่เธอหยุดนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขาไปแล้ว
แม้ไม่อาจล่วงรู้ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของพันษาไปอีกนานแค่ไหนก็ตามทีเถอะ !
