คุณนายใหญ่ฮั่วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหัวเราะแล้วพูดว่า “ได้เลย หวานหว่าน งั้นหนูไปอยู่เป็นเพื่อนเพื่อนของหนูก่อน รอให้หนูมีเวลาค่อยกลับมาทานข้าวกับย่า”
“ค่ะ คุณย่า”
ทั้งสองวางสายกันไป
คุณนายใหญ่ฮั่วหันไปมองฮั่วซือหานที่ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่โดยไม่มีสีหน้าอะไร
เธอถามขึ้น “ซือหาน หลานทะเลาะกับหวานหว่านหรือเปล่า?”
ฮั่วซือหานยังคงมองหนังสือพิมพ์ ไม่ได้เงยหน้า “เปล่าครับ”
คุณนายใหญ่ฮั่วหัวเราะเบาๆ “เพื่อนของหวานหว่านที่ว่า หลานรู้จักไหม? เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”
ฮั่วซือหานเงียบ ไม่ตอบอะไร
คุณนายใหญ่ฮั่วยื่นมือไปแย่งหนังสือพิมพ์ออกจากมือเขา “หลานรู้ตัวไหมว่าหลานถือหนังสือพิมพ์กลับหัว?”
ฮั่วซือหานเพิ่งรู้ตัว เขาเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย
คุณนายใหญ่ฮั่วถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้น “ย่ารู้นะว่าหลานอยู่กับฉือเจียวมาตลอด แต่ในโลกนี้ ไม่มีใครที่จะรอหลานไปตลอด เมื่อไหร่ที่หวานหว่านสะสมความผิดหวังจนเต็มเปี่ยม เธอก็จะจากไปเอง หญิงสาวดีๆ แบบหวานหว่าน ถ้าหลานไม่ชอบ ยังมีผู้ชายอีกมากมายที่อยากแย่งชิงเธอ ถ้าวันหนึ่งเธอไปกับผู้ชายคนอื่น อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ!”
ลุงฝูเดินเข
