ต้องเป็นเพราะเธอทำอะไรสักอย่าง จึงสามารถตอบโต้แบบพลิกสถานการณ์แล้วช่วยซูเสี่ยวฝูออกมาได้
ฉือหว่านยังไม่ได้วางสาย เยี่ยฮวนเอ่อร์ก็ได้ยินเสียงของฮั่วซือหานแล้ว “หวานหว่าน ตอนนี้เธอกับประธานฮั่วอยู่ที่ไหน?”
“พวกเรา...”
“หวานหว่าน ฉันเห็นรถของประธานฮั่วแล้ว!”
วินาทีถัดมาเสียง “ก๊อก ก๊อก” ดังขึ้น เยี่ยฮวนเอ่อร์วิ่งเข้ามาแล้วเคาะกระจกหน้าต่างรถ
ฉือหว่านไม่คิดว่าเยี่ยฮวนเอ่อร์จะอยู่ใกล้ขนาดนี้ ถึงแม้ว่าฟิล์มกรองแสงสีดำราคาแพงจะทำให้ข้างนอกมองไม่เห็นข้างใน แต่การปรากฏตัวของเยี่ยฮวนเอ่อร์ก็ทำให้ฉือหว่านตกใจอยู่ดี ตอนนี้เธอยังนั่งอยู่บนตัวของฮั่วซือหาน ทั้งสองคนยังคงแนบชิดกันในท่าทางที่ชวนให้เข้าใจผิด
ตอนนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “ฉือหว่าน”
เขาเรียกชื่อเธอ
ฉือหว่านมองเขา “อะไรเหรอ?”
“ปล่อย”
“อะไรนะ?”
สายตาของฮั่วซือหานมองต่ำลง ตอนนี้ที่เอวกำยำของเขายังถูกรัดแน่นด้วยเรียวขาขาวนวลของเธอ ตอนที่เธอตกใจเมื่อครู่ เธอก็เผลอรัดเขาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว
ฮั่วซือหานกลืนน้ำลายลงคอ “ขา ปล่อยก่อน มันแน่นเกินไป”
ใบหน้าของฉือหว่านก็แดงซ่านขึ้นมาทันที เธอรีบปล่อยเขาแล้วขยับตัวกลับ
