บทที่ 12 ไม่มีวันปล่อยเจ้าไป
“ดี ท่านไม่พูดข้าพูด ข้าอุตส่าห์เป็นห่วงท่าน ดั้นด้นมาถึงที่นี่ สุดท้ายกลับต้องพบว่าท่านอยู่กับหญิงอื่น ซ้ำยังขังข้าเอาไว้อีก ข้าผิดอะไรหรือ”
มู่เฉินขบกรามแน่น เสียงของนางเหมือนมีดที่กรีดลงกลางอก และหัวของเขา
ทุกคำพูดของนางฟังดูขัดแย้งกันไปหมดกับสิ่งที่เขารู้ และถึงแม้เขาจะจำอะไรเกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้เลย
แต่ทุกอารมณ์กลับชัดเจน ความรัก ความเจ็บปวด ความผิดหวัง และความน้อยใจ และทั้งหมดนั่นก็ทำให้เขาเจ็บปวดไปทั้งกายและใจ ที่สำคัญหัวของเขาปวดราวกับมันจะแตกออกจากกัน
“พอที”
“เป็นข้าหรือที่ควรพอ...” แต่ก่อนที่ลี่ถังจะได้พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มก็คว้าข้อมือของนางก่อนจะกระชากเข้าหาตัวและบดริมฝีปากของตนลงไปทับปิดริมฝีปากของหญิงสาวในทันที
“อืมม”
ลี่ถังเบิกตากว้าง พยายามดิ้นรนผลักอีกฝ่ายออก แต่ยิ่งทำอย่างนั้นก็ยิ่งถูกวงแขนแข็งแรงกอดรัดเอาไว้แน่นขึ้นไปอีก ยิ่งนางขัดขืน เขาก็ยิ่งบดจูบลงมาอย่างดุดัน
มือเรียวทุบอกชายหนุ่มซ้ำ ๆ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย แม้จะดิ้นพล่านก็ถูกพันธนาการเอาไว้โดยร่างที่ใหญ่กว่า ที่ทาบทับลงมา ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ไร้ประโยชน์ อ้อมแขนของอีกฝ่ายเป็
