“โอ๊ย...!”
เจ็บ…
ซือซิ่วซิ่วถือน้ำเดือดหนึ่งร้อยองศาราดลงบนมือของฉัน!
ฉันถลึงดวงตากลมโตเพราะเจ็บปวดรวดร้าว จากนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นทันที
“ซือซิ่วซิ่ว...คุณหนูซือ ปล่อยฉันไปเถอะ...”
“ขอร้องเธอละ...”
ฉันอยากต่อต้าน แต่ถูกคนข้างหลังกดเอาไว้
เมื่อเห็นคนสวมชุดกระโปรงสีแดงปรากฏตัวตรงหน้า ฉันขอร้องอ้อนวอน
ใบหน้าหมดจดของซือซิ่วซิ่วเจือด้วยเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งดังกระแทกเข้ามาในหูฉัน
“แกเป็นคนชั้นต่ำที่ไม่มีใครเอา คู่ควรมาเทียบกับฉันเหรอ?”
หลังจากเธอออกคำสั่ง น้ำร้อนถูกราดลงมาบนใบหน้าของฉันอีกครั้ง
“พี่ซิ่วซิ่ว ดูหน้าของมันสิ เหมือนกุ้งมังกรเล็กลวกสุกหรือเปล่า?”
เสียงหัวเราะลูกสมุนของซือซิ่วซิ่วดังเข้าหูฉัน จากนั้นได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของซือซิ่วซิ่วดังขึ้น
“โจวผิง แกน่าจะขอบคุณฉันนะ คนชั้นต่ำอย่างแกไม่คู่ควรกับใบหน้าอย่างนี้!”
ระหว่างที่พูด ซือซิ่วซิ่วเอามีดแหลมออกมาหนึ่งเล่ม แล้วกรีดลงบนใบหน้าของฉัน
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อาจเพราะต้องการเอาชีวิตรอดหรือเพราะความเจ็บปวด จู่ ๆ ทำให้ฉันดิ้นรนจนหลุดจากการเกาะกุม
ฉันวิ่งหนีอย่างลนลาน ซือซิ่วซิ่วพาลูกสมุนของเธอด่าไปด้วยวิ่งตามมาด้วยอยู่เบื้องหลัง
ในทีสุด น้ำที่ใสสะอาดทำให้ฝีเท้าของฉันหยุดชะงัก นี่คือบ่อใหญ่ที่โรงเรียนเพิ่งขุด ฉันยืนอยู่ริมบ่อ
ซือซิ่วซิ่วเห็นอย่างนั้นจึงหัวเราะ “โจวผิง แกคงไม่คิดจะฆ่าตัวตายหรอกนะ?”
เธอพาคนเข้ามาใกล้ทีละนิด เสียงแต๊กแต๊กของรองเท้าส้นสูงเหมือนเหยียบย่ำเข้าไปสู่ใจฉัน
“แน่จริงก็กระโดดลงไปเลยสิ”
“โจงผิง พ่อแกเป็นกรรมกร ส่วนแม่แกก็เป็นแค่พนักงานทำความสะอาดจน ๆ คนชั้นต่ำอย่างแก ตายไปก็ไม่มีใครสนใจ!”
ระหว่างที่พูด เธอหัวเราะแล้วพูดต่อไป
“ตอนนี้แม้แต่ใบหน้าสวย ๆ เพียงหนึ่งเดียวแกก็ไม่มีแล้วนะ ดูสิต่อไปแกจะอ่อยผู้ชายยังไง”
ลูกสมุนของเธอหัวเราะตาม
“โจวผิง อ่อยผู้ชายไม่ได้แล้ว แกยังไม่กระโดดลงไปอีกเหรอ?”
“รีบกระโดดลงไปสิ! ที่นี่ถือเป็นทำเลทองเชียวนะ!”
ในสายตาของพวกเธอ ชีวิตของฉันไร้ค่าเหมือนหญ้าต้นหนึ่ง
บ้านฉันยากจนมาก พ่อฉันเป็นแรงงานทั่วไป แม่ฉันหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นพนักงานทำความสะอาด
ฉันไม่มีอะไรเลย นอกจากเรียนได้ค่อนข้างดี ที่เหลือก็มีแค่ใบหน้าของฉันที่ถือว่าสวยใช้ได้ และเป็นเพราะเหตุนี้ ฉันมักจะได้รับจดหมายรักโดยไม่มีสาเหตุ
ทว่านี่กลับกลายเป็นเหตุผลที่ซือซิ่วซิ่วคุกคามฉัน
ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับต้องกลายเป็น ‘คนชั่ว’ ‘นังแพศยา’ ‘คนชั้นต่ำ’
การคุกคามเหล่านี้ กลับเป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยสำหรับซือซิ่วซิ่วเท่านั้น
ฉันต้องอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวทุกวัน คิดอยู่ตลอดเวลาว่าซือซิ่วซิ่วจะทารุณกรรมฉันด้วยวิธีใด จะตบหน้า? แมลงกัดหรือว่าแส้ต้นหลิว?
ภาพความเจ็บปวดผุดขึ้นในหัวฉันเป็นฉาก ๆ การมีอยู่ของฉันเหมือนเป็นแค่ความสนุกที่มีไว้ให้พวกซือซิ่วซิ่วทารุณกรรมเท่านั้น
อยู่ไปจะมีความหมายอะไร?
ฉันมองเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในน้ำ บนใบหน้ากำลังมีเลือดแห่งความสิ้นหวังไหลนอง
ชีวิตต่อจากนี้คงจะลำบากมากขึ้น
ฉันฝืนยิ้มออกมา แล้วหันมองซือซิ่วซิ่วที่กำลังถ่ายรูปเยาะเย้ยฉัน
“ซือซิ่วซิ่ว ฉันจะรอเธออยู่ที่นรกขุมที่สิบแปด!”
ท่ามกลางสายตาเยาะเย้ยของพวกเธอ ฉันกระโดดลงไปในบ่อน้ำที่ลึกสิบเมตร เลือดสีสดเบ่งบานในน้ำจนกลายเป็นดอกไม้แห่งการสาปแช่ง
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของพวกเธอกลายเป็นประหลาดใจ หวาดกลัว หวาดผวา แต่ฉันมองไม่เห็นแล้ว...
