เป่ยหมิงโยวหลานแหงนหน้ามองท้องฟ้าอย่างมีความสุข ปล่อยให้เม็ดฝนโปรยปรายกระทบใบหน้าของเขา
ความรู้สึกที่ว่า “ข้าคือผู้ถูกเลือกโดยสวรรค์” ช่างยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว!
“พี่โยวหลาน”
กู้หว่านเยว่ดึงแขนเสื้อของเขาด้วยสีหน้าเอือมระอา คนผู้นี้เหตุใดจึงยังร่าเริงอยู่ได้ ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้ เขาไม่หนาวบ้างหรือไร?
“องค์ชายใหญ่ อู่กั๋วกงนำทัพมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
ถังซือตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้น
ทุกคนเงยหน้ามองไป จึงพบว่ามีกองทัพหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเข้ามาท่ามกลางม่านฝน ผู้นำกองทัพที่อยู่ด้านหน้าคืออู่กั๋วกงหยวนถิงนั่นเอง
“โยวหลาน ลุงมาช่วยเจ้าแล้ว แต่มาช้าไปเสียหน่อย!”
“ไม่ช้าเลยขอรับ ท่านลุงมาได้ทันเวลาพอดี!”
เป่ยหมิงโยวหลานมองด้วยความยินดี ไม่คิดว่าท่านลุงห้าจะมาถึงในเวลานี้ พอดีกับที่พวกเขากำจัดทหารของเมืองหลวงจนถอยร่นไปแล้ว ตอนนี้ทหารเหล่านั้นกำลังหลบหนีเข้าไปในเมืองหลวง
ไม่ไล่ตอนนี้แล้วจะไล่เมื่อไรกัน!
“ทุกคนฟังคำสั่งข้า สังหาร บุกเข้าไปในเมืองหลวง!”
ครั้งนี้หยวนถิงนำทหารมาห้าหมื่นนาย แม้ว่าห้าหมื่นนายจะไม่มากนัก แต่ก็เกินพอแล้ว
เป่ยหมิงเต๋อเซิ่งมีอำนาจทางการทหารอยู่ในมือน้อยมาก อำนาจทางการ
