หลังจากนั้นเฉินจืออี้ไม่ไปทำงานอยู่หลายวัน
ใครโทรศัพท์มาเขาก็ไม่รับสาย
เขาสวมผ้ากันเปื้อนทำความสะอาดบ้านและยังทำอาหารที่ฉันชอบมากมายในทุกวัน
เขาทำแม้กระทั่งเสิร์ฟข้าวให้ฉันพร้อมทั้งกัดไขมันที่ติดอยู่บนเนื้อออกให้ฉัน
“เธอไม่ชอบกินไขมันแต่กลับชอบกินเนื้อติดมัน ไม่รู้ว่าใครจะไปตามใจเธอได้ขนาดนั้น! รีบกินเร็วเข้า ต่อไปฉันจะไม่ตามใจเธอแล้วนะ”
“เจียงหว่านซิง เธอปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม? ข้าวแค่นี้ก็กินไม่หมด เธอดูสิว่าเธอผอมขนาดไหน!”
“ช่างเถอะ เอาข้าวที่เหลือมาเดี๋ยวฉันกินเอง ครั้งหน้าห้ามสิ้นเปลืองแบบนี้อีก สิ้นเปลืองมันไม่ดีรู้ไหม!”
เป็นอยู่อย่างนั้น——
ฉันมองดูเขาพูดคุยกับอากาศที่อยู่ตรงหน้าไปเรื่อย ๆ
หลังจากนั้นก็กินข้าวที่เหลือในจานของฉันอย่างพอใจ
สุดท้ายเขากลับไปที่ห้องนอนของเราและกอดหมอนของฉัน เหมือนปกติที่เขากอดฉันและลูบเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยน
“เสี่ยวซิงซิง ฉันเหนื่อยจัง ฉันขอกอดเธอหน่อยนะ กอดสักพักก็หายเหนื่อยแล้ว”
ฉันรู้ว่าเฉินจืออี้มีบางอย่างผิดแผกไป
ฉันเคยคิดว่าหลังจากเฉินจืออี้รู้ความจริงแล้วจะเป็นอย่างไร
ฉันอยากให้เขาสำนึกผิดและจดจำฉันตลอดไป
แต่สิ่งที่ฉันไม่อยากให้เ
