“ไปเดินเล่นกัน เห็นว่ามีงานวัด”
“ไม่เอา หลินอยากกลับไปนอน”
“ไม่อยากกินสายไหมของโปรดเหรอ? ตอนเด็ก ๆ ชอบนั่งชิงช้าสวรรค์นี่…ไปกัน เดี๋ยวเฮียพานั่ง”
“เฮีย…หลินไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ”
“แต่เธอเป็นเด็กดีของเฮีย” ไม่พูดเปล่า ยกมือมาลูบหัวพาลไปลูบแก้ม “เร็ว…เดี๋ยวพาไปปาลูกโป่งด้วย”
“เฮีย!”
“หืม?”
“หลินมะ…อ๊ะ! อื้อ!” แล้วพอเธอจะปฏิเสธอีกครั้ง คนจอมปั่นก็คว้าลำคอระหงเข้าไปประปากจูบ เขามันชอบปั่น…ทั้งปั่นประสาทแล้วก็ปั่นหัวใจ เป็นพวกคนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกคน เขาไม่เคยรั้ง ไม่เคยสร้างความเป็นเจ้าของ ไม่เคยให้แม้แต่ความหวัง แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นของคนอื่น นี่แหละเขา นี่แหละผู้ชายไม่เอาไหนที่ชื่ออี้ อธิติ
“อยากกินสายไหมที่ละลายในปากเธอ…”
“รู้ไหมว่าฟิล์มกระจกรถหลินมันใส ใคร ๆ ก็มองเข้ามาเห็น ไม่กลัวคนรู้จักมาเห็นเข้าแล้วเอาไปบอกป๊าม้าเราหรือไง?”
“อยากกินเธอด้วย” เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังสิ่งที่ลลิตาพูดเลยสักนิด เคลื่อนมือหนาจากท้ายทอยผ่านหน้าอกลงมาที่ต้นขา ค่อย ๆ ลูบไปหยุดที่ขาหนีบ “อยากกินตรงนี้”
“เฮียอี้! เลิกปั่นหลินสักทีเถอะ” ลลิตาปัดมือเขาออกจนพ้นทาง ถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะออกรถ เลี้ยว
