เดินมาถึงหน้าตึกซัน ทาวเวอร์ซึ่งเป็นที่ตั้งของออฟฟิศเรด ร็อกเก็ต ลลิตาก็ได้เห็นรถของอธิติจอดรออยู่ ที่จริงต้องบอกว่ามันคือรถของที่บ้านเขา เพราะตัวเขาเองนั้นไม่มีรถ จะให้พูดตรง ๆ เท่าที่เธอรู้เขาคนนี้ไม่มีทรัพย์สินอะไรเป็นของตัวเองนอกจากชุดคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่เขาใช้เล่นเกมอยู่ทุกวัน เธอขึ้นมานั่งบนรถ พอเห็นว่าเขาใส่เสื้อบอลมาก็ได้แต่ถอนหายใจ
ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเลิกใส่เสื้อบอลนี่ออกจากบ้านสักที!
“เสื้อที่หลินซื้อให้มีตั้งเยอะ เฮียเอาไปทิ้งไว้ไหนหมด?” เธอซื้อทั้งเสื้อทั้งกางเกงดี ๆ ให้เขา ไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นเขาใส่
“จะทิ้งทำไม? มันก็แขวนอยู่ในตู้นั่นแหละ”
“แล้วทำไมไม่เอามาใส่?”
“ก่อนจะถามเรื่องเสื้อ…บอกเฮียหน่อยไหมว่าไปไหนมา? เฮียมารอตั้งแต่ห้าโมงครึ่งแล้วนะหลิน เลิกงานแล้วไปไหนวะ?” น้ำเสียงของเขาหงุดหงิด ก็เขามารอเธอตั้งหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว
“หลินไปกินปิ้งย่างกับเพื่อนมา แล้วปกติเฮียก็มารับหลินสายตลอด…ครั้งนี้ก็คิดว่าจะมาสายเหมือนเดิม”
“จะคิดแบบนั้นได้ยังไง?”
“ก็ใครจะรู้ล่ะว่าเฮียจะมาตรงเวลา มาถึงแล้วทำไมไม่โทรมาอะ?”
“ก็เฮียลืมเอามือถือออกมาด้วย แล้วเรานัดกันไปดูหนังไม่ใช่เหรอ? ทำไม
