ตอนที่ 16.
เขาส่งเสียงดังเกินความจำเป็น และนั่นทำให้ผู้มาใหม่ขมวดคิ้วอย่างพิศวง ความฉลาดนั่นทำให้เขาเฉลียวใจ และหันกลับไปมองรถยนต์ในโรงรถ ก่อนจะตะโกนลั่น
“ไอ้หมาภีม แกเรียกตำรวจเพื่อนแกมาใช้ไหม นงนุช...ขอปืนให้ผมที”
ช้าไปเสียแล้ว เพราะจักราโผล่ออกมาจากห้องด้านใน
“นงนุช ยิงไอ้ภีมเลย หมดเสี้ยนหนามกันเสียที”
ปืนกระบอกนั้นถูกดึงออกมาจากกระเป๋าถือ นงนุชถือปืนเบนมาทางชายหนุ่ม ด้วยสองมือที่จับเอาไว้มั่น ท่าทางจริงจัง ไม่สนใจกระทั่งเสียงของจักรา
“อย่านะ คุณนงนุช คุณร่วมมือกับไพฑูรย์มามากแล้ว อย่าทำแบบนั้นอีก วางปืนลง”
“เอาเลย นงนุช ไม่มีไอ้ภีมซะคน เราจะได้เสวยสุข ป๋าไม่มีวันกล้าสาวไส้ให้กากินแน่ ไอ้ภีมจะตายเพราะปืนลั่น อุบัติเหตุ...แล้วไอ้จักราก็ไม่มีวันกล้าเสนอหน้ารายงาน”
จักราเลยตัดสินใจฉับพลัน เขาพุ่งตัวไปหาไพฑูรย์แล้วตะโกนบอกกับภีม
“ใช้คุณนันทาให้เป็นประโยชน์ซิ”
แต่ภีมละล้าละลัง และระหว่างนั้นเอง ที่นันทาเองหายจากอาการ “ช็อก” หล่อนตัดสินใจเองโดยไม่สนใจว่าภีมพยายามผลักหล่อนออกไปห่างตัว หล่อนกลับมายืนกางกั้นเขาเอาไว้
“แม่คะ...แม่...อย่านะคะ” คำขานเรียกนั่น ทำให้ไพฑูรย์เองก็ชะงักกึก แล้วนั่น
